เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1603

บทที่1602 ความคิดอกุศล

คุณนายถางไม่ว่าจะยังไงก็คิดไม่ถึงว่าถางหยวนหยวนจะตื่นเช้าออกไปวิ่งอย่างนี้

“ใช่ค่ะคุณผู้หญิง คุณหนูตั้งใจเปลี่ยนรองเท้ากีฬาเป็นพิเศษเลยนะคะ”

“เธอออกไปนานแค่ไหนแล้ว?”

“ประมาณชั่วโมงนึงค่ะ”

“ชั่วโมงนึง”

ได้ยินเวลาเข้าแล้ว คุณนายถางก็ตะลึงไปเลยทีเดียว “ชั่วโมงนึงแล้วยังไม่กลับมา นี่เธอวิ่งไปไหนกัน?”

“ไม่ไหวๆ” สีหน้าของคุณนายถางดูจริงจังขึ้นมา “เธอออกไปตั้งแต่เช้าตรู่อย่างนี้ เด็กผู้หญิงคนเดียว มันอันตรายเกินไปแล้ว ฉันจะต้องรีบออกไปตามหาเธอ”

พูดจบ คุณนายถางก็ยังพูดกับคนใช้อีกว่า “เธอขึ้นไปปลุกพ่อของเธอ บอกเขาว่าให้เขาไปหาด้วยกัน”

จากนั้นคุณนายถางก็สวมเสื้อคลุม เตรียมที่จะออกไป

แต่ทันทีที่ออกไป ก็เจอเข้ากับถางหยวนหยวนที่กลับมาจากวิ่ง

“แม่?”

“หยวนหยวน?”

คุณนายถางเดินเข้าไปด้วยความแปลกใจ “แม่กำลังจะออกไปหาลูกอยู่พอดีเลย เจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรไป อากาศหนาวๆอย่างนี้ลูกก็รีบลุกขึ้นออกไปวิ่งข้างนอกตั้งแต่เช้า แล้วยังแต่งตัวน้อยอย่างอีก ถึงตอนนั้นแล้วป่วยขึ้นมาจะทำยังไง?”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะแม่ หนูวิ่งไปร่างกายก็ร้อนมาก แล้วยังออกเหงื่อเยอะมาก หนูร้อนมากเลยค่ะ” จากนั้นถางหยวนหยวนก็เข้าไปด้านในถอดเสื้อผ้าออก คุณนายถางก็รีบเดินตามไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อให้เธอ “เช็ดเหงื่อออกหมดแล้วลูกก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียนะ เจ้าเด็กคนนี้เมื่อก่อนมีวันไหนบ้างที่จะลุกขึ้นมาวิ่งน่ะ จู่ๆก็ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้ เปลี่ยนมาขยันขนาดนี้ ลูกคิดจะให้คนอื่นเขาหัวใจวายตายกันหรือไง?” ถางหยวนหยวนหอบหายใจออกมาเบาๆ อันที่จริงวันนี้เธอแค่ฝึกวิ่งเหยาะเท่านั้น วิ่งเหยาะๆหนึ่งชั่วโมง ก็ยังเหนื่อยสุดๆไปเลย ในระหว่างนั้นเองเธอก็อยากยอมแพ้ไปหลายครั้ง แต่พอนึกถึงยู่ฉือยี่ซูขึ้นมา ถางหยวนหยวนก็กัดฟันวิ่งต่อไปอีกครั้ง

สุดท้ายก็เห็นว่าเวลาประมาณนึงแล้ว เธอถึงได้วิ่งกลับมา “ไม่หรอกค่ะแม่ หนูก็แค่คิดว่าตัวเองควรจะออกกำลังกายให้เยอะๆ” ถางหยวนหยวนไม่ได้บอกคุณนายถางเรื่องที่เธอคิดจะลดน้ำหนัก หาเหตุผลอื่นออกมา “ก่อนหน้านี้ตอนที่ออกไปเที่ยว มีคุณป้าท่านหนึ่งบอกกับหนูว่า ชีวิตมันขึ้นอยู่กับการออกกำลังกาย จะต้องออกกำลังกายให้เยอะๆร่างกายจะได้แข็งแรง”

อ้อ เมื่อก่อนตอนแม่พูดกับลูก ทำไมลูกถึงไม่ฟัง ทำไม คำพูดของแม่มันไม่เป็นคำพูด คำพูดของคนอื่นเขาเป็นถึงราชโองการหรือไง?”

คุณนายถางบ่นเธอออกมาคำนึง ยื่นมือออกไปทิ่มลงไปบนศีรษะเล็กของเธอ

“แม่ ไม่ใช่นะคะ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “หยวนหยวนรู้ว่าแม่หวังดีกับหนู แต่แม่เป็นแม่นะ บางครั้งหยวนหยวนก็แยกไม่ออกว่าที่แม่พูดมามันเป็นเรื่องล้อเล่นหรือว่าเรื่องจริง แต่คำพูดคนอื่นมันไม่เหมือนกัน”

“นั่นมันก็ใช่”

“ต่อจากนี้ไปแม่จะต้องออกไปวิ่งตอนเช้าทุกวัน”

“โอเคๆๆ ลูกยอมออกกำลังกาย แม่ก็ไม่ขัด แต่ต่อจากนี้ไปลูกอย่าออกไปเช้ามากนะ อย่างน้อยก็รอให้พระอาทิตย์ขึ้นไล่อากาศหนาวออกไปก่อนแล้วลูกค่อยออกไปวิ่ง”

“ค่ะๆ” ช่วงเวลาปิดเทอมภาคฤดูหนาวก็เหลือเพียงไม่กี่วัน แต่ถางหยวนหยวนก็ยังมุ่งมั่นที่จะออกไปวิ่งตอนเช้าทุกวัน อีกทั้งยังกินอาหารน้อยลง ก่อนหน้านี้มื้อนึงจะกินสองชาม ตอนนี้มื้อนึงก็ลดลงเหลือชามนึง สุดท้ายก็ถึงขนาดที่ชามเดียวก็ไม่ แล้วช่วงเช้าก็กินหมั่นโถวข้าวโพด ดื่มน้ำเต้าหู้ นม แล้วยังทำพวกกายบริหารอะไรพวกนั้นอีกด้วย

“หยวนหยวน ลูกกำลังลดน้ำหนักอยู่หรือเปล่า?”

แต่ทุกครั้งที่คุณนายถางถามเธอ ถางหยวนหยวนก็จะส่ายหน้าปฏิเสธออกมา “ไม่ใช่นะแม่ หนูกำลังดูแลร่างกายให้แข็งแรงอยู่ต่างหาก!”

“นี่ลูกกำลังดูแลร่างกายให้แข็งแรงอยู่? ลูกเริ่มปฏิเสธอาหารแคลอรีสูง คิดว่าแม่ของลูกโง่หรือไง?”

ถางหยวนหยวนเบะปาก ไม่พูดอะไร