เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1546

บทที่1545 ถางหยวนหยวนร้องไห้

ที่ห้องรับแขก

แม่บ้านได้ล้างผลไม้และของว่างวางไว้บนโต๊ะ เสี่ยวโต้วหยากำลังถือเกมส์คอนโซลเล่นAnipopอยู่ ในขณะที่ถางหยวนหยวนคอยเชียร์อยู่ข้างกายเธอ ก็ได้แอบยื่นมือไปหยิบองุ่นมาพวงนึง หลังจากเด็ดลงมาก็ได้เอาเข้าปากทีละลูกๆ และคอยป้อนให้เสี่ยวโต้วหยาอยู่เป็นครั้งคราว

เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ ได้แต่ส่งเสียงเกลี้ยกล่อม: “ถางหยวนหยวน เมื่อกี๊เธอเพิ่งกินอิ่ม อย่ากินผลไม้เยอะเกิน”

ก่อนหน้านี้เธอก็ทานข้าวไปไม่น้อยแล้ว ตอนนี้ขืนกินผลไม้ลงไปอีก เดี๋ยวจะท้องอืดได้

เพราะฉะนั้น ที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดเพราะหวังดีกับเธอล้วนๆ

ใครจะไปรู้ถางหยวนหยวนได้ยินเขาเรียกชื่อเต็มของตัวเอง แถมยังเรียกด้วยเสียงดุ พริบตาเดียวก็อึ้งค้างเลย จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว

พบว่าเสี่ยวหมี่โต้วขมวดคิ้วไว้ ดูท่าเหมือนโกรธ ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงทันที: “ขอ....ขอโทษค่ะ พี่ชาย หยวนหยวนไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

ระหว่างพูด ถางหยวนหยวนก็ดวงตาแดงก่ำแล้ว องุ่นในมือก็ไม่กินแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสถานการณ์แล้วอึ้ง: “เธอร้องไห้ทำไม?”

เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะ กลัวเธอจะท้องอืดเฉยๆ เธอถึงกับร้องไห้ฟูมฟายเลย?

ถางหยวนหยวนเห็นสีหน้าเขาได้เปลี่ยนมารำคาญขึ้น ดวงตากลมโตทั้งคู่ก็เบิกตากว้างเลย น้ำตาคลอเบ้าไม่กล้าให้น้ำตาไหลออกมา เม้มปากเล็กๆไว้ไม่กล้าพูด

ในที่สุดเสี่ยวโต้วหยาก็ตระหนักได้ว่าบรรยากาศผิดปกติ ถึงแม้เธออายุยังน้อยมาก แต่หลังจากเงยหน้าเห็นถางหยวนหยวนที่น้ำตาคลอเบ้า เธอเอียงศีรษะมองถางหยวนหยวน และไม่เล่นเกมส์อีก

“ขอโทษค่ะ พี่ชาย”ถางหยวนหยวนวางองุ่นพวงเขียวนั้นกลับไปที่เดิม และพูดเสียงเบา: “หยวนหยวนไม่กินแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่กินไปมั่วแล้วค่ะ พี่อย่าโกรธหยวนหยวนเลยนะคะ”

เสี่ยวหมี่โต้ว: “พี่โกรธเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เขาลุกขึ้น ถางหยวนหยวนกลับตกใจจนน้ำตาไหลพรากลงมา: “พี่ชาย ขอโทษค่ะ ต่อไปหนูจะไม่กินแล้วจริงๆค่ะ”

ตอนที่หานมู่จื่อกับเสี่ยวเหยียนออกมา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของถางหยวนหยวน ทั้งสองได้แต่รีบเดินมาดู

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

เสี่ยวโต้วหยาเอียงศีรษะมองน้ำตาของถางหยวนหยวน เธอก็ยังไม่ทราบสาเหตุอยู่ดี

กลับเป็นเสี่ยวหมี่โต้วอึ้งค้างไปเลย ไม่รู้เลยว่านี่มันอะไรกัน เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะขนาดนั้นเฉยๆ ทำไมเธอก็ร้องไห้เฉยเลย?

หรือว่าเมื่อกี๊น้ำเสียงของเขาดุเกินไป?

เสี่ยวหมี่โต้วนึกย้อนสีหน้าของตัวเอง แต่ยังไงก็ไม่รู้สึกว่าเมื่อกี๊น้ำเสียงของตัวเองมีปัญหานี่นา?

“หยวนหยวน?”หานมู่จื่อยื่นมือกอดถางหยวนหยวนมาในอ้อมอก และช่วยเธอเช็ดน้ำตาไปด้วย: “ไม่ร้องนะๆ ไหนบอกน้ามาซิคะว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เสี่ยวเหยียนอ้อมไปที่ด้านหลังของเสี่ยวหมี่โต้ว ก้มตัวกดไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วไว้: “นายเป็นอะไรกันแน่? นายรังแกหยวนหยวนใช่มั้ย?”

“ผมเปล่า”เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วค่อนข้างอุดอู้: “อยู่ดีๆผมจะไปรังแกเธอทำไม?”

“แล้วทำไมหยวนหยวนถึงร้องไห้?”

“ผม.......”

เขาก็ไม่รู้ว่ามันยังไงกันแน่ เขาแค่พูดไปไม่กี่คำ ก็แหย่ถางหยวนหยวนร้องไห้แล้ว

“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ถ้านายไม่ไปยุแหย่เธอ เธอก็จะไม่ร้องไห้ถูกมั้ย?”เสี่ยวเหยียนตบไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ: “นายเป็นพี่ชาย เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? รังแกเธอไม่ได้รู้มั้ย?”

“ป้าสะใภ้ ผมไม่ได้รังแกเธอจริงๆนะ แค่ว่าเธอไปสองคำเฉยๆ”

“ว่าสองคำ? งั้นน้ำเสียงนายแรงไปหรือเปล่า?”เสี่ยวเหยียนได้แต่คาดเดาตามคำพูดเขา: “ปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงต้องอ่อนโยนหน่อยนายไม่รู้เหรอ? นายอายุเท่าไหร่แล้ว เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่งจะกี่ขวบเอง?”