เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1560

บทที่1559 ฉันต้องการเขาแค่คนเดียว

“รักสะอาด ?” เวินจิ่งหรัวหัวเราะอย่างมั่นใจ “นั่นสำหรับผู้ชายอย่างพวกนาย ฉันเป็นผู้หญิงนะ สำหรับยี่ซูแล้วไม่เหมือนกันหรอก”

พอพูดจบ เวินจิ่งหรัวก็ถึงกับหัวเราะออกมา แล้วพูดโปรยเสน่ห์ว่า “อีกไม่กี่วันก็ถึงงานเลี้ยงวันเกิดฉันแล้ว พวกนายก็มากับเขาด้วยสิ”

จงฉู่เฟิงรู้สึกรังเกียจท่าทางแบบนี้ของเวินจิ่งหรัวมาก ทั้งๆที่เป็นเด็กสาวมหาลัย แต่กลับแต่งตัวล่อแหลม เหมือนผู้หญิงที่ออกมาจากสโมสรบางแห่งอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้ว่าสมองเธอทำมาจากอะไร แถมยังเป็นคางคกที่หลงผิดคิดอยากจะกินเนื้อหงส์ ถึงขั้นคิดอยากให้พี่ซูไปเป็นแฟนหนุ่มของเธอ！

ไม่รู้จักดูเลยว่าตัวเองเป็นสินค้าประเภทไหน จงฉู่เฟิงหัวเราะสองที “งานเลี้ยงวันเกิดคุณเหรอ กลิ่นเครื่องสำอางแรงเกินไป ผมกลัวไปแล้วจมูกอักเสบ ช่างมันเสียเถอะ”

พอประโยคนี้เข้าหูเวินจิ่งหรัวก็ฟังออกทันทีว่ากำลังเยาะเย้ยตัวเองอยู่ สีหน้าเลยเปลี่ยนไปทันที

“จงฉู่เฟิง ฉันรู้ว่านายปากเก่ง แต่ว่าคนที่ฉันไล่ตามไม่ใช่นาย นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้กับฉัน นายมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้างไหม”

“มีแน่นอน” จงฉู่เฟิงเยาะเย้ยเธออย่างไม่เกรงใจ “เธอไม่รู้เหรอว่าฉันจงฉู่เฟิงขึ้นชื่อเรื่องความเป็นมิตร สำหรับอัตราส่วนของเด็กผู้หญิงในโรงเรียนนี้ ทุกคนต่างก็รู้ว่าฉันจงฉู่เฟิงคนนี้เป็นเหมือนเครื่องปรับอากาศส่วนกลาง ฉันดีกับทุกคน ทำไมถึงได้ไม่ดีกับเธออยู่คนเดียว ในใจเธอรู้บ้างไหม ?”

พอได้ยินแบบนั้น เวินจิ่งหรัวก็ยิ้มออกมา “เหรอ ? คงไม่ใช่เพราะคนที่ฉันจีบคือยี่ซู ดังนั้นนายก็เลยหึงหรอกใช่ไหม แต่ว่านะจงฉู่เฟิง ทำไมนายไม่ลองส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองบ้างล่ะ สภาพแบบนี้ของนาย จะไปเข้าตาฉันได้ยังไง”

“นายน้อยจำเป็นต้องเข้าตาเธอด้วยเหรอ ถ้ามีวันไหนที่ฉันเข้าตาเธอ งั้นฉันคงต้องไปทำศัลยกรรมทันที เพราะฉันรู้สึกว่าการที่ถูกเธอชอบ มันเหมือนการโดนดูถูกยังไงล่ะ”

“นาย！”

ปัง！

ประตูของหอพักถูกเปิดออก เงาของร่างสูงผอมเพรียวปรากฏขึ้นที่หน้าประตู

คำพูดหยุดลงทันที เวินจิ่งหรัวที่เดิมทีสีหน้าโกรธเกรี้ยว พอเห็นยู่ฉือยี่ซูเข้า สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปในทันที “ยี่ซู นายกลับมาแล้วเหรอ อีกไม่กี่วันก็วันเกิดฉันแล้ว ฉันอยากชวนนายไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดฉัน”

“ลงมา” น้ำเสียงของยู่ฉือยี่ซูเย็นยะเยือก ดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องเธอเหมือนหินเหล็กเย็นเฉียบสองก้อน บรรยากาศที่แผ่ออกมารอบตัวทำให้คนไร้ทางต่อต้าน

เวินจิ่งหรัวทำหน้าหนา “คือว่า ฉันก็แค่......”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ยู่ฉือยี่ซูก็เดินมาทางเธอด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วถึงผ้าห่มบนเตียงออกมาโยนใส่บนตัวของเวินจิ่งหรัว “ไสหัวออกไป”

น้ำเสียงอึมครึมของเขาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ ราวกับกำลังสะกดกลั้นไฟโกรธของตัวเองไว้ หลังจากเธอดึงผ้าห่มออก ก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ยู่ฉือยี่ซู ฉันมาชวนนายไปงานเลี้ยงวันเกิดด้วยความหวังดีนะ แล้วท่าทีแบบนี้ของนายมันอะไรกัน”

“ท่าทีอะไร ?” ยู่ฉือยี่ซูหัวเราะเสียงเย็นออกมา “เชิญไปงานเลี้ยงวันเกิดอะไรต้องมานั่งเชิญอยู่ตรงนี้ เข้ามาในหอพักแล้วนั่งอยู่บนเตียงคนอื่นได้รับอนุญาตจากฉันแล้วหรือยัง ? ฉันไม่เคยทำร้ายผู้หญิงมาก่อน ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทำลายกรณีที่สอง”

“นาย！” เวินจิ่งหรัวคิดไม่ถึงว่ายู่ฉือยี่ซูจะไม่ไว้หน้าเธอขนาดนี้ เลยยิ่งทำหน้าด้านหน้าทนแล้วนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน “ฉันไม่ไป ทั้งๆที่คนเขาก็แค่หวังดีจะมาชวนนายไปงานเลี้ยงวันเกิดแท้ๆ นายไม่ไปก็ไม่ไปสิ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย”

จงฉู่เฟิงที่อยู่ด้านข้างก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะมีความคิดที่อยากจะเข้าไปถีบผู้หญิงคนนี้ให้กระเด็น แต่ว่าสุดท้ายก็ถูกความเป็นสุภาพบุรุษห้ามเอาไว้ เพียงแค่เข้าไปดึงผ้าปูที่นอนทั้งหมดมาคลุมบนตัวของเวินจิ่งหรัวไว้ แล้วแบกเธอขึ้นมาทั้งอย่างนั้น

“จงฉู่เฟิง นายมันไอ้คนบ้านายจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”

“หุบปาก ถ้ายังไม่อยากให้ฉันโยนเธอลงไปชั้นล่างละก็”