เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1601

บทที่1600 ของขวัญปีใหม่

“คุณจะสนใจทำไมว่าคนเขาจะกินมากหรือกินน้อย ยังไงพวกเขาก็พักอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็จะจากไปแล้ว อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกเขาเลยจะดีกว่า”

สามีของเธอเป็นคนซื่อตรง และเป็นคนขี้ขลาด แต่ภรรยาของเขากลับเป็นพวกชอบช่วยเหลือคนอื่น

“ความหมายที่คุณอยากจะพูดก็คือ ฉันเข้าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านอย่างนั้นสินะ”

“ผมไม่ได้พูดนะ”

“ทำไมคุณถึงไม่มีจิตใจอยากช่วยเหลือผู้อื่นบ้าง เด็กสาวถูกรังแกถึงขนาดนี้ ฉันสงสารเธอ รู้สึกไม่เป็นธรรมแทนเธอไม่ได้เลยหรือไง”

สามีรีบยกธงขาวยอมแพ้ “ได้ครับได้ คุณพูดถูกทุกอย่าง ยังไงผมก็ไม่กล้ามีปัญหากับคุณอยู่แล้ว ผมแค่เห็นว่าเมื่อเช้าพวกเขาทะเลาะกันรุนแรงมาก ผมเป็นห่วงคุณเท่านั้นเอง””

“เป็นห่วงฉันทำไมคะ พวกเขาคงไม่ถึงขั้นทำร้ายฉันหรอกค่ะ อีกฝ่ายต้องจะทนไม่ไหวแล้วถึงได้ตบแบบนั้น แล้วอีกอย่าง สาวน้อยคนนี้มีคนคอยคุ้มครอง ไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน”ภรรยาเจ้าของโรงแรมคิดไม่ตรงกัน “ถึงแม้การกระทำจะไม่เสียเปรียบ แล้วทางสภาพจิตใจล่ะคะ บาดแผลบนร่างกายหายได้ แต่บาดแผลทางจิตใจต้องใช้ระยะเวลาในการรักษายาวนานมาก ถ้าหากมีคนใช้รูปลักษณ์ภายนอกของคุณมาจู่โจมคุณ คุณจะทำยังไง อีกฝ่ายเป็นแค่สาวน้อยที่อายุสิบกว่าปีเองนะ”

สามีไม่พูดอีก เพราะเขาคิดว่าที่ภรรยาพูดมามันก็มีเหตุผล

แค่คำพูดประโยคเดียวก็สามารถทำลายชีวิตของคนคนหนึ่งได้แล้ว

ดูท่าเด็กสาวคนนั้นจะเอาไปคิด จริงๆแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากถึงขนาดนี้

หลังจากที่ฉู่เฟิงลงมือทำร้ายอานเชี่ยนไป อานเชี่ยนก็ดูสงบลง ไม่ก่อปัญหาขึ้นมาอีก ตอนที่เห็นถางหยวนหยวนเธอก็ไม่กล้าพูดอะไร

ถึงแม้ในตอนแรกถางหยวนหยวนจะตั้งตัวไม่ทัน เธอจึงหันไปถามจงฉู่เฟิงทันที

จงฉู่เฟิงยกยิ้มแล้วอธิบาย “โธ่ เธอก็แค่ต้องชดใช้ให้กับเรื่องที่เธอเคยทำไว้เท่านั้นเอง น้องจะเป็นห่วงเธอไปทำไม”

“แต่ว่า...”

“ไม่ต้องถามแล้ว สิ่งที่เธอไป ที่พี่ไม่ส่งเธอกลับไปก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้วหยวนหยวน ขอแค่มีพี่ฉู่เฟิงอยู่ ไม่มีใครสามารถทำร้ายน้องได้ คนที่คิดจะทำร้ายน้อง พี่จะไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม”

พอพูดเสร็จ เขาก็ยื่นมือไปลูบศีรษะของถางหยวนหยวน แล้วยิ้มหวาน “พี่จะปกป้องเราเอง”

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ถางหยวนหยวนคงจะคิดว่าจงฉู่เฟิงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก เป็นพี่ชายที่ดีมากคนหนึ่ง แต่ช่วงนี้เธอมีความคิดความอ่านที่เปลี่ยนไป ทำให้การกระทำของจงฉู่เฟิง กลายเป็นน่าอึดอัดมากสำหรับเธอ

เธอมองไปทางจงฉู่เฟิง แล้วเกิดความรู้สึกแปลกๆผุดออกมา

และความคิดที่ผุดออกมา ทำให้ถางหยวนหยวนต้องสะดุ้งตกใจ ก่อนที่เธอจะรีบสะบัดความคิดบ้าๆนี้ออกจากสมอง

เป็นไปไม่ได้หรอก เธอจะต้องคิดมากไปเองแน่ๆ พี่ฉู่เฟิงไม่มีทาง...

“มีอะไรหรือเปล่า”

จงฉู่เฟิงถูกท่าทางของถางหยวนหยวนทำจนมึนงงไปหมด เริ่มต้นด้วยการมองมาที่ตนเอง แล้วสะบัดศีรษะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะคิดในใจ “น้องไม่อยากให้พี่ปกป้องใช่ไหม”

“ฮะ” ถางหยวนหยวนได้สติกลับมา เธอคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะสะบัดศีรษะไปมาต่อหน้าจงฉู่เฟิง เธอรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่มีอะไรค่ะ เมื่อตะกี้หนูกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ค่ะ”

“คิดเรื่องอะไรเหรอครับ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

“ทำไมท่าทางร้อนตัวแบบนี้ล่ะ” จงฉู่เฟิงหรี่ตามอง ก่อนจะขยับเข้าใกล้ถางหยวนหยวน ถางหยวนหยวนใจเต้นระรัว ตกใจจนต้องรีบถอยหลังหนี

“พี่ฉู่เฟิง หนูร้อนตัวที่ไหนกัน” ถางหยวนหยวนรีบลุกขึ้นยืน “หนูกลับห้องก่อนนะคะ”

“รอก่อนครับ”

จงฉู่เฟิงเห็นว่าเธอจะจากไปแล้ว จึงรีบคว้าข้อมือของเธอ แล้วดึงเธอกลับมา

ถางหยวนหยวนไม่คิดว่ามีอะไร แต่หลังจากที่จงฉู่เฟิงคว้าข้อมือของเธอ เธอก็รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามือของอีกฝ่ายมีกระแสไฟฟ้า ก่อนจะพูด “พี่ยังมีเรื่องจะคุยกับเราด้วย นั่งลงก่อนสิ。”