เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1549

บทที่1548 เรียบง่ายและมีความสุข

“ไม่งั้นล่ะ?”สีหน้าท่าทางเจียงเสี่ยวไป๋ใจเย็น:“หรือคุณไม่อยากเก็บรักษา?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว”เซียวซู่เก็บสมุดจดทะเบียนไว้อย่างไว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นสำหรับเขายังคงเหมือนฝันอีกเช่นเคย สวยงามจนไม่ค่อยสมจริง

“หมายความว่าอย่างนั้นหรือเปล่า?”เขาถามอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่กล้าถามเธอว่าไม่อยากหย่าใช่หรือเปล่า อยู่ต่อหน้าเจียงเสี่ยวไป๋ เซียวซู่ไม่กล้าเอ่ยคำว่าหย่าร้างอย่างสิ้นเชิง

เจียงเสี่ยวไป๋มองหน้าตาที่ระมัดระวังของเขาแล้วรู้สึกตลก

“นี่มันก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว คุณก็ยังเป็นแบบนี้อีก? ครึ่งปีมานี้เรื่องที่ฉันทำคุณยังมองไม่ชัดเจนเหรอคะ?”

เจียงเสี่ยวไป๋หายใจลึกๆ และพูดเสียงเบา: “คุณนึกว่าฉันมีเวลามาเล่นกับคุณเป็นปีครึ่งปีแบบนี้เหรอ? วัยสาวของผู้หญิงล้ำค่าขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าฉันยังรักคุณ ฉันยังจะอยู่ข้างกายคุณทำไม?”

นี่เป็นคำพูดที่ครึ่งปีมานี้ เซียวซู่ไม่มีโอกาสได้ฟัง

หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ของเธอแล้ว เซียวซู่ดีใจจนบ้าคลั่ง เขารู้มาโดยตลอดที่เจียงเสี่ยวไป๋ยอมอยู่ต่อ ไม่ใช่มีแค่ความคิดที่อยากเล่นเป็นเพื่อนเขา เพราะเวลาครึ่งปีไม่ใช่ใครๆก็เสียได้ อีกอย่างถ้าอยู่ด้วยกันไม่มีความสุข แล้วใครจะทนได้ครึ่งปี?

“คุณรีบเอาสมุดจดทะเบียนสมรสไปเก็บเถอะ ต่อไปถ้าคุณยังเอาออกมาตรงหน้าฉัน ระวังฉันเปลี่ยนใจนะ”

พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเจียงเสี่ยวไป๋ดุขึ้นเยอะ ดูเลียนแบบได้เหมือนจริงๆ

เซียวซู่รีบเก็บสมุดจดทะเบียนสมรสไว้ เดินมาข้างหน้าก้าวนึง แล้วกอดเอวของเจียงเสี่ยวไป๋ไว้ สีหน้าท่าทางค่อนข้างตื่นเต้น: “ขอบคุณครับ”

เสียงของเขาทุ้มต่ำมาก ลุ่มลึกเหมือนสีดำในยามค่ำคืน: “ขอบคุณที่คุณยอมให้โอกาสผมอยู่และข้างกายผม สามารถได้คุณมาเป็นภรรยา เป็นความภาคภูมิใจทั้งชีวิตของผม คุณวางใจนะ ผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตดีกับคุณให้มากๆครับ”

เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึง เวลานี้เขายังพูดคำสารภาพรักที่ตื้นตันใจขนาดนี้ โชคดีที่เหลียงหย่าเหอคว้าโอกาสตัดสินใจอย่างเด็ดขาด อุ้มลูกของเขาลงไปด้านล่าง ถ้าไม่อย่างนั้นถึงเวลาผู้ใหญ่คนนึงเด็กคนนึงอยู่นี่ เขาจะรู้สึกเก้อเขินมาก

“เอาล่ะ ไม่รำคาญหรือไง?”เจียงเสี่ยวไป๋ผลักเซียวซู่ออก: “ฉันกำลังกินข้าวอยู่ คุณจะพูดก็ไม่รู้จักหาเวลาเหมาะสม แม่กับลูกต่างก็อยู่ที่นี่ คุณกลับเอาสมุดจดทะเบียนสมรสออกมาเวลานี้ คุณถูกมนต์สะกด”

“อืม ผมถูกคุณถูกมนต์สะกด คุณจะว่าอะไรผมก็ได้ ยังไงก็ได้ ขอแค่คุณอย่าไปจากผมก็พอครับ”

เซียวซู่เหมือนถูกปีศาจของอารมณ์อยากยังไงอย่างงั้น อืม หลังถูกผลักออกก็ใกล้เข้าไปอีก เหมือนหมาขี้เรื้อนคอยตอแยเจียงเสี่ยวไป๋ตลอด

เจียงเสี่ยวไป๋นี่ยอมแล้วจริงๆ เหมือนเพิ่งเคยเห็นเซียวซู่แบบนี้เป็นครั้งแรก

“ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่รู้ว่าคุณหน้าด้านขนาดนี้เลย?”

“ถ้าผมไม่หน้าด้าน เกิดคุณหนีไปจะทำยังไง? ผมจะไปหาแม่ให้ลูกจากที่ไหน จะไปหาคนที่ชอบขนาดนี้ได้ที่ไหน?”

“เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะ?”เจียงเสี่ยวไป๋ลากเสียงสูง และเค้นถามเซียวซู่: “ตอนที่คุณบอกรักฉันพูดเสียงดังหน่อยไม่ได้หรือไง หรือว่าชอบฉันเป็นเรื่องที่ขายหน้ามาก? ฉันรู้อยู่แล้วเชียวว่าคุณเป็นคนเกินเหตุอยากพูดก็พูด ไม่อยากพูดก็ช่าง ฉันก็ไม่อยากฟังหรอก เอาล่ะ พูดจบแล้ว ฉันจะทานข้าวต่อ......”

“ผมรักคุณครับ”

เจียงเสี่ยวไป๋หยุดชะงัก นึกว่าตัวเองหูฝาด คนทั้งคนยืนแข็งทื่ออยู่กับที่

รอบๆเงียบกริบลงมา เหมือนเหลือแค่เสียงลมหายใจของทั้งสอง สักพักเจียงเสี่ยวไป๋ถึงมองไปที่เซียวซู่ และส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก: “เมื่อกี๊.....คุณว่าอะไรนะ?”

เจียงเสี่ยวไป๋ถูกเซียวซู่โอบกอด ถูกเขากดไว้ในอ้อมอก หูของเธอแนบอยู่ที่ทรวงอกของเขา ได้ยินเสียงใจเต้นก้องมาอย่างชัดเจน ก้องมาในหูตัวเองตลอด และก้องมาในใจด้วย

เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกร่างกายตัวเองกำลังสั่นไหว เหลือแค่คำพูดนั้นคอยสะท้อนอยู่ข้างหู เบ้าตาค่อนข้างอุ่น เหมือนมีของอะไรทะลวงออกมาจากเบ้าตา เธอหายใจติดขัดขึ้นมา

คำนี้ เธอรู้สึกตัวเองรอมานานแสนนาน

รอจนใกล้จะสูญเสียความมั่นใจ ในที่สุดก็ได้ยิน