เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1627

บทที่1626 อดกลั้นไม่ให้ร้องไห้

พี่สาวคนนั้นที่เธอเคยเจอเมื่อครั้งที่แล้ว

เธอบอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนของพี่ชาย อยากจะเชิญให้เธอไปร่วมงานปาร์ตี้วันเกิดด้วย

แต่ว่าหลังจากนั้นพี่ก็ไปที่งานวันเกิดแล้วก็พาเธอออกมา ตอนนั้นบรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ทำไมวันนี้ถึงได้เจอเธออีกล่ะ?

ตอนที่รถจอดนั้น ถางหยวนหยวนก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบถาม

“คนที่พี่มารับคือพี่สาวคนนี้เหรอ? ”

“อืม”

ตอนที่ได้รับคำตอบนั้น ความกระตือรือร้นของถางหยวนหยวนเมื่อตอนที่ออกจากบ้านมานั้นก็เหมือนกับถูกน้ำเย็นเทเข้าซึ่งหน้า

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกขายหน้าเล็กน้อย หูมีเสียงอื้อ

“ไฮ~”เวินจิ่งหรัวเห็นยู่ฉือยี่ซูมาแต่แรกแล้ว หลังจากที่เปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับแล้วนั้น เธอก็เห็นถางหยวนหยวนที่นั่งอยู่ด้านหลัง “อุ้ยตายแล้ว น้องสาวก็มาด้วย”

สมองของถางหยวนหยวนบื้อไปเลย ไม่ได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้น แม้แต่ทักทายก็ไม่ได้ทัก

จนถึงตอนที่เวินจิ่งหรัวขึ้นมานั่งที่ข้างคนขับ ถางหยวนหยวนถึงได้รู้ตัวว่ามือของเธอกำลังสั่น

พี่……ที่วันนี้ไม่ให้เธอนั่งที่นั่งข้างคนขับนั้น ก็เพราะว่าพี่สาวคนนี้ยังงั้นเหรอ?

เวินจิ่งหรัวในวันนี้นั้นแต่งตัวทันสมัยมาก สวมใส่เสื้อกล้ามเซ็กซี่ กระโปรงสั้นและรองเท้าส้นสูง ม้วนผมเป็นลอนอย่างมีเสน่ห์ เธอดูเป็นผู้หญิงมาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่ส่องกระจกนั้น ถางหยวนหยวนยังคงรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองตั้งใจแต่งตัวอย่างดีมาก แต่ว่าตอนที่เห็นเอวที่เรียวและแขนขาที่ผอมของเวินจิ่งหรัวนั้น เธอถึงได้รู้ว่าเธอนั้นซวยแค่ไหน

เธอรู้สึกว่าตัวเองดูดีแล้วนั้น แต่ว่าความจริงพอมาเทียบกับเวินจิ่งหรัวแล้ว ช่างดูไร้เดียงสาอย่างมาก

เธอที่ไม่ได้มีความเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย จะไปเทียบกับเธอได้ยังไง?

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เมื่อก่อนที่นั่งข้างคนขับของพี่ ต้องเป็นที่นั่งของเธอ ไม่เคยมีผู้หญิงคนนั้นเคยได้นั่งตรงนั้นมาก่อน

แต่ว่าวันนี้……ถางหยวนหยวนอึ้งไป มือกับเท้าก็นิ่งไปเหมือนกัน ร่างกายของเธอได้สูญเสียการตอบสนองไปแล้ว ตอนนี้ตรงหน้าของเธอทั้งมืดแล้วก็สว่าง สว่างแล้วก็มืดไปอีก

“วันนี้น้องสาวไปเที่ยวสวนสนุก อย่างเล่นอะไรเหรอ?

วันนี้พี่มีเวลาว่างพอดี ไปเล่นกับเธอด้วยแล้วกันนะ? ”

“น้องสาว”

ผ่านไปนานกว่าถางหยวนหยวนจะดึงเสียงตัวเองกลับมาได้ เธอพยักหน้าแล้วพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ได้ค่ะ”

เวินจิ่งหรัวมองดูถางหยวนหยวนที่หน้าซีดเผือดจากทางกระจกหลัง สายตาของเธอก็มืดลง

แต่ว่าเธอก็คลี่ยิ้มกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ถ้ายังงั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”

ไม่ใช่ว่ายู่ฉือยี่ซูไม่เห็นท่าทางของถางหยวนหยวน เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของสาวน้อยคนนี้อย่างชัดเจน เขารู้สึกกลัวและก็ปวดใจในเวลาเดียวกัน

ก่อนที่รถจะแล่นไปถึงสวนสนุกนั้น ด้านหลังชุดเดรสของถางหยวนหยวนก็เปียกโชกแล้ว เหงื่อของเธอไหลเต็มตัว เธอที่พยายามจะควบคุมตัวเองตลอดทั้งทาง ตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก รู้สึกอยากจะย้อนเวลากลับไป

เวินจิ่งหรัวกลับเหมือนไม่รู้อะไรทั้งนั้น เปิดประตูรถให้เธอ แม้แต่จูงมือของเธออีกต่างหาก

ในฤดูร้อนแบบนี้ เวินจิ่งหรัวกลับพบว่ามือของสาวน้อยตัวนี้เย็นเหมือนกับฤดูหนาวพึ่งจะผ่านมา เธอถามด้วยเสียงเบาว่า “เอาชานมร้อนสักแก้วไหม? ”

ตอนที่ได้เย็นคำว่าชานมร้อนนั้น ถางหยวนหยวนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เธอ

เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอยังงั้นเหรอ?

สภาพของเธอตอนนี้ ต้องน่าขายหน้ามากแน่ๆ

พอคิดได้แบบนี้ ถางหยวนหยวนก็ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฤดูร้อนแบบนี้ต้องดื่มชานมเย็นสิถึงจะอร่อย”

“เย็นแล้วมันจะดียังไงล่ะ?

มันไม่ดีต่อสุขภาพของผู้หญิงนะ เธอรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้แก้วหนึ่ง”

พอพูดจบเวินจิ่งหรัวก็เดินไปซื้อชานมให้ถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้พูดอะไร หลบตาลง

ยู่ฉือยี่ซูเห็นว่าสาวน้อยก้มหน้าลง หัวใจก็เหมือนกับว่าโดนยาชาเข้าไป รู้สึกหายใจไม่ค่อยเข้า

ลำคอของเขาขยับ แล้วก็ก้าวไปด้านหน้าพร้อมกับถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ร้อนไหม หรือว่าวันนี้ไม่ต้องเล่นแล้ว”

“ไม่”

ถางหยวนหยวนเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า “ต้องเล่นสิ หนูรอวันนี้มานานมากเลยนะ”