เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1579

บทที่ 1578 ทุกข์ใจ

ได้ยินคำถามนี้ ถางหยวนหยวนงงงันเล็กน้อย “ห๊ะ? หมายความว่าไงเหรอ?”

ถางหยวนหยวนมองอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่มีอะไร” เมิ่งเข่อเฟยส่ายหัว สีหน้าท่าทางซีดเซียวอ่อนล้า “อยู่ๆก็นึกขึ้นได้ จึงถามเธอดู”

แม้ถางหยวนหยวนจะใสซื่อ แต่ไม่ได้โง่ หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นแปลกๆเล็กน้อยทันที “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

วันนั้นที่ไปกินปิ้งย่าง ไม่ได้พาเฟยเฟยไป แต่สองคนนั้นไปกันทั้งคู่ อีกอย่างครั้งที่แล้วที่จางเสี่ยวลู่กับเมิ่งเข่อเฟยทะเลาะกัน ก็ยังไม่คืนดีกันเลย

“ไม่มีหรอก” เมิ่งเข่อเฟยส่ายหน้า “อาจจะเพราะประจำเดือนใกล้มาแล้ว จึงไม่สบายตัวจนทำให้คิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย”

“เธออย่าคิดฟุ้งซ่านเลยนะ ฉันจะไปชงน้ำตาลทรายแดงให้”

หลังจากถางหยวนหยวนชงน้ำตาลทรายแดงให้เมิ่งเข่อเฟยแล้ว ยังหาแผ่นแปะความร้อนมาให้เธอด้วย เนื่องจากใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว จึงทำได้เพียงออกไปก่อน

เมิ่งเข่อเฟยอยู่ในหอพักตามลำพัง มองน้ำตาลทรายแดงชามนั้นที่ชงไว้อย่างดีแล้วฝืนยิ้ม สักพักจึงลุกไปยกชามนั้นขึ้นมาดื่ม

บาดแผลบนร่างกายดื่มสิ่งนี้จะดีขึ้นได้อย่างไร จึงถือว่าเป็นการปลอบใจทางจิตวิทยาก็แล้วกัน เมิ่งเข่อเฟยคิด

สุดสัปดาห์นี้ เมิ่งเข่อเฟยไม่ได้กลับบ้านกับถางหยวนหยวน แค่บอกว่าร่างกายยังไม่ค่อยสบาย อยากนอนอย่างเดียว จึงไม่ได้ไปไหนเลย

ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงไม่กลับบ้านด้วย ใจกว้างที่จะอยู่หอพักเป็นเพื่อนเธอ

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันเห็นเมิ่งเข่อเฟยไม่กล้าพูดอะไร กี่วันนี้เอาแต่นอนอยู่ในที่ของตนเองเงียบๆ ด้านอาจารย์ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆแพร่ออกมา และท่าทางของถางหยวนหยวนที่มีต่อพวกเธอก็เหมือนเดิม ดังนั้นทั้งสองคนจึงกลับบ้านอย่างสบายใจ

ในหอพักจึงเหลือเพียงแค่ถางหยวนหยวนกับเมิ่งเข่อเฟย

จงฉู่เฟิงก็รอคอยให้ถึงสุดสัปดาห์ อยากจะเจอสาวน้อยคนนั้น แล้วยังเตรียมซื้อขนมมากมายที่เธอชอบกินเอาไว้ให้ แต่ใครจะรู้ไม่นึกว่าสุดสัปดาห์นี้เด็กน้อยนั่นจะไม่กลับบ้าน จงฉู่เฟิงผิดหวังขึ้นมาทันที

ที่น่าแปลกคือ ยู่ฉือยี่ซูก็ไม่ได้พูดเรื่องกลับบ้าน ตั้งแต่หลังจากวันนั้นที่จงฉู่เฟิงพูดจาเหลวไหล สภาพจิตใจของยู่ฉือยี่ซูเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆ พูดน้อย กินน้อย เรื่องนอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

ในใจของจงฉู่เฟิงละอายใจมาก ด่าตนเองในใจนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ยังชดเชยกับเรื่องนี้ไม่ได้

ดังนั้นสุดสัปดาห์นี้ทั้งสองคนจึงอยู่ที่หอพัก จงฉู่เฟิงนอนไปครึ่งวันถึงจะเอ่ยปากพูดกับยู่ฉือยี่ซู

