เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1543

บทที่1542 ใจของเขาเป็นของฉันหมดแล้ว

“เสี่ยวไป๋ ผม.....”

“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ใช้ชีวิตสงบแบบนี้ต่อไปเถอะ ต่อไปคุณไม่ต้องทำพวกนี้ให้ฉัน ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ ได้มั้ยคะ?”

จิตใจและกำลังของคนมีจำกัด ใช้มากไปจะหมดก่อนกำหนดได้

ถ้าเวลาครึ่งปีนี้คือให้เธอคิดพิจารณา สู้บอกว่าเป็นโอกาสที่ยอมถอยเพื่อก้าวไปข้างหน้ามากกว่า เพราะมีแค่แบบนี้  เธอถึงอาจจะอยู่ต่อ ทุกอย่างล้วนสามารถเปลี่ยนอันตรายให้เป็นความสงบ

ในใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้ดี ดังนั้นเธอจึงยิ่งสงบมาก

ในเมื่อจะใช้ชีวิตด้วยกัน งั้นก็ต้องใช้ชีวิตดีๆ ทำไมต้องให้เขาทำเพื่อตัวเองมากขนาดนี้ ตัวเองไม่ใช่คนพิการสักหน่อย

เซียวซู่รับปากเธอทุกอย่าง

หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋คิดได้ ก็ได้ส่งวีแชทให้เสี่ยวเหยียนที่ไม่ได้ติดต่อมานาน

หลังจากเสี่ยวเหยียนได้รับวีแชทจากเธอ ยังนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ถ้าไม่อย่างงั้นเสี่ยวไป๋จะเป็นฝ่ายส่งวีแชทให้เธอเองได้ยังไง ถึงขั้นยังชวนเธอออกไปเที่ยวด้วย

เธอก็เลยพิมพ์ข้อความตอบกลับด้วยความระมัดระวัง

{จะออกไปเที่ยวจริงๆเหรอ? จะนัดเจอกันที่ไหนล่ะ?}

ตอนที่เห็นข้อความนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ต้องจินตนาการก็รู้เลยว่าเสี่ยวเหยียนมีสีหน้ายังไง เธอยิ้มพร้อมส่ายหัวอย่างจนปัญญา จากนั้นตอบข้อความ

{เธออย่าตื่นเต้นขนาดนี้สิ นัดเจอกันที่ไหนก็ได้ หรือเธออยากกินอะไร เราพาลูกออกมาเจอหน้ากัน}

{โอเคๆ งั้นเราไปสวนสนุกกันเถอะ}

ดังนั้นสถานที่นัดเจอกันก็เลยเป็นสวนสนุก

แต่พอไปถึงสวนสนุกถึงพบว่าลูกของพวกเธอยังเล็กเกินไป เครื่องเล่นของด้านในไม่เหมาะกับพวกเธอเลยด้วยซ้ำ ทั้งสองก็เลยอุ้มลูกเดินไปที่ร้านอาหารอย่างลำบากใจ

เดินไปไม่กี่ก้าว เจียงเสี่ยวไป๋มองเสี่ยวเหยียนด้วยความขำ

“เธอนี่ลำบากจริงๆ”

เพราะเสี่ยวเหยียนแบกไว้คนนึง อุ้มไว้คนนึง เผชิญกับเสียงหัวเราะเยาะของเสี่ยวไป๋:“ทำไงได้ ใครใช้ให้ฉันมีลูกฝาแฝดล่ะ?”

แถมเป็นลูกชายทั้งสองคนด้วย แต่โชคดีที่ซนแค่คนเดียว ดังนั้นคนที่ค่อนข้างซนจึงได้อุ้มไว้ในอ้อมกอด เพื่อเขาจะได้ไม่ขยับไปมั่ว

“ลูกฝาแฝดไม่เลวเลยนะ คลอดครั้งเดียวเท่ากับคนอื่นคลอดสองครั้ง เธออ่ะได้กำไรแล้ว”

“ใช่หรอ? แต่ฉันอยากได้ลูกสาวคนนึงหนิ ใครจะไปรู้คลอดครั้งเดียวก็ลูกชายสองคนเลย นี่มันหลอกลวงฉันเกินไปแล้ว”

“ช่วยไม่ได้ งั้นต่อไปเธอก็คลอดลูกสาวอีกคนสิ จากนั้นพี่ชายสองคนคอยประคบประหงมน้องสาว แบบนี้ก็ได้ผลดีทั้งสองด้านแล้วไง?”

“ที่พูดมันก็ใช่น้อ”

“อืม เพราะฉะนั้นเธอก็ขยันปั๊มอีกคนนะ”

“แล้วเธอล่ะ? เธอกะจะมีลูกกี่คน?”

“ฉันหรอ? คนเดียวก็พอแล้ว ฉันกลัวมีลูกเยอะแล้วจะสอนได้ไม่ดี ลูกคนเดียวเลี้ยงง่ายกว่า”

ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกันปกติจนไม่เหมือนคนที่ไม่ได้เจอกันครึ่งปี กลับกันเหมือนคนข้างบ้านที่มาเที่ยวหากันตลอดมากกว่า ทำตัวตามสบายแต่ก็ผ่อนคลายมาก

ในที่สุดก็หาร้านอาหารที่เหมาะสมเจอร้านนึง เจียงเสี่ยวไป๋ผลักประตูเข้าไปก่อน เสี่ยวเหยียนมองดูเงาของเธอแล้วโล่งอกทีนึง

เธอยังนึกว่าตอนที่เจอหน้ากันทั้งสองจะไม่มีอะไรพูด ถึงเวลาจะอึดอัดมากเสียอีก

หลังจากเข้ามาในร้านอาหาร เสี่ยวเหยียนวางลูกลงที่เก้าอี้ข้างๆ หานย่างเชินกับหานจื่อซีตัวโตพอสมควรแล้ว เสี่ยวเหยียนก็เลยเอาหานจื่อซีที่เชื่อฟังนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง และก้มหน้าพูดเสียงเบากับเขา:“นั่งดีๆ อย่าวิ่งไปมั่ว รู้มั้ยครับ?”