เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1609

บทที่1608 หอชาย

ถางหยวนหยวนอยู่ในป้อมยามตรงชั้นล่างคนเดียวอยู่นาน มือที่ถือกล่องทั้งสองเอาไว้ปวดเมื่อยจนไม่ไหวอยู่แล้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอจึงวางกล่องลงบนเก้าอี้ หอบหายใจออกมา

เหนื่อยจังเลย ทำไมพี่ชายถึงยังไม่มาอีก กำลังนอนพักกลางวันอยู่หรือเปล่า ถ้ากำลังนอนพักกลางวันอยู่ งั้นเธอต้องกลับไปก่อนหรือเปล่า?

เดิมทีช่วงนี้ถางหยวนหยวนตัดสินใจเอาไว้เสียดิบดีแล้วว่าจะไม่มาเจอยู่ฉือยี่ซูอีก เธออยากรอให้เธอลดความอ้วนลงแล้วค่อยมาหาพี่ชาย และก็ถือว่าเป็นการเซอร์ไพรซ์เขาด้วย

แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา

การให้ของขวัญครั้งนี้ มองเผินๆแล้วก็เพื่อช่วยจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหัน แต่ความจริงแล้วตัวเธอเองมีความเห็นแก่ตัวอยู่เหมือนกัน

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง ทันใดนั้นถางหยวนหยวนก็เห็นเงาร่างของคนสองคนวิ่งเข้ามาอยู่ไกลๆ ใบหน้าเธอมีความดีใจออกมา เป็นจงฉู่เฟิงกับพี่ชาย

ถางหยวนหยวนกวักมือไปทางพวกเขาด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ไม่นาน ประตูป้อมยามก็ถูกเปิดออก ยู่ฉือยี่ซูเป็นคนวิ่งเข้ามา แต่บรรยากาศกลับสงบนิ่งอย่างมาก สายตาที่มืดครึ้มมองมาที่ใบหน้าเล็กๆของถางหยวนหยวนที่ตากแดดมาจนหน้าแดง “ทำไมถึงได้มาเวลานี้?”

“พี่ชาย” หลังจากที่รับรู้ความคิดอกุศลของตัวเองแล้ว พอเจอกับสายตาอย่างนี้ของยู่ฉือยี่ซูเข้าอีก ถางหยวนหยวนจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายขึ้นมา เอ่ยเรียกเสียงแผ่วๆออกไป

“น้องหยวน”

ประจวบกับจงฉู่เฟิงวิ่งเข้ามาพอดี เมื่อเทียบกับยู่ฉือยี่ซูแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะกระหืดกระหอบอยู่บ้างเล็กน้อย เอ่ยออกมาด้วยอาการหอบหายใจอย่างแรง “น้องจริงๆด้วย โชคดีที่ไม่ได้พลาดไป ทำไมจู่ๆน้องถึงได้มาล่ะ ตากแดดมาหน้าแดงอย่างนี้ เหนื่อยหรือเปล่า? ไป พี่ฉู่เฟิงพาน้องขึ้นไปดื่มน้ำบนห้อง”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ยู่ฉือยี่ซูก็ดึงมือของถางหยวนหยวนเอาไว้ “มากับพี่”

ถางหยวนหยวนเอ่ยออกมาอย่างร้อนรนเล็กน้อย “ฉันยังมีของที่ยังไม่ได้เอามา”

“จงฉู่เฟิง ถือของมาหน่อย”

“ได้เลย”

จงฉู่เฟิงพยักหน้าออกไปอย่างไม่ถือสาอะไรเลยแม้แต่น้อย เดินเข้าไปยกของของหญิงสาวขึ้นมาแล้วเดินตามไป เดินตามไปข้างหลังถางหยวนหยวนอย่างเอาใจ พลางพูดออกไปว่า “อากาศร้อนขนาดนี้ครั้งหน้าน้องอย่ามาเองเลย ถ้าเกิดเป็นลมแดดขึ้นมาจะทำยังไง? แค่โทรมาพี่ฉู่เฟิงกับพี่ชายของน้องก็ไปหาแล้ว ไม่เห็นจะต้องมาด้วยตัวเองเลย”

อันที่จริงถางหยวนหยวนก็แค่มาส่งของขวัญ นึกไม่ถึงว่าจะถูกพวกเขาลากเข้าหอชาย สีหน้าบนใบหน้าก็เขินอายอยู่สักพักนึง

“หอพวกพี่ หยวนหยวนเข้าไปได้เหรอ?”

