เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1551

บทที่1550 อย่ารังแกน้องสาวฉัน

ยู่ฉือยี่ซูมองเขาด้วยแววตาเย็นชา จงฉู่เฟิงแบะปาก: “ต้องถึงขั้นนี้เลยเหรอ? ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของพี่สักหน่อย ผมดูข้อความแว๊บนึงก็ไม่ได้? งั้นเดี๋ยวไปโรงเรียนเธอช่วยเธอย้ายกระเป๋า ผมเห็นทั้งคนแล้ว พี่จะควักลูกตาผมออกมามั้ย?”

แต่สุดท้าย จงฉู่เฟิงก็ไม่ได้ดูมือถือเขา ได้เป็นฝ่ายหันหน้าไปอีกทางเอง

จากนั้นยู่ฉือยี่ซูได้เปิดดูวีแชททีนึง เห็นยัยหนูส่งวีแชทให้เธอ

{พี่ถึงโรงเรียนหรือยัง}

คงจะเพราะรอนานเกินไปไม่ได้คำตอบ ยัยหนูได้ส่งอีโมจิข้องใจไปอีกครั้ง เห็นอีโมจินี้ ยู่ฉือยี่ซูอดยิ้มมุมปากไม่ได้

ไม่ต้องดูก็สามารถจินตนาการสีหน้าของยัยหนูที่เบิกตากว้างด้วยความข้องใจออกและใบหน้าขาวอมชมพูที่เต็มไปด้วยความงงงวย

เขาใช้มือข้างเดียวพิมพ์ข้อความ

{ใกล้ถึงแล้ว รออีกแป๊บนะ}

ยัยหนูตอบได้เร็วมาก

{โอเคค่ะ}

กว่าจะถึงโรงเรียนได้นั่งรถเมล์ประมาณหนึ่งชั่วโมง

จงฉู่เฟิงมองประตูที่อยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจ

“คิดไม่ถึงฉันอยู่ปีสองแล้วยังมีโอกาสมาดูที่มัธยมปลาย ล้วนเป็นรุ่นน้องที่เพิ่งขึ้นชั้นเรียนมา แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว”

พอพูดจบ จงฉู่เฟิงก็ได้ไปข้างหน้าพาดไหล่ของยู่ฉือยี่ซูไว้

“พี่ซู พี่ว่าฉันหารุ่นน้องคนนึงมาบ่มเพาะเป็นแฟนดีมั้ย?”

พอพูดจบ ยู่ฉือยี่ซูนัยน์ตาดำเข้มจ้องไปที่ใบหน้าเขา

“โรคจิต?”

“เย็ดเข้ โรคจิตอะไร?”จงฉู่เฟิงฟังคำเปรียบเปรยนี้ ก็โกรธขึ้นมาทันที:“แค่เด็กกว่าฉันไม่กี่ปีเอง โรคจิตที่ไหน?”

ยู่ฉือยี่ซูผลักมือของเขาออก ก้าวเท้ายาวเดินไปที่ประตูโรงเรียน

หน้าประตูโรงเรียนมีรุ่นน้องที่ขึ้นชั้นเรียนมามากมาย นักเรียนส่วนมากล้วนมีพ่อแม่ส่งมาที่โรงเรียน ส่วนบางคนก็มาเอง

ยู่ฉือยี่ซูยืนพิงอยู่ที่ผนังข้างประตูขวา ชายหนุ่มที่ผอมสูงใส่เสื้อเบสบอล หน้าตาหล่อเหลามากเป็นพิเศษ พิงอยู่ที่ประตูด้านขวาของโรงเรียน เหมือนวิวทิวทัศน์ที่สวยงามชัดๆ

ตอนที่ถางหยวนหยวนมาถึงโรงเรียน เงยหน้ามองประตูโรงเรียนทีนึง

แว๊บเดียว ก็เห็นยู่ฉือยี่ซูพิงอยู่ที่ประตูข้างขวาของโรงเรียน

“พี่ชาย!”

ใบหน้าขาวอมชมพูของถางหยวนหยวนเผยรอยยิ้มออกมา เธอเปิดประตูรถออกวิ่งไปหาเขาด้วยความตื่นเต้น และเรียกเขาไปด้วย: “พี่ชาย!”

ยู่ฉือยี่ซูกำลังเตรียมจะหยิบมือถือออกมาถามยัยหนูว่าถึงหรือยัง ไม่คิดว่าก็จะได้ยินเสียงออดอ้อนของยัยหนู เงยหน้าก็เห็นยัยหนูใส่กระโปรงลายดอกสีเหลืองอ่อน ผมที่นุ่มนวลดกดำมัดเป็นทรงหางม้าสูง ตอนวิ่งชายกระโปรงกับหน้าม้าปลิวขึ้นมา ความเป็นชีวิตชีวาของสาวน้อยเตะจมูกมา

“แหม ยัยหนูสวยจริงๆ”

จงฉู่เฟิงชมด้วยรอยยิ้ม

“พี่ชาย!”

ในที่สุดถางหยวนหยวนก็วิ่งมาถึงตรงหน้าของยู่ฉือยี่ซู นัยน์ตาดำเข้มเต็มไปด้วยชีวิตชีวาและความตื่นเต้นกับความดีใจที่เจอเขา: “พี่รอนานมากแล้วใช่มั้ย?”

“เปล่า”ยู่ฉือยี่ซูเอามือถือใส่เข้าไปในกระเป๋ากางเกง: “พี่กับฉู่เฟิงเพิ่งถึง”

ได้ยินชื่อของฉู่เฟิง ทีนี้ถางหยวนหยวนถึงสังเกตเห็นว่าจงฉู่เฟิงก็ยืนอยู่ข้างๆ จึงได้ยิ้มหวานให้กับเขา:“พี่ฉู่เฟิง!”

จงฉู่เฟิงเชอะคำนึง:“ยัยหนูคนนี้หนิ สายตาและจิตใจมีแค่พี่ชายเธอคนเดียว พี่ฉู่เฟิงที่ตัวใหญ่ขนาดนี้ยืนอยู่ที่นี่ เธอก็มองไม่เห็นเลย”