เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1611

บทที่1610 เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก

สุดท้ายทุกคนก็เคารพการตัดสินใจของถางหยวนหยวน

เพราะว่าช่วงบ่ายจะต้องเข้าเรียน จึงนั่งอยู่สักพัก ถางหยวนหยวนก็ต้องกลับไป แน่นอนว่ายู่ฉือยี่ซูจะต้องเป็นตัวเลือกแรกที่จะไปส่งเธออยู่แล้ว

จงฉู่เฟิงไม่ยอมปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้ไป

“ให้ฉันไปส่งเธอเถอะ”

ตอนที่ถางหยวนหยวนดื่มน้ำอยู่ จงฉู่เฟิงก็ได้ดึงยู่ฉือยี่ซูไปอีกด้านนึง พร้อมพูดกับเขาออกไป

ได้ยินอย่างนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็กวาดสายตามองเขาไปนิ่งๆ

“โอกาสที่หาได้ยากเชียวนะ เด็กน้อยใกล้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ปีที่แล้วน้องรับปากว่าให้พี่อยู่เป็นเพื่อนน้องให้มากๆ แต่มาวันนี้เด็กน้อยกลับลดความอ้วนขึ้นมา ก็ไม่ยอมเจอพี่เสียแล้ว”

พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สายตาของยู่ฉือยี่ซูเยือกเย็นออกมาเล็กน้อย บรรยากาศโดยรอบเย็นยะเยือกขึ้นมา

“ทำไมเธอถึงลดความอ้วน นายก็รู้อยู่แก่ใจ?”

จงฉู่เฟิงนิ่งค้างไป

ไม่รอให้เขาได้มีการตอบสนองออกมา ยู่ฉือยี่ซูก็ได้เดินผ่านร่างเขาออกไปเสียแล้ว เขาผู้ที่มีร่างสูงโปร่งได้ก้มตัวลงยกกล่องทั้งสองแทนถางหยวนหยวน “ไปกัน”

น้ำของถางหยวนหยวนเพิ่งจะดื่มเสร็จไป เห็นยู่ฉือยี่ซูถือของขวัญขึ้นมา ก็รีบวางแก้วลงเดินเข้าไปทางเขา

ต่อมา ยู่ฉือยี่ซูก็ได้ย่อตัวลง “ขึ้นมา”

“หา?” ถางหยวนหยวนไม่มีการตอบสนองอะไรออกไป “พี่ชาย?”

“ตอนมาไม่เหนื่อย? จะแบกเธอกลับไปเอง”

“ไม่ ไม่ต้องค่ะ” ถางหยวนหยวนหน้าแดงออกมาทันที ต่อหน้าคนอายุมากกว่า เธอไม่กล้าปีนขึ้นหลังยู่ฉือยี่ซูซี้ซั้วหรอก อีกอย่างที่นี่ก็เป็นโรงเรียนของเขา ถ้าให้คนอื่นเห็นเข้า มันก็น่าอายแย่

“โอ้~~”

นอกจากจงฉู่เฟิงแล้ว รูมเมทอีกสองคนที่เหลือก็อดไม่ได้ที่จะโห่ร้องเสียงสูงกันออกมา

หน้าของถางหยวนหยวนฝาดแดงออกมาเสียยิ่งกว่าเดิม

เธอเอามือไปดึงชายเสื้อของยู่ฉือยี่ซูเอาไว้ “พี่ชาย พวกเราเดินกันไปเถอะ”

“นี่น้องสาวอาย? วางใจเถอะ พวกเราไม่ล้อน้องหรอก ก็แค่ไม่เคยเห็นพี่ซูมีท่าทางอ่อนโยนอย่างนี้มาก่อน ก็เลยอดใจไม่ไหวนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

ยู่ฉือยี่ซูเดิมทีก็อยากแบกหญิงสาวออกไป เพราะถึงยังไงเธอก็มาที่นี่คนเดียวตอนกลางวันแสกๆ ตอนนี้จะต้องทั้งเหนื่อยทั้งกระหายแน่ๆ น้ำก็ดื่มไปแล้ว แต่จะให้เธอเดินไปเอง ก็รู้สึกสงสาร

คงเป็นเพราะคอยพะเน้าพะนอเธอมาตั้งแต่เล็กจนโตจนเคยชินไปแล้ว

“ไปกันเถอะ”

ยู่ฉือยี่ซูก้าวเท้าออกไป ถางหยวนหยวนจับชายเสื้อของเขาเหมือนกับหางน้อยๆที่ออกมาจากทางข้างหลัง

ก่อนที่จะออกไปหน้าประตู ถางหยวนหยวนก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปเหลือบมองอีกหลายคนที่เหลือ

“แล้วเจอกันนะคะพวกพี่ๆ ฉันไปก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะน้องสาว แล้วเจอกัน”

รอจนถางหยวนหยวนออกไป รูมเมททั้งสองคนของยู่ฉือยี่ซูก็มองหน้ากัน จากนั้นก็เอามือขึ้นมาจับเอาไว้ที่คาง

“เยสเข้ น้องสาวพี่ซูน่ารักเป็นบ้าเลย มองดูก็รู้ว่าเป็นเด็กน่ารักคนนึง”

“พูดอะไร?” จงฉู่เฟิงพูดแทรกเข้ามา เอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกนายห้ามคิดอะไรกับเธอ”

“จงฉู่เฟิง นี่มันหมายความว่าไง?”

รูมเมททั้งสองคนหรี่ตามองสำรวจจงฉู่เฟิง “นายคงไม่คิดอะไรกับผู้หญิงของคนอื่นเขาหรอกมั้ง? แม่งเอ๊ย นายนี่มันเลวเสียยิ่งกว่าสัตว์อีกเหรอเนี่ย?”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว จงฉู่เฟิงก็มีสีหน้ามืดครึ้มออกมา “ฉันไปเลวเสียยิ่งกว่าสัตว์ที่ไหน?”

“นึกไม่ถึงว่านายจะชอบสาวน้อยของคนอื่น สาวน้อยคนนั้นดูไปแล้วคงเป็นเด็กม.ต้นล่ะมั้ง! นายมันเกินไปแล้วนะจงฉู่เฟิง!”

“ใช่! นึกไม่ถึงว่าขนาดเด็กม.ต้นนายก็คิดจะลงมือได้!”

ทั้งสองมองจงฉู่เฟิงไปอย่างชิงชัง

จงฉู่เฟิงหมดคำพูดจริงๆ แต่ได้ยินพวกเขาชมถางหยวนหยวนก็รู้สึกมีความสุข ความรู้สึกทั้งสองมันขัดแย้งกันมาก ทำได้เพียงตีหน้าขรึมอธิบายออกไป

“ใครบอกพวกนายว่าเธอเป็นเด็กม.ต้น? เธออยู่ม.ปลายแล้ว ปีใหม่นี้ก็บรรลุนิติภาวะแล้ว?”