เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1561

บทที่1560 ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ

หลังจากเปิดเทอมได้หนึ่งสัปดาห์ ในที่สุดก็ถึงวันหยุด พอถางหยวนหยวนเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียนก็เจอกับยู่ฉือยี่ซูทันที

“พี่คะ พี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เพิ่งถึง”

“คุณน้ามู่จื่อ ให้พี่มารับฉันเหรอคะ ?”

“ประมาณนั้นแหละ” ที่จริงก็มีความตั้งใจส่วนตัวของเขาด้วย เพราะหลังจากที่ถางหยวนหยวนเริ่มเข้าเรียน ยู่ฉือยี่ซูก็รับหน้าที่เป็นคนรับส่งเธอไปโรงเรียนมาตลอด

จนเหมือนว่ากลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ไม่ว่าหานมู่จื่อจะคอยกำชับหรือไม่ก็ตาม

“ประมาณนั้น ? แล้วหมายความว่าพี่ชายมารับฉันเอง หรือคุณน้ามู่จื่อให้พี่มารับฉันกันแน่คะ ?”

“พี่ชายอยากมารับเธอเอง พอใจหรือยัง” ยู่ฉือยี่ซูรู้ว่ายังหนูนี่เริ่มคิดอะไรในใจอีกแล้ว เลยพูดสิ่งที่เธอชอบฟังตามความคิดของเธอออกมา

และก็เป็นไปตามนั้นพอถางหยวนหยวนได้ยินเข้า ใบหน้าเล็กที่อวบอิ่มนั่นก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมา และก็เข้าไปกอดแขนของยู่ฉือยี่ซูเอาไว้ “พี่ชายช่างแสนดีจริงๆ”

เมิ่งเข่อเฟยอยู่ด้านข้างมองดูฉากนี้ด้วยความอิจฉา ในใจก็คิดว่ามีพี่ชายนี่ดีจังเลย ไม่เหมือนเธอ......

ถางหยวนหยวนคิดอะไรขึ้นมาได้ จู่ๆก็หันไปมองทางเมิ่งเข่อเฟย

“เฟยเฟย พวกเรารู้จักกันมานานขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่เคยไปบ้านฉันเลยสินะ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้เธอกลับบ้านไปพร้อมฉันดีไหม ?”

พอได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเมิ่งเข่อเฟยก็ฉายแววสับสนออกมา แล้วรีบโบกมืออย่างตื่นเต้น “แบบนี้คงไม่ค่อยดีมั้ง”

“มีอะไรไม่ดีกัน เธอกับฉันรู้จักกันมาตั้งนานหลายปี ไม่เคยนั่งรถกลับไปกับฉันเลย ตอนนี้คุณแม่ของเธอก็ไม่อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ หรือไม่ต่อจากนี้ช่วงสุดสัปดาห์เธอกลับกับฉันทุกสัปดาห์เลยดีไหม ?”

สายตาของยู่ฉือยี่ซูหล่นไปอยู่ที่ใบหน้าของเมิ่งเข่อเฟย

เมิ่งเข่อเฟยหูแดงไปหมด ตกใจจนก้าวถอยหลังไปสองก้าว แล้วก็โบกมือพร้อมพูดว่า “ไม่ต้องจริงๆ ฉันนั่งรถบัสกลับไปก็เร็วเหมือนกัน อีกอย่างฉัน......”

“ในเมื่อหยวนหยวนเอ่ยชวนเธอ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

คำพูดประโยคเดียวของยู่ฉือยี่ซู ทำให้คำพูดของเมิ่งเข่อเฟยหยุดลงทันที เธอมองดูถางหยวนหยวนอย่างระมัดระวัง ไม่มีความกล้าใดๆทั้งนั้น

“ไม่เป็นไรหรอกเฟยเฟย คุณน้ามู่จื่อชอบเด็กมาก เธอกลับไปพร้อมกับฉัน ที่บ้านมีน้องเสี่ยวโต้วหยาด้วย”

“ได้ ได้จริงๆเหรอ”

“แน่นอนสิ

สุดท้ายเมิ่งเข่อเฟยก็รวบรวมความกล้า แล้วจากไปพร้อมกับเธอ

ไม่ไกลจากหน้าประตูโรงเรียนนักหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่เห็นทั้งสามคนจากไปพร้อมกัน ก็ขำออกมาคำหนึ่ง “ปกติแสร้งทำตัวเหมือนลูกแกะน้อย คิดไม่ถึงว่าเธอจะแผนสูงแบบนี้ แบบนี้ก็ตามเขากลับบ้านได้แล้ว”

“ฟังจากคำพูดเหมือนทั้งสองคนนี้จะรู้จักกันมานานแล้ว จะโทษก็โทษที่พวกเรารู้จักกันช้าเกินไป”

“พี่น้อง เมิ่งเข่อเฟยคนนี้น่ารังเกียจจริงๆ”

ณ ตระกูลเย่

ยู่ฉือยี่ซูพาเด็กสาวสองคนมาถึงวิลล่าไห่เจียง จากที่ไกลๆ เมิ่งเข่อเฟยก็มองเห็นพื้นที่อันกว้างใหญ่ผืนนี้ ยังคิดอยู่เลยว่าบ้านของพวกเขาคงอยู่ในนั้น แต่พอเข้ามาแล้วถึงได้พบว่าพื้นที่นั้นเป็นบ้านของพวกเขาทั้งหมด

ที่บ้านของเธอสภาพแวดล้อมย่ำแย่ ที่ไหนเล่าจะเคยมาเห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้ เมิ่งเข่อเฟยที่เดินตามหลังถางหยวนหยวน สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย และท่าเดินค่อนข้างแข็งทื่อ

เสื้อผ้าที่สวมอยู่บนตัวเธอ เธอตั้งใจสักมันอย่างสะอาด ถึงแม้จะเก่าเล็กน้อย แต่นี่ก็เป็นเสื้อผ้าที่ดีที่สุดของเมิ่งเข่อเฟย

แต่ตอนนี้พอได้เดินเข้ามาในสถานที่หรูหรางดงามเช่นนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็รู้สึกขึ้นมาได้ทันที ว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมอยู่นั้น ที่จริงก็คือขยะนั่นเอง