เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1563

บทที่1562 เธอจะไม่อิจฉาหรอ

ประมาณว่าคงจะได้ยินเสียงดังขึ้น ถางหยวนหยวนจึงลืมตาออกมาจากห้วงความฝัน จากนั้นก็เห็นเมิ่งเข่อเฟยยืนอยู่ที่ข้างๆประตู ลุกขึ้นมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“เฟยเฟย?”

เธอลุกขึ้นนั่งสบสายตาเข้ากับเมิ่งเข่อเฟยด้วยสายตาของความสงสัย “ทำไมเธอถึงตื่นเช้าจังเลยอ่ะ?”

ได้ยินเสียงของถางหยวนหยวน เมิ่งเข่อเฟยที่จากเดิมจังหวะการเต้นของหัวใจก็ไม่สงบนิ่งอยู่แล้วก็ได้เต้นแรงขึ้นกว่าเดิม เธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะหันหน้ากลับไป

“หยวนหยวน ฉันนอนไม่หลับก็เลยลุกขึ้นมาดูเวลา”

เมื่อทราบว่าเธอดูเวลา ถางหยวนหยวนเองก็มองไปด้วยเหมือนกัน หลังจากที่เห็นเวลาแล้วใบหน้าเล็กก็แทบจะขมวดเข้าหากันเป็นกลุ่มก้อน “เช้าจังเลย ฉันต้องนอนอีกสักพัก เฟยเฟยเธอจะนอนอีกมั้ย?”

ไม่นอนแล้วเธอจะทำอะไรได้อีกล่ะ? เมิ่งเข่อเฟยแสดงออกไปว่าตัวเองก็ต้องการเหมือนกัน จากนั้นก็ปีนขึ้นเตียงไปใหม่อีกครั้ง ถางหยวนหยวนเอนหัวนอนลงไปบนหมอนด้านหลังตัวเอง และได้หลับไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน เธอก็พลิกตัวไปกอดเสี่ยวโต้วหยาที่อยู่ข้างๆ

เสี่ยวโต้วหยานอนหลับสนิทอย่างมาก หลังจากที่ถูกกอดไปก็แค่ขยับขนตาออกมาเล็กน้อย ไม่ได้ตื่นขึ้นมา

ทั้งสองคนนี้มีท่าทางบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทำให้เมิ่งเข่อเฟยรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับตัวตลกมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเธอทั้งสองคนมีชีวิตที่ดีอย่างนี้ ส่วนเธอนั้นไม่มีอะไรเลย มีสิทธิ์อะไรมาเป็นเพื่อนกับพวกเธออย่างนี้ได้กัน?

เมื่อก่อนเมิ่งเข่อเฟยรู้สึกด้อยค่า แต่ก็ไม่ได้เหมือนกับครั้งนี้ ในที่สุดเมล็ดพันธุ์มันก็เริ่มแตกหน่อขึ้นมาแล้ว

นอนหลับไปดีกว่า รอให้ครั้งนี้ผ่านไป ต่อจากนี้ไปเธอไม่คิดจะมาที่นี่อีก ขอเพียงแค่อยู่ห่างๆจากที่ดีๆอย่างนี้ เธอก็สามารถปลอบใจตัวเองได้แล้ว ว่าความจริงเธอเองก็มีชีวิตที่ดีด้วยเหมือนกัน

หลังจากที่คิดอย่างนี้แล้ว เมิ่งเข่อเฟยก็ได้นอนหลับไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

รอจนตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างๆก็ได้ไร้ผู้คนไปหมดแล้ว

เมิ่งเข่อเฟยตื่นตกใจขึ้นมา รีบลุกขึ้นนั่งทันที

นี่เธอหลับเพลินไปหรอ? ทำไมหยวนหยวนกับเสี่ยวโต้วหยาไม่อยู่แล้ว?

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น “น้ามู่จื่อ เราไม่ต้องพาเฟยเฟยไปด้วยจะดีกว่านะคะ เมื่อคืนเธอเหมือนกับว่าจะไม่ค่อยชิน เลยนอนไม่หลับ เมื่อเช้าตอนหนูตื่นขึ้นมาเห็นเธอหลับสนิทมาก หนูเรียกเธออยู่หลายรอบก็ไม่ตอบกลับมา”

“ตอนนี้เวลาก็ประมาณนึงแล้ว พวกเธอเป็นเพื่อนกัน ถ้าไม่ออกไปด้วยกัน เดี๋ยวตอนที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอหนูจะร้อนใจเอา”

ถูกหานมู่จื่อเตือนสติออกมาอย่างนี้ ถางหยวนหยวนจึงตอบกลับไปในทันที “จริงสิ ยังเป็นน้ามู่จื่อที่คิดรอบคอบ งั้นพวกเราก็ไปปลุกเฟยเฟยกันเถอะ”

“อืม ไปกันเถอะ”

เมิ่งเข่อเฟยก็นอนกลับลงไปทันที แล้วกลับไปหลับตาลงใหม่อีกครั้ง เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนถึงได้ทำอย่างนี้ คงเป็นเพราะว่ารู้สึกทำอะไรไม่ถูกล่ะมั้ง เพราะถึงยังไงก็ได้ยินที่พวกเธอพูดกันไปหมดแล้ว

จากนั้นประตูก็ถูกผลักเข้ามา ถางหยวนหยวนเดินเข้ามาเพียงลำพัง เห็นเมิ่งเข่อเฟยยังนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับ จึงพูดพึมพำออกมา “เฟยเฟยเจ้าหมูขี้เกียจ นึกไม่ถึงว่าเธอจะขี้เซากว่าฉันอีกนะ”

พูดจบ เธอก็ถอดรองเท้าปีนขึ้นเตียงไปผลักร่างเมิ่งเข่อเฟย

“เฟยเฟย ตื่นได้แล้ว!”

“อื้อ” เมิ่งเข่อเฟยร้องออกมาเบาๆ จากนั้นก็ลืมตามองไปทางถางหยวนหยวนด้วยท่าทางงัวเงียสะลึมสะลือ

“หยวนหยวน?”

“ตื่นแล้ว เธอยังง่วงอยู่หรือเปล่า? พวกเราเตรียมจะออกไปปิกนิกกัน วันนี้หลังจากที่ออกไปเย็นนี้ก็ว่าจะไปตั้งแคมป์นอนกันที่บนยอดเขา น่าสนุกมากเลยนะ เธอจะไปกับพวกเราด้วยหรือเปล่า?”

เมิ่งเข่อเฟยนึกไม่ถึงเลยว่าจะตั้งแคมป์กัน ในใจก็เกิดอาการตื่นตกใจออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง “พวกเราไปกันหรอ?”

“อืม พี่ชายพาพวกเราไป”