เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1610

บทที่1609 ให้ของขวัญ

ยู่ฉือยี่ซูเอาหมอนวางเอาไว้ให้ “เหนื่อยก็นอนลง พัดลมก็เปิดแล้ว”

“ขอบคุณค่ะพี่ชาย”

ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก แต่ก็ไม่ได้นอนลงไป อย่างแรกเลยเธอคิดว่าบนร่างของเธอนั้นมีเหงื่อเต็มไปหมด กลัวว่าจะทำผ้าปูที่นอนเหม็น เพราะถึงยังไงเธอก็อยากทิ้งภาพจำดีๆไว้ในใจพี่ชาย

อย่างที่สองก็คือที่นี่เป็นหอชาย ไม่เพียงแต่จะมีพี่ชาย จงฉู่เฟิง แล้วยังมีผู้ชายแปลกหน้าอีกสองคน เธอไม่สะดวกที่จะพักที่นี่

ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูไปต้มน้ำ ถางหยวนหยวนก็นั่งอยู่ด้วยภาวะจิตใจที่ไม่สงบนิ่ง

ส่วนจงฉู่เฟิงก็กำลังผลักดึงตู้ของตัวเองอยู่นาน ในที่สุดก็เอาขนมที่ใส่ถุงเอาไว้ถุงนึงมายังตรงหน้าของถางหยวนหยวน

“มา นี่เป็นขนมที่ปกติแล้วพี่ฉู่เฟิงจะเก็บสะสมเอาไว้ กินไม่ลงน่ะ เก็บเอาไว้ให้น้องทั้งนั้นเลย”

ถุงนึงเต็มๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถางหยวนหยวนจะต้องตาเป็นประกายออกมาแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เธอกำลังลดความอ้วนอยู่ เห็นของพวกนี้ถึงแม้ว่าจะอยากกินมาก แต่ก็ต้องควบคุมตัวเองเอาไว้

ดังนั้นแล้วเธอก็เลยยิ้ม ยิ้มเสร็จก็ส่ายหน้าออกไป “พี่ฉู่เฟิง พี่เก็บเอาไว้กินเองเถอะ ฉันไม่เอา”

ได้ยินอย่างนั้น สายตาของจงฉู่เฟิงปรากฏแววตาของความผิดหวังออกมา

“หยวนหยวน นี่เป็นขนมที่พี่ฉู่เฟิงเก็บเอาไว้ให้น้องโดยเฉพาะเลยนะ น้องไม่เอาเหรอ?”

“ค่ะ” ถางหยวนหยวนพยักหน้า “ฉันกินขนมมากไปไม่ได้”

พูดจบเธอก็หลุบตาลง ไม่กล้าจะไปปฏิเสธเขาอีก

จงฉู่เฟิงพบว่าถางหยวนหยวนที่เจอกันครั้งนี้ผอมลงกว่าครั้งที่แล้วไม่น้อยเลยทีเดียว ตัวเธอดูซูบผอมลงมาก ความรู้สึกบอกว่าถ้ายิ่งนานกว่านี้ เด็กน้อยที่ตุ้ยนุ้ยน่ารักคนนั้นก็จะหายไปแล้ว

พอคิดว่าทั้งหมดนี้นั้นมันเกิดขึ้นเพราะเขา จงฉู่เฟิงก็รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมา

“หยวนหยวนเอ๋ย ถึงแม้ว่าการกินขนมเยอะไปจะไม่ดีต่อสุขภาพ แต่บางครั้งกินไปสักหน่อยมันก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าน้องไม่เชื่อ พี่ฉู่เฟิงกินเป็นเพื่อนน้องด้วยเป็นไง?”

ความชอบของสาวน้อยก็คือการกิน มาวันนี้ให้เธอยอมทิ้งความชอบของตัวเองไปโดยสมบูรณ์นั้น จงฉู่เฟิงก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจริงๆ

ถางหยวนหยวนเลิกสายตามองไปยังจงฉู่เฟิง มองตาเขาอยู่สักพักจึงได้เอ่ยพูดออกไป “ถ้าอย่างนั้นพี่ฉู่เฟิง ฉันเอาขนมกลับไปกินดีกว่าค่ะ”

“จริงเหรอ?”

“ค่ะ”

“ได้ งั้นให้น้องหมดเลย” จงฉู่เฟิงได้ยินว่าเธอยอมรับแล้ว อย่าให้พูดเลยว่าดีใจขนาดไหน

ทางยู่ฉือยี่ซูเองก็ได้ต้มน้ำเสร็จแล้ว รินมาแก้วนึงแล้วเอากลับมาวางลงบนโต๊ะ เห็นขนมถุงนั้นที่จงฉู่เฟิงเก็บเอาไว้ ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“จริงสิหยวนหยวน ทำไมจู่ๆน้องถึงได้มาที่นี่กัน คิดถึงพวกเราเหรอ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ถางหยวนหยวนก็นึกถึงจุดประสงค์ของการมาวันนี้ขึ้นมาได้ เธอเอาของขวัญของจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันมาส่งนี่นา

เธอส่ายหน้า มองไปทางยู่ฉือยี่ซู “พี่ชาย รูมเมทของฉันสองคนวานให้ฉันเอาของขวัญมาให้พี่”

“รูมเมท?”

