เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1550

บทที่1549 เปิดเทอม

สิบสองปีต่อมา

ห้องรับแขกของตระกูลถางมีเสียงของหญิงวัยกลางคนก้องมา

“หยวนหยวน ลูกเสร็จหรือยัง? ทำไมเปลี่ยนเสื้อผ้านานขนาดนี้ ลูกแอบกินขนมอีกแล้วใช่มั้ย?”

“อึ่ม อึ่มเปล่าค่ะ หนูจะเสร็จแล้วค่ะ!”

คุณนายถางฟังเสียงนี้ปุ๊บ ก็อดกลอกตาขาวมองบนไม่ได้ บอกว่าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปแอบกินขนมจริงๆด้วย

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดบนตึกก็มีเงาของถางหยวนหยวนโผล่มา เธอสะพายกระเป๋าวิ่งลงมา มุมปากซ้ายยังมีเศษขนมติดอยู่ ส่วนแก้มข้างขวายังมีเนยติดอยู่

“แม่คะ!”

คุณนายถางเห็นภาพนี้แล้ว ได้ส่ายหัวอย่างจนปัญญา ตะกละก็ไม่เช็ดปากให้สะอาด

“ไปแอบกินขนมมาใช่มั้ย?”

หลังจากถางหยวนหยวนยืนนิ่งที่ตรงหน้าเธอแล้ว คุณนายถางก็ได้ถามเธอ:“แอบกินขนมมาใช่มั้ย?”

“เปล่าค่ะ หม่ามี๊ หนูจะแอบกินได้ยังไงคะ?”

เพิ่งพูดจบ คุณนายถางได้ยื่นมือหยิบเศษขนมที่ติดอยู่มุมปากซ้ายของเธอ:“งั้นนี่คืออะไร?”

เห็นเศษขนมนั้น ถางหยวนหยวนกลอกตาไปมา จากนั้นได้ยิ้มแฉ่งพร้อมพูด: “หนูแค่แอบกินคุ๊กกี้ชิ้นเดียวเองค่ะหม่ามี๊”

“แล้วอันนี้ล่ะ?”

คุณนายถางก็ได้คว้านเนยที่ติดอยู่บนแก้มข้างขวาเธออีก

ถางหยวนหยวนเม้มปาก จากนั้นได้กัดริมฝีปากล่างไว้ และพูดอย่างกล้ำกลืน:“ขอโทษค่ะหม่ามี๊ หนูตะกละเกินไป คราวหน้าหนูจะระมัดระวังค่ะ!”

“เอาล่ะ กินก็กินไปแล้ว”คุณนายถางช่วยลูกสาวเช็ดเนยบนแก้มให้สะอาด และช่วยเธอจัดทรงผมไปครู่นึง: “ยัยเด็กคนนี้นี่นะ อายุสิบหกแล้ว ทำไมยังคุมตัวเองไม่ได้อีก ลูกดูเด็กผู้หญิงบ้านอื่นสิ รูปร่างผอมสูงหมด ลูกไม่อยากเป็นเหมือนพวกเธอรึไง?”

“อึ่ม”ถางหยวนหยวนก้มดูหุ่นตัวเองทีนึง กระพริบตาปริบๆแล้วพูด: “แต่หยวนหยวนต่อต้านสิ่งล่อใจจากของอร่อยไม่ได้นี่คะ สำหรับหยวนหยวนแล้ว ของอร่อยสำคัญกว่าค่ะ”

“ต่อไปถ้าลูกเจอผู้ชายที่ชอบลูกก็อาจจะไม่คิดแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังโชคดีที่ลูกสาวแม่สวยตั้งเกิด ถึงจะอ้วนแต่ก็อ้วนได้น่ารักมาก~”

พอพูดจบ คุณนายถางได้หยิกแก้มของถางหยวนหยวน: “เอาล่ะ กระเป๋าไว้บนรถแล้ว ลุงจางจะเป็นคนส่งลูกไปโรงเรียนเอง”

ถางหยวนหยวนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้:“อ้อใช่ พี่ชายได้โทรมาหาหยวนหยวนมั้ยคะ?”

“โทรมาแล้ว บอกว่าวันนี้จะไปช่วยลูกจัดเก็บ แม่ถึงได้บอกลูกไงว่าอย่าล่าช้า พี่เค้าเจียดเวลามาช่วยเชียวนะ แล้วก็ ลูกอย่าไปรบกวนคนอื่นบ่อยๆ”

“เป็นพี่ชายนี่คะ จะเป็นการรบกวนได้ยังไง?”

