เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1595

บทที่1594 เด็กปากแข็ง

หลังจากที่เจอกับผู้หญิงที่ชอบพี่ชายแล้ว สภาพจิตใจของถางหยวนหยวนก็เกิดการเปลี่ยนไปอีกครั้ง

เธอจ้องมองรูปภาพอยู่นาน จนเริ่มสะลึมสะลือ แล้วมองไม่ชัดอีก

หลังจากนั้นเธอก็กลัวว่าจะถูกคนอื่นมองออก นี่มันช่วงปีใหม่นะ ที่พี่ชายพาเธอมาเที่ยวที่หมู่บ้านหิมะก็เพื่อให้เธอสนุก เธอจะทำให้พี่ชายไม่สนุกไม่ได้ถึงจะถูก

พอคิดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนจึงรีบเช็ดน้ำตาบนหน้าทิ้งด้วยหลังมือ

ไม่ร้อง เธอจะร้องไห้ไม่ได้

ตอนนี้อยู่ในช่วงปีใหม่ ถ้าเธอจะร้องไห้ตอนนี้ การท่องเที่ยวในครั้งนี้เธอจะต้องทำให้พี่ชายกับพี่ฉู่เฟิงไม่สนุกไม่ได้ ดังนั้นเธอจะต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้

อานเชี่ยนคนนั้น ยังไงก็เพิ่งรู้จักกัน คำพูดของเธอจะสำคัญอะไร

ถางหยวนหยวนปลอบใจตัวเองในใจ ว่าไม่มีอะไร แต่สักพักจงฉู่เฟิงก็เดินมาเคาะประตูห้องเธอ

“น้องอ้วน”

พอได้ยินเสียงของจงฉู่เฟิงถางหยวนหยวนก็สะดุ้งตกใจ ก่อนจะหลบอยู่ในผ้าห่ม

“หยวนหยวน น้องอยู่ข้างในไหม พี่ได้ฟังอานเชี่ยนพูดแล้ว ว่าน้องไม่อยากนอนห้องเดียวกับเธอ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

เพราะก่อนหน้านี้ก็ตกลงกันดีแล้ว แต่กลับไม่ยินยอมกะทันหัน สิ่งที่จงฉู่เฟิงคิดได้เป็นสิ่งแรกคือถางหยวนหยวนต้องถูกรังแกแน่นอน

ไม่อย่างนั้นเธอที่เป็นคนนิสัยอ่อนโยน จะไล่ใครออกจากห้องได้ยังไงกัน

ถางหยวนหยวนไม่ตอบกลับ เพราะกลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรออกไป อานเชี่ยนจึงแอบพูดอยู่ด้านข้าง “จงฉู่เฟิง พี่อย่าพูดเสียงดังจะได้ไหม พี่จะตะโกนให้พี่ชายของเธอออกมาเลยหรือไงกัน ฉันบอกแล้วไง เธอเอาขนมมาด้วยมากเกินไป ฉันก็เลยทะเลาะกับเธอเฉยๆ

พอทะเลาะกัน ฉันก็เลยอยากนอนคนเดียว เธอคงจะกลัวว่าฉันจะแย่งขนมของเธอกิน พี่ก็แค่ยกห้องของพี่ให้ฉันนอนก็พอแล้วนี่นา”

“เธอบอกให้พี่ยกให้พี่ก็ต้องยกให้หรือไงกัน” จงฉู่เฟิงมองเธออย่างคาดโทษ “เธอไปพูดอะไรหยวนหยวนหรือเปล่า”

พอได้ยินแบบนั้น อานเชี่ยนก็เริ่มร้อนตัว “ฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ”

“เธอคงไม่ได้พูดเรื่องในสมัยก่อน...” จงฉู่เฟิงหยุดพูด เขาไม่กล้าคาดเดาไปเอง

“ฉันไม่ได้พูดนะ” อานเชี่ยนพูดโต้แย้ง “ฉันจะกล้าพูดเรื่อยเปื่อยได้ยังไงกัน ถ้าพูดก็หมายถึงต้องทิ้งจุดอ่อนของพี่ไปเลยน่ะสิ ฉันจะต้องใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนนี้ให้ได้มากที่สุด”

พอได้ยินคำพูดนี้ จงฉู่เฟิงก็แทบอยากจะตีเธอสักครั้ง เขาพยายามสูดหายใจเข้าลึก แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แล้วเธอไปพูดอะไร บอกความจริงมา ไม่อย่างนั้นพี่จะไปเรียกพี่ชายของหยวนหยวนมาเดี๋ยวนี้”

อานเชี่ยนนิ่งคิด เธอรู้สึกว่าจะบอกจงฉู่เฟิงไปก็ไม่น่าจะมีปัญหา ถ้าเขาจัดการเรื่องนี้ได้ จะได้ไม่ให้ยู่ฉือยี่ซูรู้เรื่องนี้

หลังจากคิดถึงตรงนี้ อานเชี่ยนจึงเบ้ปากแล้วพูด “ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนี่นา ฉันก็แค่พูดว่าเธอเอาขนมมาเยอะเกินไป ก็เลยบอกให้เธอกินน้อยลงหน่อยก็เท่านั้นเอง”

“แค่นี้แน่นะ”

อานเชี่ยนยักไหล่ “ก็แค่นี้แหละ แต่เธอก็ใส่อารมณ์กับฉัน แล้วยังบอกว่าการท่องเที่ยวในครั้งนี้พี่ชายของเธอเป็นคนออกเงิน รถก็เป็นรถของบ้านพี่ชายเธอ ห้องพักพี่ชายเธอก็เป็นคนจอง ไม่ให้ฉันนอนด้วยก็คือไม่ให้ฉันนอนด้วย”

“อานเชี่ยน พี่รู้นิสัยของเธอดี นิสัยของหยวนหยวนพี่ก็รู้ดีเหมือนกัน ถ้าหากเธอแค่บอกให้หยวนหยวนกินน้อยลงหน่อย เธอไม่มีทางโกรธแบบนี้ กลับกันเธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ เธอจะต้องพูดอะไรเยาะเย้ยหรือว่าไม่น่าฟังกับเธอแน่ๆ”

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน” อานเชี่ยนยังคงเถียงกลับ “ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบเธอ แต่ก็ไม่มีกฎบังคับให้ฉันชอบเธอ ฉันก็เป็นคนพูดแบบนี้ จะให้ฉันพูดเอาใจเธอทุกอย่างเลยหรือไง”