เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1602

บทที่1601 วิ่งออกกำลังกายตอนเช้า

จงฉู่เฟิงรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนเอามีดมากรีดวนอยู่ในใจของตัวเอง

ทั้งๆที่เป็นเขาเองที่เป็นคนทำร้ายหญิงสาว แต่เธอกลับยังมาปลอบเขาด้วยรอยยิ้มเริงร่า บอกกับเขาว่าอย่าโทษตัวเองไปเลย หลังจากนั้นแทงตัวเองไปอีกที

ในเวลานี้เอง ความคิดที่จงฉู่เฟิงอยากจะกำจัดหัวใจตัวเองก็มีไปหมด

“พี่ฉู่เฟิง พี่เอาสร้อยข้อมือมาให้ฉันเถอะ”

ถางหยวนหยวนยื่นมือออกไปหาเขา ลวดลายบนฝ่ามือขาวของหญิงสาวจางมาก ขาวใส ใสสะอาดเหมือนอย่างกับหิมะก็ไม่ปาน

“หยวนหยวนชอบของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้จริงๆค่ะ”

ผ่านไปสักพักนึง จงฉู่เฟิงถึงจะได้เอาสร้อยข้อมือวางลงไปบนมือของหญิงสาว

ถางหยวนหยวนกำฝ่ามือกลับมาแน่น ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “ขอบคุณพี่ฉู่เฟิงสำหรับของขวัญปีใหม่นะคะ”

เห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขอย่างนี้แล้ว จงฉู่เฟิงทำได้เพียงฝืนฉีกยิ้มออกมาอย่างอิดออด “ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ก็ได้ เธอ ชอบก็ดีแล้ว”

มือไขว้ไปกำหมัดอยู่ข้างหลัง

“พี่ฉู่เฟิง งั้นหยวนหยวนกลับแล้วนะคะ พี่ก็อย่าโทษตัวเองล่ะ จะต้องมีสักวันที่หยวนหยวนจะสวมสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้”

“ได้”

จงฉู่เฟิงเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

หลังจากที่ถางหยวนหยวนกลับไป จงฉู่เฟิงกำหมัดแน่น ทุบลงไปบนกำแพงอย่างแรง ตรงหมัดก็เกิดรอยแผลออกมาทันที แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

อันที่จริงที่เขาทำอย่างนั้นลงไปเมื่อกี้นี้ ได้เป็นการกรีดลงไปที่ใจของถางหยวนหยวน แต่เธอกลับยังพูดยิ้มๆว่าไม่เป็นไรออกมา

ถางหยวนหยวนกลับไปที่ห้องตัวเอง ถือสร้อยข้อมือไปทางหน้าต่างแล้วมองดูไปอีกที ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้มันสวย น่าเสียดายที่เธอใส่มันไม่ได้

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว บนใบหน้าของถางหยวนหยวนก็เกิดท่าทีของการตัดสินใจที่แน่วแน่อย่างมากออกมา

เธอจะต้องตั้งใจลดความอ้วนให้ได้ มันจะต้องมีสักวันที่เธอจะสวมสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ ถึงตอนนั้นพี่ฉู่เฟิงจะต้องไม่โทษตัวเองเหมือนอย่างตอนนี้แน่

เพียงแต่ว่า เธอรู้สึกว่าพี่ฉู่เฟิงเหมือนจะดีกับเธอเกินไป

วันสำหรับเที่ยวเล่นมักจะผ่านไปไวเสมอ เวลาที่อยู่ที่หมู่บ้านหิมะก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่คนก็เดินทางกลับกัน ระหว่างทางกลับถางหยวนหยวนก็ไม่ได้พูดกับอานเชี่ยน เธอไม่ได้หาเรื่องใส่ตัวอีก ตรงจุดนี้เองถางหยวนหยวนก็พึงพอใจเลยทีเดียว

ส่งจงฉู่เฟิงกับอานเชี่ยนทั้งสองคนกลับบ้านไป

จากนั้นระหว่างทางกลับก็เหลือเพียงแค่ยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนแค่สองคน

ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของยู่ฉือยี่ซูก็ดังขึ้นมา

“คงจะเป็นแม่ของพี่ น้องรับหน่อยสิ”

ยู่ฉือยี่ซูหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นออกมาให้ถางหยวนหยวนอย่างไม่คิดอะไร

ถางหยวนหยวนรับมามองดูเล็กน้อย ก็พบว่าเป็นสายของน้ามู่จื่อที่โทรเข้ามาอย่างที่คิดจริงๆ

“น้ามู่จื่อ~”

หลังจากที่หญิงสาวรับโทรศัพท์ก็เอ่ยเรียกเสียงหวานออกไป

ได้ยินเสียงของถางหยวนหยวน หานมู่จื่อแทบจะละลายหายไปในทันที “อยู่ระหว่างทางกลับกันใช่มั้ย?”

เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันกลับของพวกเขา ก็เลยกะเวลาเอาไว้คิดว่าพวกเขาคงจะใกล้ถึงบ้านกันแล้ว เลยลองโทรมาถามดูสักหน่อย

“ค่ะ ใกล้ถึงบ้านแล้ว”

“งั้นก็ดี เที่ยวกันนานขนาดนี้คงเหนื่อยกันแย่ใช่มั้ยล่ะ กลับมารอบนี้ มาให้น้ามู่จื่อดูหน่อย”

“ค่ะ”

หลังจากที่วางสายไป ถางหยวนหยวนก็ได้เอ่ยกับยู่ฉือยี่ซูออกไปว่า “พี่ชาย งั้นก็ไปบ้านพี่เถอะ”

เดิมทีแล้วเธอยังอยากจะกลับบ้าน แต่น้ามู่จื่อชวนมาอย่างนี้แล้ว ก็ต้องไปสักหน่อย