เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1545

บทที่1544 ศึกของผู้ชายทั้งสอง

ช่วงระหว่างทานข้าวเย็น

เสี่ยวเหยียนพบว่าที่โต๊ะอาหารมีคนเพิ่มมาอีกคน เป็นเพื่อนของเสี่ยวหมี่โต้ว ถางหยวนหยวน

คุณหนูของบริษัทตระกูลถาง

เสี่ยวเหยียนเห็นหน้ากลมๆของเธอ ก็อดยิ้มไม่ได้: “เสี่ยวหยวนหยวน ไม่ได้เจอกันนาน ทำไมหน้าของหนูกลมขึ้นอีกแล้วคะ?”

ถางหยวนหยวนที่ตัวน้อยๆกระพริบตากลมโต ผิวของเธอยิ่งอยู่ยิ่งขาวอมชมพูแล้ว นั่งข้างกายเสี่ยวหมี่โต้วที่ทั้งผมผอมและสูง เหมือนสำลีขาวก้อนนึงชัดๆ

ถูกเสี่ยวเหยียนหัวเราะเยาะเธอก็ฟังไม่รู้เรื่อง ได้แต่ยิ้มให้เธออย่างเซ่อๆ

รอยยิ้มนี้.........

เสี่ยวเหยียนอึ้งไปครู่นึง จากนั้นได้มองเสี่ยวโต้วหยาที่นั่งข้างกายเธอ เสี่ยวโต้วหยาก็เผยรอยยิ้มที่เซ่อๆออกมา

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนยกมุมปากขึ้นทันที

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เจอถางหยวนหยวน รอยยิ้มของเด็กคนนี้คือน่ารักไร้เดียงสา ทำไมอยู่กับเสี่ยวโต้วหยาไม่นานก็เซ่อเหมือนเธอแล้ว หรือว่าความเซ่อก็แพร่เชื้อได้ด้วย?

แต่วลาก็ผ่านไปเร็วมาก ก่อนหน้านั้นเสี่ยวโต้วหยายังเป็นแค่เด็กแบเบาะที่อุ้มอยู่ในอ้อมอก พริบตาเดียวเธอก็สามารถนั่งเองได้แล้ว

หลังจากหานมู่จื่อให้เย่โม่เซินยกอาหารมาทั้งหมด ถึงปลดเสื้อคลุมออกและนั่งลงมา

“พี่ เสี่ยวเหยียน คืนนี้ฉันลงมือทำกับข้าวเอง เพราะฉะนั้นพวกพี่ทานเยอะๆหน่อยนะ”

เพราะหานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนรู้จักกันมาตั้งแต่ก่อนที่จะแต่งงานกับหานชิง หานมู่จื่อจึงไม่ได้เรียกเสี่ยวเหยียนว่าพี่สะใภ้เหมือนครอบครัวอื่น แต่ได้เรียกชื่อเธอโดยตรง

เย่โม่เซินพูดอย่างไม่พอใจ: “ปกติทีกับผมไม่เห็นคุณกระตือรือร้นขนาดนี้เลย พอพี่ชายคุณมาก็ลงมือทำกับข้าวเองเลยนะ”

เสี่ยวเหยียนกระพริบตา ไม่รอให้หานมู่จื่อตอบก็แย่งพูดก่อน: “น้องเขย หานชิงไม่ใช่คนนอกสักหน่อย เป็นพี่ชายแท้ๆของมู่จื่อนะ ทำไมนายยังชอบหึงขนาดนี้อีก?”

เย่โม่เซินฟังแล้วสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย หรี่ตามองไปที่เธอ เสี่ยวเหยียนกลับไม่กลัวเลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็เธอไม่กล้าดึงขนบนหัวเสือเลย แต่ตอนนี้ฐานะของเธอคือพี่สะใภ้ของเขา จะกลัวอะไร?

จริงๆซะด้วย เย่โม่เซินแค่มองเธอด้วยสายตาดุร้ายทีนึง จากนั้นไม่ได้พูดอะไรก็ดึงสายตากลับแล้ว

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว ทานข้าวกันเถอะ”

เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่ข้างกายของน้องสาวสองคน คอยดูแลพวกเธอตลอด คีบผักให้พวกเธอ ถางหยวนหยวนยืมดอกไม้ถวายพระ เอาหมูชุปแป้งทอดที่เสี่ยวหมี่โต้วคีบให้เธอใส่ไปที่ถ้วยของเสี่ยวโต้วหยา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหน่อมแน้ม:“น้องโต้วหยา อันนี้ให้เธอกิน”

เสี่ยวโต้วหยากระพริบตา ขนตาเธอยาวเหมือนแปรง เธอใช้มือทั้งสองโอบถ้วยกันแตกที่พ่อแม่ซื้อให้เธอโดยเฉพาะ ในถ้วยมีรูปการ์ตูนสัตว์น้อย เธอพูดด้วยเสียงแบเบาะ:“ขอบคุณค่ะ พี่หยวนหยวน”

“ไม่ต้องเกรงใจ น้องโต้วหยาค่อยๆกินนะ”

ทั้งสามคนสนิทสนมกลมเกลียวมากเป็นพิเศษ

หลังทานข้าวเสร็จ เสี่ยวเหยียนกับหานมู่จื่อไปเข้าห้องครัวด้วยกัน เสี่ยวเหยียนคอยช่วยเหลือเธอและถามเธอไปด้วย: “ถางหยวนหยวนเด็กคนนั้นเธอคิดยังไง? เธออยากบ่มเพาะยัยหนูเป็นว่าที่ภรรยาของเสี่ยวหมี่โต้วในอนาคตเหรอ?”

หานมู่จื่อฟังแล้วใช้สายตาแปลกใจมองเธอทีนึง

“เป็นไปได้ยังไง? เธอยังเด็กขนาดนี้ แค่เด็กๆเล่นด้วยกันเฉยๆ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ชอบเธอมาก”

“ฉันรู้ แต่ตอนนั้นได้ยินเย่โม่เซินอาศัยฉายาหาแฟนให้เสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธอมาไม่ใช่เหรอ?”

“อืม ตอนแรกคือแบบนี้ แต่พวกเขายังเด็กอยู่ ดังนั้นเรื่องพวกนี้ฉันก็ไม่แทรกแซง เพราะเรื่องความรักเธอก็รู้ว่าผู้ใหญ่ก้าวก่ายไม่ได้ ต่อไปถ้าพวกเขามีวาสนาอยู่ด้วยกัน งั้นฉันก็ไม่คัดค้าน แต่ถ้าเด็กๆไม่ชอบกัน งั้นก็บังคับให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้ เพราะฉะนั้นฉันก็เลยไม่พูดอะไร ก็ต้องดูหลังจากพวกเขาโตจะมองยังไงแล้ว”

หานมู่จื่อเปิดก๊อกน้ำ น้ำไหลออกมาซู่ซ่าๆ เสี่ยวเหยียนใส่จานที่เช็ดสะอาดลงไปใต้น้ำ

“ที่เธอพูดก็ถูก แต่หยวนหยวนเด็กคนนี้กินอะไรไม่ค่อยยับยั้งชั่งใจ อ้วนเกินไปไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ”