เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1604

บทที่1603 ไม่ได้ชอบเขาเสียหรอก

หลังจากที่บอกเรื่องในใจของตัวเองออกไปกับคุณนายถางแล้วนั้น ถางหยวนหยวนก็ยิ่งทุ่มเทให้กับการลดความอ้วนมากยิ่งขึ้น

ช่วงปิดเทอมฤดูหนาวก็ได้ผ่านไป ก่อนไปโรงเรียน ถางหยวนหยวนก็ได้ลองชั่งน้ำหนักดู พบว่าตัวเองเพิ่งจะผอมลงประมาณ2.5กิโลเท่านั้นเอง จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อใจขึ้นมาเล็กน้อย

“แม่ ทำไมหนูถึงผอมลงแค่2.5กิโลเองล่ะ?”

เธอกุมหัวตัวเอง ทุกข์ใจขึ้นมาเล็กน้อย

“นี่มันเพิ่งจะนานเท่าไหร่เอง ผอมลง2.5กิโลก็สุดยอดมากแล้ว ลูกคิดว่าใครที่ลดความอ้วนแล้วจะสามารถลดลง2.5กิโลอย่างนี้ได้ง่ายๆกันเหรอ?”

คุณนายถางหยิกแก้มเธอไปเบาๆ เอ่ยเสียงอ่อนนุ่ม “ลดความอ้วนเรื่องพวกนี้นั้นจะต้องค่อยๆทำไปตามลำดับ ไม่อาจรีบร้อนกระหายในความสำเร็จจนเกินไปได้ ไม่อย่างนั้นแล้วถึงตอนนั้นจะทำร้ายร่างกายของตัวเองขึ้นมา จะทำยังไง?”

“ค่ะ”

ถางหยวนหยวนทำได้เพียงพยักหน้าออกไป

“เอาล่ะ ตอนที่ลูกไปโรงเรียนก็ต้องเหมือนกับอยู่ที่บ้าน ไม่อาจบอกว่าหิวแล้วจะไม่กินอะไรได้นะ รู้มั้ย? กินของแคลอรีสูงให้น้อยลงหน่อย เครื่องดื่มของหวานอะไรพวกนี้ก็ดื่มให้น้อยๆลงหน่อย”

“ค่ะ”

เรื่องพวกนี้ถางหยวนหยวนรู้ดีอยู่แล้วทั้งนั้น เพราะว่าสิ่งพวกนี้เป็นนักฆ่าสำหรับการลดความอ้วนทั้งนั้นเลย แคลอรีสูงไม่ว่าแต่ยังไม่มีคุณค่าทางโภชนาการอะไรอีก อีกอย่างสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือกินของหวานๆเยอะก็จะยังเป็นโรคเบาหวานได้ง่ายอีก

ในแผนการลดความอ้วนของถางหยวนหยวนนั้น ของหวานและเครื่องดื่มได้ขีดฆ่าไปหมดแล้ว

แต่ในช่วงเวลานี้ ในทุกๆวันเธอก็ไม่ได้แตะช็อกโกแลตกับสายไหมเลย ปากก็อยากกินขึ้นมาไม่ไหวแล้ว ปากแห้งอยากกินมาก แต่ก็กินไม่ได้

เธออยากตั้งใจลดความอ้วน

ตอนเปิดเทอม ยู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงก็มารับถางหยวนหยวน

หลังจากที่เห็นเธอแวบแรก ทั้งสองคนพากันตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นแสงสว่างในตาของจงฉู่เฟิงก็หม่นลงทันที

หญิงสาวผอมลง การไปเที่ยวครั้งนั้น ได้ทำร้ายเธอไปอย่างที่คิดเลย

ถางหยวนหยวนที่ผอมลง2.5กิโลอันที่จริงดูเผินๆก็มองไม่ค่อยออกหรอก แต่เพราะไม่ได้เจอกันอยู่สักพักนึง ก็เลยมองออกว่าเนื้อบนหน้าเธอหายไปนิดนึง

แต่ทุกคนก็ปิดปากเงียบไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ออกมา เพียงแต่ในระหว่างทางไปโรงเรียนก็เงียบเชียบอย่างมาก

อีกทั้งตอนที่จงฉู่เฟิงถือกระเป๋าให้เธอ พบว่ามันก็ว่างเปล่าเช่นกัน ไม่ได้ยัดขนมเอาไว้เต็มกระเป๋าเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

หลังจากที่ทั้งสองคนมาส่งเธอถึงโรงเรียนแล้วนั้น จงฉู่เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดออกไป “น้องหยวน ครั้งนี้ทำไมถึงไม่เอาขนมไปด้วยล่ะ ลืมใช่มั้ย ช่วงนี้ให้พี่ฉู่เฟิงไปซื้อมาจากห้างแถวๆนี้ให้หน่อยหรือเปล่า?”

ข่มกลั้นมาตลอดทาง เขาก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

แล้วมองดูยู่ฉือยี่ซูอีกที สีหน้ายังคงเรียบนิ่ง จงฉู่เฟิงคิดในใจ นายมองไม่ออกหรือไงว่าเธอผอมลง? ทำไมถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย?

ถางหยวนหยวนเอ่ยยิ้มๆออกมาอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ฉู่เฟิง ต่อจากนี้ฉันจะกินขนมให้น้อยลงหน่อย”

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว เธอก็หยุดชะงักไปเล็กน้อย มองยู่ฉือยี่ซูไปอย่างไม่ตั้งใจแวบนึงแล้วเอ่ยพูดอธิบายออกไป “อาหารขยะกินมากไปมันไม่ดีต่อร่างกาย”

มุมปากของจงฉู่เฟิงกระตุกออกมาเล็กน้อย หาคำที่จะตอบกลับออกไปไม่ได้อยู่สักพักนึง

แต่ยู่ฉือยี่ซูก็ได้เอากระเป๋าเดินทางลงจากรถ แล้วยื่นมือออกไปลูบหัวถางหยวนหยวนเบาๆ “ดีแล้ว กินอาหารขยะให้น้อยลงหน่อยมันก็เป็นความคิดที่ดี บางครั้งที่อยากกินขึ้นมาก็กินนิดๆหน่อยๆเอาก็ได้ ในตอนปกติก็กินอาหารจานหลักให้มากหน่อยก็ดี”

คำพูดนี้มันเป็นความจริงแท้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนจงฉู่เฟิงคงจะเห็นด้วย

แต่ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องที่หมู่บ้านหิมะขึ้น จะยังไงในใจนี้ของเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ตลอดเลย ตอนกลับไปนั้นก็ส่งข้อความหาถางหยวนหยวนอยู่หลายครั้ง อยากนัดเธอออกมา แต่ทุกครั้งถางหยวนหยวนก็จะบอกว่าตัวเองต้องอยู่บ้านก็เลยไม่ได้ไปตามนัด

ตอนนี้เจอหน้ากันก็พบว่าเธอผอมลงไปตั้งเยอะ ภายในใจก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา

เด็กสาว ที่จากเดิมก็ควรจะมีความสุขเหมือนกับลูกนกตัวน้อยตัวหนึ่ง

จากนั้นตอนที่จัดการหอพักให้เธอ จงฉู่เฟิงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก รอจนถึงตอนที่กลับไป ก็ถึงจะเอ่ยกับยู่ฉือยี่ซูออกไป

“นายว่าหยวนหยวนผอมลงหรือเปล่า?”