เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1547

บทที่1546 เด็กผู้หญิงนี่บอบบางขนาดนี้เลยเหรอ

“ไม่รู้? ตอนที่หม่ามี๊ออกมาจากห้องครัวหยวนหยวนก็ร้องไห้แล้ว ถ้าผมไม่รู้ งั้นใครจะเป็นคนมาบอกกับหม่ามี๊ว่าเรื่องนี้มันยังไงกันแน่?”

หานมู่จื่อย่อตัวลงมาที่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว:“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? หม่ามี๊รู้ว่าลูกรู้อะไรควรอะไรไม่ควร แต่ยังไงซะหยวนหยวนเป็นเด็กผู้หญิง ลูกไปดุใส่เธอหรือเปล่า?”

เสี่ยวหมี่โต้วฟังแล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เขาเม้มปากถึงพูด: “ไม่ได้ดุครับหม่ามี๊ ผมก็แค่เห็นเธอกินเยอะ ก็เลยว่าเธอไปคำนึงเฉยๆ”

ตอนนั้นเขารู้สึกน้ำเสียงของตัวเองไม่ได้มีปัญหา แต่ก็ยังได้แหย่จนคนอื่นร้องไห้จนได้

“ว่าไปคำนึง?”

หานมู่จื่อนึกย้อนไปครู่นึง ตัวเองก็เคยบอกกับถางหยวนหยวนหลายครั้งว่าอย่ากินขนมและของหวานมากเกินไป แต่ยัยตัวเล็กคนนี้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

ทำไมเสี่ยวหมี่โต้วพูดคำเดียวก็ร้องไห้เลย?

“แล้วตอนพูดน้ำเสียงของลูกแรงไปหรือเปล่า?” หานมู่จื่อได้แต่สอบถามจากจุดนี้

“ผมรู้สึกไม่แรงนะครับ”

“หรือว่าสีหน้าลูกดุ?”

“หม่ามี๊.......”

“หม่ามี๊ไม่ได้กล่าวโทษลูก แค่อยากถามสถานการณ์ของตอนนั้นให้ชัดเจน เพราะลูกแหย่หยวนหยวนร้องไห้เป็นเรื่องจริง เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? ปกติชอบตามตูดลูกมากแค่ไหน? เอาล่ะ ในเมื่อลูกไม่อยากพูดงั้นหม่ามี๊ก็ไม่ถามลูกแล้ว ไม่แน่เดี๋ยวพรุ่งนี้ยัยตัวเล็กก็อาจจะลืมเรื่องนี้แล้ว”

พอพูดจบ หานมู่จื่อได้ขยี้ศีรษะของเสี่ยวหมี่โต้ว: “เอาล่ะ ลูกก็อย่าคิดมากเลย รีบไปนอนเถอะ”

หลังหานมู่จื่อออกจากห้อง เสี่ยวหมี่โต้วนั่งอยู่บนเตียงครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ ตกลงเขาทำจุดไหนผิดกันแน่?

ต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ได้คิดอีก ได้นอนลงบนเตียง

จากนั้นก็ฝันเห็นเสียงร้องไห้ของถางหยวนหยวนทั้งคืน ทำเอาเขานอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน ตอนที่ตื่นขึ้นมาสีหน้าค่อนข้างอิดโรย

เด็กผู้หญิงนี่บอบบางขนาดนี้เลยเหรอ?

เสี่ยวหมี่โต้วไม่ค่อยเชื่อ ดังนั้นก็เลยไปหาเสี่ยวโต้วหยาแต่เช้า จากนั้นก็นึกย้อนน้ำเสียงและสีหน้าที่ตัวเองพูดกับถางหยวนหยวนในเมื่อคืน และพูดให้เสี่ยวโต้วหยาฟังอีกครั้ง

เสี่ยวโต้วหย่าเอียงศีรษะมองเขา จู่ๆหัวเราะคิๆขึ้นมา

เสี่ยวหมี่โต้วมุมปากกระตุก เขาลืมไปเลยว่าน้องสาวเขาไม่ค่อยเหมือนคนปกติ บวกกับเธออายุน้อยเกินไป เอาเธอมาทดสอบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือดีดศีรษะของเสี่ยวโต้วหยาทีนึง

“หยุดได้แล้ว ขืนหัวเราะอีก หม่ามี๊จะกังวลว่าเธอเป็นเอ๋ออีกแล้ว?”

ที่จริงหานมู่จื่อเคยกังวลปัญหานี้จริงๆ ต่อมาได้พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล แต่ผลตรวจทุกอย่างปกติหมด หมอบอกว่าเสี่ยวโต้มหยาเป็นคนร่าเริงและชอบหัวเราะตั้งแต่เกิด

ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ในขณะเดียวกันก็หวังให้เป็นเช่นนี้

แบบนี้ บางทีต่อไปน้องสาวจะได้ไม่ต้องกลุ้มใจแล้ว

“พี่ชาย”เสี่ยวโต้วหยาจับนิ้วมือของเขามาแคะที่ปาก จากนั้นก็ได้หัวเราะขึ้นมาอย่างเซ่อๆ: “แหะๆๆ”