“ทำไมจะไม่ได้? หอหญิงผู้ชายเข้าไปไม่ได้ แต่หอชายผู้หญิงเข้ามาได้ตามสบายเลย ฮ่าๆๆ พี่โทรหารูมเมทอีกสองคนก่อนนะ ให้พวกเขาสวมเสื้อผ้าให้ดี อย่าทำให้น้องหยวนของเราตกใจกลัวเด็ดขาด”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ถางหยวนหยวนก็หน้าแดงออกมา

ยู่ฉือยี่ซูมองด้วยสายตาเย็นชาเข้ามา “พูดไร้สาระอะไร?”

“ฮิฮิ ล้อเล่นเองน่า” จงฉู่เฟิงเกาหัว ยิ้มแหยๆออกมาสุดๆ เขาคิดถึงถางหยวนหยวนอยู่ตลอด นึกไม่ถึงว่าเธอจะเป็นคนมาหาเอง จงฉู่เฟิงรู้สึกดีใจสุดๆขึ้นมาทันที อีกทั้งไม่ได้เจอกันมาสักพักนึง เด็กคนนี้ผอมลงอีกแล้ว

แก้มที่กลมดิ้กเมื่อก่อนนี้ ในตอนนี้เห็นโครงหน้าออกมาเล็กน้อย และหลังจากเด็กคนนี้ผอมลงคางก็ดูแหลมออกมาเล็กน้อย หรือว่าเด็กคนนี้จะมีหน้ารูปไข่กันนะ

ตรงที่แห่งนี้ใครบ้างที่จะไม่รู้ว่ายู่ฉือยี่ซูแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเฉียดใกล้ผู้หญิง ผู้หญิงโรงเรียนนี้ และนอกโรงเรียนอยากจีบเขาตั้งเท่าไหร่ ทุกคนต่างก็รู้กัน แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาเคยสนใจใครมาก่อน

ตอนนี้จูงหญิงสาวเข้าหอชายไป หลังจากที่ถูกคนอื่นเห็นเข้าแล้วลือกันออกไปให้แซ่ด เพียงไม่นานทั้งหอชายก็ฮือฮากันไปทั่ว

ตอนที่ถางหยวนหยวนเข้าหอไป รูมเมททั้งสองคนที่จากเดิมยังนอนอยู่ก็ได้ตื่นกันขึ้นมา สวมเสื้อผ้าจนเรียบร้อย เพราะว่าได้ยินว่าน้องสาวของยู่ฉือยี่ซูจะมา ก็เลยไม่กล้าทำตามอำเภอใจกัน ถึงขนาดที่แสร้งทำเป็นกำลังเรียนอยู่

ก่อนที่ถางหยวนหยวนจะมาก็เริ่มพูดคุยสนทนากัน

“ว้าว พี่ซูของเราหน้าตาหล่อเหลาเสียขนาดนั้น นึกไม่ถึงว่าจะมีน้องสาวด้วย อีกอย่างพี่ซูของเราก็หน้าตาเลอค่าเสียอย่างนั้น อย่างนั้นแล้วน้องสาวของเขาจะต้องสวยแน่ๆเลยใช่มั้ย?”

“จะต้องสวยอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องยีนของครอบครัว จะไม่สวยได้ด้วยเหรอ?”

“คาดหวังอยู่นิดหน่อย น้องสาวคนสวยอ่า...โรงเรียนเราปกติแล้วก็มีแต่หมาป่าไม่ค่อยจะมีเนื้ออยู่เลย”