เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1544

บทที่1543 ทะลึ่งหน่อยๆ

เสี้ยววินาทีนั้น เสี่ยวเหยียนรู้สึกเจียงเสี่ยวไป๋ที่หัวเราะแล้วสวยมาก

เดิมทีเธอก็เป็นคนที่โครงหน้าสวยมากอยู่แล้ว สวย360องศา ไม่ยิ้มก็สวยมากแล้ว พอยิ้มขึ้นมาก็ยิ่งทำให้คนเคลื่อนย้ายสายตาไม่ได้

เสี่ยวเหยียนก็เลยถูกแพร่เชื้อ เธอเองก็ได้ยิ้มตาม

“อ้อเหรอ? งั้นดีจังเลย ยินดีกับเธอด้วยนะ ฉันขออวยพรเธอจากใจจริง”

“ขอบใจนะ พวกเราต่างก็ต้องมีความสุข”

ผ่านไปไม่นาน หานชิงก็ได้โทรศัพท์มาสอบถามตำแหน่งที่เธออยู่

เสี่ยวเหยียนจึงได้พูดอย่างจนปัญญา:“ฉันอยู่ข้างนอกกับเสี่ยวไป๋ ฉันบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอคะ? เวลานี้คุณจะมาทำไมคะ?”

“คุณตัวคนเดียวดูแลลูกสองคน ผมไม่ไว้ใจ และไม่สะดวกด้วย ตอนนี้ผมมารับคุณนะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกลับเองก็พอค่ะ อีกอย่างฉันยังไม่ได้........”

“ให้เขามาเถอะ”เจียงเสี่ยวไป๋พูดขัดจังหวะเธอ “เธอดูแลลูกสองคนก็ไม่สะดวก ให้เขามารับเธอน่ะดีแล้ว”

“แต่ว่า......”

“อย่าแต่ว่าเลย เดี๋ยวฉันก็จะกลับบ้านแล้ว หรือเธอนึกว่าฉันจะนั่งเป็นเพื่อนเธอทั้งวันงั้นเหรอ?”

คำพูดนี้ภายนอกฟังแล้วดูค่อนข้างดุนิดหน่อย แต่เสี่ยวเหยียนฟังเจตนาดีของเธอออก เธอไม่อยากให้ตัวเองมีภาระทางจิตใจ

เสี่ยวเหยียนตื้นตันใจมาก เธอพูดเบาๆ: “ขอบใจนะ เสี่ยวไป๋”

ทั้งสองนั่งได้ไม่นาน หานชิงก็มาถึงแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาทีนึง ยังคงหน้าตาเย็นชาเหมือนก่อนหน้านั้นอีกเช่นเคย ถึงแม้หน้าตาหล่อเหลา ดูทรงอำนาจ แต่ผู้ชายแบบนี้ไม่ใช่สเปคของเธอเลย

อืม ไม่ติดดินซะเลย

เธอชอบคนที่ติดดินหน่อย แต่ละคนมีวาสนาของแต่ละคนจริงๆด้วย

“เสี่ยวไป๋ ไหนๆพวกเราก็จะกลับแล้ว งั้นพวกเราแวะไปส่งเธอเถอะ?”เสี่ยวเหยียนเสนอความคิดเห็น

“ไม่ต้องแล้ว”เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มอ่อนๆ: “เดี๋ยวฉันยังจะไปทำธุระอย่างอื่นต่อ ยังไม่กลับบ้าน พวกเธอกลับก่อนเถอะ”

“งั้นก็ได้”

เสี่ยวเหยียนได้แต่อำลากับเธอ จากนั้นจากไปพร้อมหานชิง ระหว่างนั้นหานชิงก็ได้พยักหน้าให้กับเจียงเสี่ยวไป๋

จากจากนั้นเสี่ยวเหยียนได้พาหานชิงไปจ่ายตังค์ที่หน้าเคาน์เตอร์ ตอนที่เดินไปเอารถกับเขาที่ชั้นใต้ดิน เสี่ยวเหยียนอดเข้าใกล้หานชิงไม่ได้ เธอพูดเสียงเบา: “เธอให้อภัยฉันแล้วค่ะ”

ในน้ำเสียงสามารถฟังออกถึงความกระดี๊กระด๊าและความตื่นเต้นที่เป็นของสาวน้อย  หานชิงคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นมีผลกระทบกับเธอมากขนาดนี้ เขาพูดอย่างจนปัญญา:“ดีใจขนาดนี้เลย?”

“ก็แน่นอนสิคะ”เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้: “เธอยอมให้อภัยฉัน ฉันก็ไม่มีภาระทางใจแล้ว ที่รัก ฉันเห็นแก่ตัวมากเลยใช่มั้ยคะ? เพื่อไม่ให้ตัวเองมีภาระทางใจ ฉันถึงกับหวังมาโดยตลอดว่าให้เธอปล่อยวางทุกอย่าง ให้อภัยฉัน แต่ต่อมาฉันได้คิดๆแล้ว ถ้าฉันเป็นเธอ เรื่องแบบนี้จะปล่อยวางง่ายขนาดนั้นได้ยังไง?”

พอพูดจบ เธอก็รู้สึกโชคดีอยู่ในใจลับๆว่าหานชิงแค่ชอบเธอคนเดียว

เขาไม่มีความรู้สึกให้สวี่เย็นหวั่นเลยสักนิด

ถ้าเขามีความรู้สึกกับสวี่เย็นหวั่นล่ะก็ เธอก็เคยถามตัวเองเหมือนกันว่าเธอจะแคร์หรือเปล่า แต่พอไปคิดเรื่องนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนรู้สึกตัวเองค่อนข้างทนรับไม่ได้ ยิ่งอย่าบอกว่าให้เรื่องนี้กลายเป็นความจริงเลย

ในขณะเดียวกันที่เธอรู้สึกรับไม่ได้ อีกด้านก็หวังให้เสี่ยวไป๋ปล่อยวางทุกอย่าง ให้อภัยตัวเอง ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ

บางทีคนเราล้วนเห็นแก่ตัวทั้งนั้นมั้ง เธอก็หวังอยากให้เจียงเสี่ยวไป๋กับเซียวซู่มีชีวิตคู่ที่ดี และอวยพรพวกเขาจากใจจริง

“ในเมื่อตอนนี้เธอให้อภัยคุณแล้ว งั้นก็คงจะปล่อยวางได้แล้ว” หานชิงพูดอย่างเรียบเฉย อุ้มลูกที่อยู่ในอ้อมกอดไว้ดีๆ และพูดไปด้วย: “ต่อไปก็ไม่ต้องกลุ้มใจเรื่องนี้แล้ว”

“อืม!”เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง: “เธอดีขึ้นฉันก็ดีใจแทนเธอ หวังให้เธอกับเซียวซู่สามารถใช้ชีวิตด้วยกันดีๆค่ะ”

“เราไปกันเถอะ”