การกระทำบนมือของยู่ฉือยี่ซูหยุดชะงัก “ของขวัญอะไร?”

“ฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“คือกล่องสองกล่องนั้นที่ถือเข้ามาเมื่อกี้นี้ใช่มั้ย?”

“ค่ะ”

จงฉู่เฟิงถือกล่องทั้งสองเข้ามา พลางเอ่ยเย้าออกไป “ก่อนหน้านี้ตอนที่น้องให้พี่หยิบมาพี่ยังคิดเลยว่ามันเป็นอะไร เซ้นส์การเลือกของของน้องหยวนของเราไม่ใช่อย่างนี้นี่นา นึกไม่ถึงว่าจะเป็นของรูมเมทน้องนี่เอง คงไม่ใช่เมิ่งเข่อเฟยหรอกมั้ง?”

“เฟยเฟย? ไม่ใช่ค่ะ ช่วงนี้เฟยเฟยยุ่งอยู่กับเรื่องเรียน ฉันกับเธอแทบจะไม่ได้เจอกันเลย”

ได้ยินว่าเมิ่งเข่อเฟยหมกมุ่นอยู่กับการเรียน จงฉู่เฟิงก็ยิ้มออกมาอย่างคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก จึงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาออกไป “งั้นก็เป็นรูมเมทอีกสองคนที่เป็นคนให้ของขวัญพี่ซู?”

ถ้าจะรับมันไปทั้งหมดเลยมันก็เหมือนจะเป็นไปไม่ได้ เพราะถึงยังไงพี่ชายก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อพวกเธอ จึงไม่รับมันทั้งหมดไปเลย อย่างนี้มันยุติธรรมที่สุดแล้ว

แต่ ของขวัญที่ตั้งใจเตรียมเอาไว้ให้ไม่ได้ส่งไปถึงมือของคนที่อยากให้ มันก็คงเสียใจอยู่แหละ

“คิดอะไร?”

มือของยู่ฉือยี่ซูยื่นเข้ามา ลูบลงบนศีรษะของถางหยวนหยวนเบาๆ “นั่นมันคนอื่น พี่ยุ่งด้วยมากไม่ไหวหรอก ถ้าเธอเป็นคนให้ของขวัญพี่ พี่จะตั้งใจแกะมันแน่”

“โอ้”

รูมเมททั้งสองคนโห่ร้องกันขึ้นมา “นึกไม่ถึงว่าพี่ซูของเราจะมีด้านที่อ่อนโยนได้ขนาดนี้ ซิสคอนสินะเนี่ย!”

“ได้เปิดหูเปิดตาแล้ว เมื่อก่อนยังคิดเลยว่าพี่ซูไม่มีทางจะสนใจผู้หญิงแล้วเสียแล้ว”

น่าแปลก ที่จงฉู่เฟิงได้ยินแล้วรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเล็กน้อย ภายในใจก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา จึงเอ่ยพูดออกไปทันทีว่า “พวกนายพูดบ้าอะไรกัน”

ถางหยวนหยวนเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “งั้นความหมายของพี่ชายก็คือจะไม่เอาของขวัญพวกนี้?”

“อืม”

ยู่ฉือยี่ซูพยักหน้า

งั้นถางหยวนหยวนก็ทำได้เพียงต้องเอากลับไป เธอคิดอย่างนี้

“น้องหยวน พี่ว่าน้องอย่าเอากลับไปเลย ถ้าเอากลับไป ไม่แน่ว่าน้องอาจจะถูกคนอื่นตำหนิเอาหรือเปล่า น้องแค่บอกว่าพี่ชายน้องรับไปแล้ว แต่หลังจากนั้นน้องไม่รู้”

“ไม่ได้นะคะ”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า เธอคนนี้นั้นปฏิบัติต่อคนอื่นด้วยความจริงใจ ไม่มีทางจะโกหกคนอื่นได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรูมเมทของตัวเองหรอก

“ฉันรับปากพวกเธอแล้วว่าจะเอาของขวัญให้พี่ชาย ถ้าพี่ชายไม่เอา อย่างนั้นแล้วฉันก็ต้องเอามันกลับไปคืนให้พวกเธอ แล้วก็พูดไปให้ชัดเจนด้วยเลย”