เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1594

บทที่1593 สภาพจิตใจที่เปลี่ยนไป

หลังจากนั้นเจ้าของบ้านพักก็จัดเตรียมอาหารให้จนเต็มโต๊ะถางหยวนหยวนเห็นอะไรก็กินอันนั้น สำหรับเธอแล้ว ขอแค่อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ ก็ไม่มีอะไรที่เธอกินไม่ได้

ผิดกับอานเชี่ยนที่ควบคุมตัวเองไว้ได้ อาหารพวกนี้น้ำมันเยอะมาก จานนี้แคลอรี่สูง จานนั้นก็ไม่ถูกปากเธอ

ส่วนยู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงก็กินตามปกติ มีแค่อานเชี่ยนที่ไม่ค่อยกินเท่าไหร่

ตอนที่เก็บโต๊ะ เธอเอ่ยขอนมหนึ่งแก้ว เจ้าของบ้านพักจึงหันมาพูดกับเธอ “ดิฉันเห็นคุณไม่ค่อยกินอะไร รสชาติอาหารไม่ถูกปากคุณเหรอคะ”

พอได้ยินแบบนั้น อานเชี่ยนก็ยิ้มแหย “ฉันกำลังลดหุ่นอยู่ค่ะ ไม่อยากอ้วน”

พอพูดเสร็จเธอก็มีแววตาดูถูก เธอไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนอ้วนเหมือนผู้หญิงคนนั้น

“ลดหุ่นอย่างนั้นเหรอคะ”เจ้าของบ้านพักประหลาดใจเล็กน้อย “คุณผมถึงขนาดนี้ จะลดหุ่นอะไรอีกคะ ถ้าลดหุ่นอีกจะเหลืออะไรคะ”

“คุณน้าคะ” อานเชี่ยนพูดเสียงดังไปนิดหน่อย “คุณน้าอย่ามองว่าตอนนี้หนูผอมนะคะ ถ้าหนูกินโดยไม่ระวังปากจะต้องอ้วนแน่ๆเลยค่ะ ถึงตอนนั้นหนูคงจะรับไม่ได้แน่”

“เด็กผู้หญิง สุขภาพแข็งแรงสำคัญที่สุด คุณดูเด็กสาวที่มาด้วยอีกคนสิคะ เธอมีความสุขกับการกินมากแค่ไหน”

อานเชี่ยนอดที่จะเหลือบตามองบนไม่ได้

“ถ้าหนูอ้วนเหมือนเธอ หนูคงจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายแน่ๆเลยค่ะ” เจ้าของบ้านพักหุบยิ้ม แล้วหันไปพูดกับเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณอายุยังน้อย ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมาคะ จะอ้วนหรือผอมอยู่ที่ตัวเองเลือก ถึงแม้คุณจะผอม แต่คุณกลับสูญเสียโอกาสในการลิ้มลองของอร่อย ที่คนอื่นได้ลิ้มลองไม่ได้

ตอนที่เจอของอร่อย คุณทำได้แค่ควบคุมตัวเอง ส่วนเธอที่ไม่สนใจสายตาของคนภายนอก แล้วลิ้มลองของอร่อย อีกอย่าง ถึงแม้เธอจะอ้วน แต่ก็อ้วนแบบน่ารัก”

“นั่นยังไม่เรียกว่าน่าเกลียดอีกเหรอคะ อาจเป็นเพราะสายตาของพวกเราไม่เหมือนกันมั้งคะ”

“แล้วคุณคิดว่าคุณในตอนนี้สวยเหรอคะ ตอนที่พวกคุณเดินเข้ามาพร้อมกัน สีหน้าของเธอแดงอวบอิ่ม แต่ของคุณกลับซีดเผือด ริมฝีปากหนาวจนคล้ำ นี่เรียกว่าสวยเหรอคะ”

“ฉัน...” อานเชี่ยนคิดไม่ถึงว่าเจ้าของบ้านพักจะต่อว่าเธอเพื่อถางหยวนหยวน จึงพูดอะไรไม่ออก แล้วหันหลังเดินหนีไปทันที

เจ้าของบ้านพักมองแผ่นหลังเธอเดินจากไปแล้วส่ายหน้าเบาๆ

ในเวลานี้ถางหยวนหยวนกำลังจัดเสื้อผ้าอยู่ในห้อง ตอนที่พวกเธอกำลังนั่งกินข้าวกระเป๋าของพวกเธอก็ถูกส่งมาถึงแล้ว เธอหยิบขนมหลายอย่างออกมาวางไว้บนโต๊ะ

พออานเชี่ยนเข้ามาในห้องก็เห็นว่ามีขนมหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ จึงอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้

“กลับมาแล้วเหรอคะ”

ถางหยวนหยวนชี้ไปที่ของบนโต๊ะแล้วพูด “พวกนี้เป็นขนมที่ฉันชอบกินที่สุดค่ะ ถ้าพี่หิวก็หยิบกินได้เลยนะคะ” ในนี้ไม่มีคนอื่น มีแค่อานเชี่ยนกับถางหยวนหยวน อีกทั้งอานเชี่ยนเพิ่งจะทะเลาะกับเจ้าของบ้านพักมาด้วย ตอนนี้กำลังไม่สบอารมณ์เอามากๆ ดังนั้นจึงพูดออกไปตรงๆ “กินอย่างนั้นเหรอ”

ถางหยวนหยวนพยักหน้าให้

“เธอคิดว่าฉันจะกินเยอะเหมือนเธอหรือไงกัน”

พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็ตกตะลึงเล็กน้อย

สายตาของอานเชี่ยนมองไปที่ใบหน้าของเธอ แล้วยิ้มเยาะ “เธออ้วนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่คิดจะกินน้อยลงบ้างหรือไง”

ถางหยวนหยวนหน้าซีดไปทันที อานเชี่ยนอัดอั้นอารมณ์มาตลอดทาง ตอนนี้พอได้เห็นถางหยวนหยวนหน้าซีดไปเพราะคำพูดของเธอ จึงรู้สึกสะใจเล็กน้อย เจ้าของบ้านพักไม่ได้บอกว่าสีหน้าของอีกฝ่ายดูไม่ได้หรือไง ทำไมตอนนี้ไม่มาดู ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าซีดเซียวแค่ไหนตอนอยู่ต่อหน้าเธอ

เพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน อานเชี่ยนจึงปิดประตูลง แล้วเดินมาหยุดลงตรงหน้าถางหยวนหยวน

“เธอนี่นะ อ้วนขนาดนี้แล้ว ตอนที่กินข้าวยังไม่รู้จักควบคุมปากตัวเองเลยหรือไงกัน”