เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1612

บทที่1611 มีฉันอยู่

ระหว่างทางที่กลับไป ถางหยวนหยวนดึงแขนเสื้อยู่ฉือยี่ซูออกไปด้านนอก ผู้ชายในหอพักทุกคนต่างก็ชะเง้อมองกันอย่างสงสัย อยากดูแต่ก็กลัวยู่ฉือยี่ซู ดังนั้นจึงหลบที่หลังประตู แอบดูอยู่อย่างนั้น ดูสักพักก็หดกลับเข้าไปต่อ

“สวัสดีน้องสาว”

หนึ่งในนั้นมีผู้กล้าทักทายถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนเขินอายมาก ใบหน้าที่ขาวอมชมพูของเธอก็แดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่กล้าทักทายคนอื่นกลับ จึงทำได้เพียงพยักหน้า จากนั้นก็หลบสายตา ก้มหน้าเดินตามหลังยู่ฉือยี่ซู

“ยู้ฮูว สาวน้อยน่ารักเกินไปแล้วนะ? ทำไมโรงเรียนพวกเราไม่มีสาวน่ารักแบบนี้เนี่ย อยู่โรงเรียนตำรวจเหนื่อยแบบนี้นี่เอง วันวันอยู่กับแต่ผู้ชาย”

พอลงจากตึก ผ่านป้อมยาม ลุงก่อนหน้านี้ที่ช่วยถางหยวนหยวนเรียกคนยืนอยู่หน้าประตู

“นี่ ดูแล้วครั้งนี้เป็นน้องสาวของยี่ซูจริงๆสินะ ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่าสาวน้อยคนไหนที่ชอบยี่ซูแล้วยังส่งของขวัญมาให้อีก”

ยู่ฉือยี่ซูเม้มปากบาง จากนั้นก็พูดว่า: “ลุง ขอบใจมากนะครับ”

“เฮ้อ ชอบใจอะไรกันล่ะ น้องสาวนายมาทั้งทีก็ไม่ง่าย นี่กำลังจะส่งเธอกลับบ้านเหรอ?”

ยู่ฉือยี่ซู: “ส่งเธอกลับโรงเรียนครับ”

“ได้ๆ งั้นเดินทางปลอดภัยนะ”

“ลุง ขอบใจมากครับ ลาก่อน”

“สาวน้อย ต้อนรับหนูมาหาพี่ชายเสมอนะ ครั้งหน้าหนูมา ลุงจะปล่อยเข้าไปทันทีเลย”

“ขอบใจค่ะคุณลุง”

คุณลุงหน้าป้อมยามก่อนหน้านี้มองดูทั้งสองออกจากโรงเรียนไป ต้นไม้ที่ไม่ไกลจากหน้าประตูโรงเรียนมาก ยู่ฉือยี่ซูคุกเข่าลงตรงหน้าสาวน้อย ตบไหล่ตัวเอง อยากให้เธอปีนขึ้นหลังเขา

สาวน้อยยืนอยู่ที่เดิมอย่างเขินอาย ส่ายหน้าพูดอะไรสักอย่าง

ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้ลุกขึ้น ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น สาวน้อยก็พูดอะไรอีก จากนั้นเหมือนแพ้ให้กับความตื๊อของยู่ฉือยี่ซู เธอเกาะไปที่คอของเขาและปีนขึ้นหลังเขาไป

และยู่ฉือยี่ซูถือกล่องสองกล่องไว้ด้วยมือเดียว อีกมือก็ค่อยพยุงเธอไว้และลุกขึ้น

ดูถึงตรงนี้ คุณลุงก็ส่ายหน้า ก่อนหน้านี้เห็นเด็กคนนี้เย็นชามาก ผู้หญิงมากมายส่งของขวัญให้ก็ยังทำหน้าแบบนั้นอยู่อีก ไม่คิดว่าเขาจะมีด้านที่อ่อนโยนและใส่ใจคนอื่นแบบนี้

ตอนกลางวันแสกๆ ถางหยวนหยวนเกาะอยู่ที่หลังของยู่ฉือยี่ซู แดดร้อนแรงสาดส่องไปที่ร่างกายทั้งสองอย่างไม่ไยดี ยู่ฉือยี่ซูแบกถางหยวนหยวนไว้อีก ไม่นานเหงื่อก็ท่วมหลังของเขา

ถางหยวนหยวนเองก็มีเหงื่อออกประปรายเหมือนกัน แต่ก็ไม่เยอะมาก เสื้อของเธอต้องเปียกเพราะเหงื่อของยู่ฉือยี่ซู สีหน้าเธอก็แปลกประหลาดทันที

เธอเม้มปาก กำลังจะพูดอะไร พอจะพูดก็พูดไม่ออก

เพราะยู่ฉือยี่ซูแบกเธอไปในที่ร่มๆ

ถางหยวนหยวนอยู่ที่หลังเขานิ่งๆ ถามเขาเสียงเบาว่า

“พี่เหนื่อยไหมคะ?”

ยู่ฉือยี่ซูไม่หอบเลยด้วยซ้ำ เขายิ้มเบาๆ และพูดว่า: “เธอหนักเท่าไหร่เอง พี่ไม่เหนื่อยหรอก?”

“ว่าไงนะ? หยวนหยวน……หนักมากเลยนะ”

แม้ช่วงนี้เธอจะตั้งใจลดน้ำหนักมาโดยตลอด ผอมลงไปบ้าง แต่น้ำหนักเธอก็ยังเยอะกว่าพวกสาวๆหุ่นดีๆ “เด็กสาวโรงเรียนพวกเรา ตัวสูงเท่าฉันเหมือนน้ำหนักจะประมาณสี่สิบห้ากิโล”

และน้ำหนักของเธอพูดออกไปแล้วก็น่าอายจริงๆเลย ถางหยวนหยวนก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจเรื่องน้ำหนักตัวเองเลย

ช่วงนี้ค่อยให้ความสำคัญขึ้นมา จากนั้นถึงเห็นว่าน้ำหนักตัวเองนั้นเยอะมากเกินไปจริงๆ

“เธอไม่เหมือนกับพวกเขา” น้ำเสียงยู่ฉือยี่ซูเรียบเฉย “ไม่ต้องน้ำหนักเหมือนพวกเขาหรอก”

“ไม่ ฉันไม่ได้อยากเหมือนนะ”

ฉันแค่อยากผอมลงมา ยืนอยู่ข้างนายจะได้เหมาะสมกันหน่อย

ตอนที่ถ่ายรูปด้วยกัน หน้าจะได้เล็กลงด้วย

ถางหยวนหยวนคิดในใจ