“ใช่ เป็นพี่ชาย แต่เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของลูกมั้ย? เขาเป็นแค่คนที่โตมาพร้อมกับลูก มากสุดก็แค่ชายหญิงที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ไปรบกวนคนอื่นบ่อยๆ ถึงเวลาแฟนคนอื่นโกรธจะทำยังไง?”

ตอนที่ได้ยินคำว่าแฟน ถางหยวนหยวนเอียงศีรษะคิด:“ไม่หรอกค่ะ พี่ชายยังไม่มีแฟนค่ะ”

“ช้าเร็วก็ต้องมี คนอื่นเรียนปีสองแล้ว ใครจะเหมือนลูกเพิ่งจะขึ้นม.สี่เอง”

“อืม งั้นก็รอให้พี่ชายมีแฟนแล้วค่อยว่ากันสิคะ”

จากนั้นลุงจางได้ส่งถางหยวนหยวนไปที่โรงเรียน

ระหว่างทางที่ไปโรงเรียน ถางหยวนหยวนหยิบมือถือส่งวีแชทให้ยู่ฉือยี่ซู

{พี่ถึงโรงเรียนหรือยังคะ}

ยู่ฉือยี่ซูในนาทีนี้กำลังรับสายหานมู่จื่อแม่ของเขาอยู่ เขาที่สวมใส่เสื้อเบสบอลสีดำยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ รูปร่างสูง คิ้วและตาคมเข้ม หน้าตาคมสันเหมือนดั่งแกะสลัก ความหน่อมแน้มในวัยเด็กได้จางหายไป เขาในตอนนี้เป็นหนุ่มอายุยี่สิบแล้ว

ยู่ฉือยี่ซูตระหนักอะไรได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองไปยังผู้หญิงที่ถือโทรศัพท์ไว้

จงฉู่เฟิงเดินไปที่ตรงหน้าของพวกเธอด้วยรอยยิ้ม:“น้องๆครับ ถึงพวกพี่จะหน้าตาหล่อมาก แต่ก็ถ่ายมั่วไม่ได้นะครับ”

สาวๆทั้งหลายถูกจงฉู่เฟิงว่าแบบนี้ปุ๊บ ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที และเก็บมือถือ

“ขอโทษค่ะรุ่นพี่ งั้นพวกเราไม่ถ่ายแล้วค่ะ”

“อย่างนี้สิถึงจะเป็นรุ่นน้องที่ดี”

หลังจากแน่ใจว่าพวกเธอไม่ถ่ายอีก จงฉู่เฟิงก็ได้กลับมาที่ข้างกายของยู่ฉือยี่ซูพร้อมส่ายหัว: “ทุกครั้งออกมากับพี่ล้วนเด่นสะดุดตาขนาดนี้ พี่ว่าพี่มีหน้าตาแบบนี้ ไปเป็นดาราโดยตรงดีแค่ไหน? เรียนโรงเรียนตำรวจอะไร”

พอพูดจบ จงฉู่เฟิงก็ไม่รอให้ยู่ฉือยี่ซูพูด เขาก็ได้พูดโดยตรง:“เฮ้อ หน้าฉันหน้าตาดีเหมือนพี่ ฉันก็ไปเป็นดาราโดยตรงแล้ว พี่รู้หรือเปล่าว่าสังคมสมัยนี้มั้ยแตกต่างจากเมื่ออย่างสิ้นเชิงแล้ว คนเราถ้าหน้าตาดี แค่ไปยืนที่นั่นเรื่อยเปื่อย ก็มีคนมาเป็นแฟนคลับแล้ว”

“จะจบได้ยัง?”ยู่ฉือยี่ซูกวาดสายตาไปที่เขาทีนึง: “พูดมากทั้งวันเลย”

“ฉันพูดให้พี่ฟัง พี่ยังไม่ยอมฟังอีก?”

ติ๊ดๆ——

มือถือของยู่ฉือยี่ซูดังขึ้น

จงฉู่เฟิงเปลี่ยนมาตื่นเต้นกว่าเขาทันที:“เร็วๆ ยัยหนูตระกูลถางส่งวีแชทมาให้พี่แน่เลย รีบดูเร็วว่ายัยหนูคนนี้ส่งอะไรมา?”

“มันเกี่ยวกับนาย?”

“ก็ต้องเกี่ยวสิ”

จงฉู่เฟิงแสดงอาการได้เป็นมิตรไมตรีมากเป็นพิเศษ: “ฉันก็ถือว่าดูยัยหนูตระกูลถางโตมาแต่เด็กเชียวนะ!”