“คำพูดในวันนั้นไม่ได้เจตนาจริงๆ ฉันมันต่ำทรามถึงได้พูดจาเหลวไหล คนอื่นไม่คิดอย่างนั้นหรอก นายกับน้องหยวนโตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวนายดีขนาดนั้น ถ้าสนิทกว่านี้ แม่นายคงรับเธอไว้เป็นลูกสาวแน่ๆ”

ใช่สิ ยู่ฉือยี่ซูตั้งแต่เล็กก็โตมาด้วยกันกับเธอ แล้วยังมีเสี่ยวโต้วหยาอีกคน ความสัมพันธ์ของทั้งสามคนดีมาโดยตลอด แต่หลังจากวันที่จงฉู่เฟิงพูดคำนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่แปลกไป

ความเอ็นดูที่เขามีต่อถางหยวนหยวนราวกับมากเกินกว่าที่เขาเองคาดการณ์เอาไว้ แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไร หยวนหยวนใสซื่อขนาดนั้นก็คงไม่คิดอะไรมาก แต่ในสายตาของคนอื่นล่ะ?

สิ่งที่จงฉู่เฟิงพูด แม้จะพูดโดยไม่เจตนา แต่ถ้ามีคนที่สองคนที่สามคิดเหมือนเขาล่ะ? “คำพูดพวกนี้ อย่าไปพูดต่อหน้าเธอ” ครุ่นคิดอยู่นาน ยู่ฉือยี่ซูจึงตอบกลับไปอย่างเคร่งขรึม

“แน่นอน พี่ซู ต่อให้ตีฉันให้ตายฉันก็จะไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าน้องหยวน!” เธอบริสุทธิ์ราวกับกระดาษขาว จงฉู่เฟิงไม่มีทางพูดคำพูดที่ต่ำทรามพวกนี้ต่อหน้าเธอเด็ดขาด

“งั้นก็จดจำคำพูดของนายไว้ ต่อไปดูแลปากของตัวเองให้ดี”

“ได้เลยพี่ซู ฉันจะดูแลให้ดี!”

อันที่จริงเรื่องนี้เกี่ยวกับชื่อเสียงของถางหยวนหยวน ดังนั้นจงฉู่เฟิงจึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

ประจำเดือนยังไม่มาอยู่ชัดๆ แต่ทำไมถึงอ่อนแรงจนเป็นอย่างนี้ ถางหยวนหยวนสงสัยมาก จึงเสนอให้เมิ่งเข่อเฟยไปหาหมอ

ได้ยินคำว่าหมอ แต่เมิ่งเข่อเฟยกลับส่ายหัว

“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น ไม่ต้องไปหาหมอหรอก”

“แต่ว่า สีหน้าเธอแย่มากเลย สองวันนี้เธอก็กินน้อยมาก เฟยเฟย เธอไม่สบายแล้วไม่กล้าบอกฉันหรือเปล่า เธอกลัวฉันเป็นห่วงใช่ไหม?”

ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของถางหยวนหยวนกำลังมองเธอ

เห็นท่าทางอย่างนี้ของถางหยวนหยวน ความกลัดกลุ้มในใจของเมิ่งเข่อเฟยก็หายไปบ้างแล้ว เธอคิดมากไปเองสินะ หยวนหยวนไร้เดียงสาขนาดนี้ ต่อให้พูดอะไรต่อหน้าของจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันจริงๆ นั่นก็คงไม่ได้ตั้งใจหรอก

หรืออาจจะบอกได้ว่า โดนสองคนนั้นหลอกถาม

อันที่จริงหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ออกจะเก่งกาจขนาดนั้น ถ้าพวกเธออยากจะหลอกถามหยวนหยวนจริงๆ หยวนหยวนก็คงปิดบังไม่ได้อยู่แล้ว

แต่กี่วันนี้ เธอก็กลุ้มใจเพราะเรื่องนี้มาตลอดหลายวัน ในใจเอาแต่รู้สึกอึดอัด หลังจากคิดอย่างนี้ ในที่สุดก็ผลักความทุกข์ใจออกไปได้เสียที

ประจวบกับตอนนี้ ด้านนอกมีคนเคาะประตู

“ถางหยวนหยวนอยู่ไหมคะ?”

“ใครเหรอคะ?” ถางหยวนหยวนลุกขึ้นไปดูด้านนอก

มีนักเรียนที่ไม่รู้จักคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าหอพักของเธอ เห็นเธอออกมาจึงพูดขึ้น : “พี่ชายเธอมาหา จึงวานให้ฉันช่วยเรียกเธอให้หน่อย เขารอเธออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน”