เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1542

บทที่1541สมัครใจเอง

คำพูดเหล่านี้พูดจนเสี่ยวเหยียนหน้าแดงหมดแล้ว เธอลืมเรื่องอื่นไปในชั่วขณะ แค่คอยผลักแต่หานชิง

“คุณอย่าทะลึ่งได้มั้ยคะ ฉันกำลังพูดเรื่องจริงจังอยู่นะ”

“ทะลึ่ง?”แววตาของหานชิงลุ่มลึกขึ้นเยอะ แม้แต่เสียงก็แหบตามหลายส่วน: “ทะลึ่งตรงไหน? ไม่ไปพูดคุยเป็นเพื่อนคุณที่บริษัทให้มากๆ ก็ถือว่าทะลึ่ง? หรือว่า....คนที่ทะลึ่งคือคุณ?”

เสี่ยวเหยียน: “คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ!”

เธอผลักหานชิงออก กลับกันเอามือมอบไปที่ฝ่ามือของเขา เขาจูงมือของเธอไว้ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ให้แขนเรียวเล็กทั้งสองของเธอกอดเอวของเขาไว้ และก้มหน้าเข้าใกล้เธอ:“แค่พูดเฉยๆไม่เป็นไรสักหน่อย ช่วงนี้คุณเพิกเฉยผมมานานเท่าไหร่แล้ว? ตอนแรกเพื่อลูก ต่อมาล่ะ? เรื่องของคนอื่นล้วนกลายเป็นเหตุผลที่รบกวนพวกเราหมด? ถึงชีวิตคู่ของเขาจะมีปัญหาจริงๆ นั่นก็เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่เกี่ยวกับคุณ”

เสี่ยวเหยียนทำปากจู๋มองไปที่เขา “ทำไมคุณเย็นชาขนาดนี้? ไม่ว่ายังไงเขาก็ถือว่าเป็นเพื่อนของพวกเรานะ?”

“เพื่อน?”หานชิงถอนหายใจอย่างจนปัญญา: “เขาเป็นเพื่อนกับคุณ แต่ผมกับเขาไม่เคยเป็นเพื่อนกันนะ”

ตอนที่เขาชอบเสี่ยวเหยียน ทั้งสองน่าจะถือว่าเป็นศัตรูหัวใจอยู่มั้ง?

เดิมทีหานชิงก็เป็นคนที่ค่อนข้างเย็นชาอยู่แล้ว ย่อมไม่ค่อยประทับใจเซียวซู่อยู่แล้ว แม้แต่กับน้องเขยตัวเองเย่โม่เซินเขายังเย็นชามากเลย คงจะเพราะสมัยเด็กๆสูญเสียเยอะเกินไป ต่อมาก็ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่เอง

คนๆนึงแบกรับเยอะเกินไป ก็เลยติดนิสัยแบบนี้ตั้งนานแล้ว

คิดถึงอันนี้ เสี่ยวเหยียนก็ค่อนข้างสงสารเขาอีกแล้ว ได้แต่ยื่นมือกอดเขาให้แน่นยิ่งขึ้น

“คุณอย่าแบบนี้สิคะ คุณต้องลองยอมรับคนอื่น เซียวซู่เขาไม่ได้เป็นปรปักษ์กับคุณสักหน่อย มีเพื่อนเพิ่มคนนึงก็มีความเป็นห่วงเพิ่มขึ้นส่วนนึงนะ”

เอาเสี่ยวเหยียนไว้ข้างกาย นี่ก็เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายอย่างนึงแล้ว เป็นเรื่องที่หานชิงเองก็คิดไม่ถึง เรื่องเพื่อนยิ่งไม่ต้องเลย

แต่หลังจากอยู่กับเสี่ยวเหยียน เขาได้เปิดใจกว่าเมื่อก่อนจริงๆ เพราะเมื่อก่อนเขาไม่ชินที่คนอื่นเข้าใกล้เขา ถูกสาวน้อยกอดนอนทุกคืน บางทีเธอถีบผ้าห่มทิ้ง เขายังกลัวเธอเป็นหวัด ดังนั้นก็เลยตื่นขึ้นมาห่มให้เธอ

ที่สำคัญที่สุดคือยังมีลูกสองคน ในที่สุดหานชิงอยู่บนโลกนี้ก็มีคนในครอบครัวเพิ่มขึ้นหลายคนแล้ว

สิ่งที่เสี่ยวเหยียนนำพามาให้เขา ไม่เพียงแต่ตัวเธอเท่านั้น ยังมีลูกและพ่อแม่ของเธอ

หลัวหุ้ยเหม่ยกับพ่อจางก็ได้กลายเป็นพ่อแม่ของหานชิง ตอนนี้พวกเขาจะกำชับหานชิงต้องดูแลสุขภาพ ความรู้สึกที่มีคนคอยเป็นห่วงมันดีจริงๆ

ตลอดมาอยู่ตรงหน้าน้องสาว เขาเป็นคนที่อายุเยอะที่สุด และเป็นฝ่ายที่ไปห่วงใยเธอ

เพราะฉะนั้นสำหรับเขาแล้ว ความเป็นห่วงของพ่อแม่เสี่ยวเหยียน คือความอบอุ่นและความสมบูรณ์

“ที่จริงมีคุณก็พอแล้ว”หานชิงพูด

“ไม่พอค่ะ ชีวิตของคุณจะมีแค่ฉันไม่ได้”เสี่ยวเหยียนส่ายหัว และพูดเหตุผลกับเขาอย่างจริงจัง:“ต้องมีอื่นๆอีก เพราะยังไงซะฉันไม่อาจอยู่เป็นเพื่อนคุณทุกวินาทีได้”

หานชิงฟังแล้วขมวดคิ้ว:“คุณหมายความว่ายังไง?”

“ชีวิตคนเราไม่แน่ไม่นอน อุบัติเหตุกับวันพรุ่งนี้ไม่รู้อันไหนจะมาก่อน ฉันรับประกันไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันจะมีชีวิตอย่างยืนยาวและปลอดภัยหรือเปล่า ไม่แน่วันไหนฉัน.......”

คำพูดข้างหลังยังไม่ได้พูดออกมา ก็ถูกหานชิงปิดปากไว้ คำพูดที่เสี่ยวเหยียนอยากพูดก็ได้แต่กลืนกลับเข้าไป

เธอจ้องหานชิงไว้

“ห้ามพูดมั่ว”หานชิงขมวดคิ้ว ร่องระหว่างคิ้วลึกมาก: “ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีก”

ญาติของเขาจากไปเยอะขนาดนี้ ถ้าคนรักหนึ่งเดียวก็จะจากเขาไปล่ะก็ เกราะป้องกันทางจิตใจของเขาจะรับไม่ได้