เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1627

บทที่1626 อดกลั้นไม่ให้ร้องไห้

พี่สาวคนนั้นที่เธอเคยเจอเมื่อครั้งที่แล้ว

เธอบอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนของพี่ชาย อยากจะเชิญให้เธอไปร่วมงานปาร์ตี้วันเกิดด้วย

แต่ว่าหลังจากนั้นพี่ก็ไปที่งานวันเกิดแล้วก็พาเธอออกมา ตอนนั้นบรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

ทำไมวันนี้ถึงได้เจอเธออีกล่ะ?

ตอนที่รถจอดนั้น ถางหยวนหยวนก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบถาม

“คนที่พี่มารับคือพี่สาวคนนี้เหรอ? ”

“อืม”

ตอนที่ได้รับคำตอบนั้น ความกระตือรือร้นของถางหยวนหยวนเมื่อตอนที่ออกจากบ้านมานั้นก็เหมือนกับถูกน้ำเย็นเทเข้าซึ่งหน้า

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกขายหน้าเล็กน้อย หูมีเสียงอื้อ

“ไฮ~”เวินจิ่งหรัวเห็นยู่ฉือยี่ซูมาแต่แรกแล้ว หลังจากที่เปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับแล้วนั้น เธอก็เห็นถางหยวนหยวนที่นั่งอยู่ด้านหลัง “อุ้ยตายแล้ว น้องสาวก็มาด้วย”

สมองของถางหยวนหยวนบื้อไปเลย ไม่ได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้น แม้แต่ทักทายก็ไม่ได้ทัก

จนถึงตอนที่เวินจิ่งหรัวขึ้นมานั่งที่ข้างคนขับ ถางหยวนหยวนถึงได้รู้ตัวว่ามือของเธอกำลังสั่น

พี่……ที่วันนี้ไม่ให้เธอนั่งที่นั่งข้างคนขับนั้น ก็เพราะว่าพี่สาวคนนี้ยังงั้นเหรอ?

เวินจิ่งหรัวในวันนี้นั้นแต่งตัวทันสมัยมาก สวมใส่เสื้อกล้ามเซ็กซี่ กระโปรงสั้นและรองเท้าส้นสูง ม้วนผมเป็นลอนอย่างมีเสน่ห์ เธอดูเป็นผู้หญิงมาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่ส่องกระจกนั้น ถางหยวนหยวนยังคงรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองตั้งใจแต่งตัวอย่างดีมาก แต่ว่าตอนที่เห็นเอวที่เรียวและแขนขาที่ผอมของเวินจิ่งหรัวนั้น เธอถึงได้รู้ว่าเธอนั้นซวยแค่ไหน

เธอรู้สึกว่าตัวเองดูดีแล้วนั้น แต่ว่าความจริงพอมาเทียบกับเวินจิ่งหรัวแล้ว ช่างดูไร้เดียงสาอย่างมาก

เธอที่ไม่ได้มีความเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย จะไปเทียบกับเธอได้ยังไง?

และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เมื่อก่อนที่นั่งข้างคนขับของพี่ ต้องเป็นที่นั่งของเธอ ไม่เคยมีผู้หญิงคนนั้นเคยได้นั่งตรงนั้นมาก่อน

แต่ว่าวันนี้……ถางหยวนหยวนอึ้งไป มือกับเท้าก็นิ่งไปเหมือนกัน ร่างกายของเธอได้สูญเสียการตอบสนองไปแล้ว ตอนนี้ตรงหน้าของเธอทั้งมืดแล้วก็สว่าง สว่างแล้วก็มืดไปอีก

“วันนี้น้องสาวไปเที่ยวสวนสนุก อย่างเล่นอะไรเหรอ?

วันนี้พี่มีเวลาว่างพอดี ไปเล่นกับเธอด้วยแล้วกันนะ? ”

“น้องสาว”

ผ่านไปนานกว่าถางหยวนหยวนจะดึงเสียงตัวเองกลับมาได้ เธอพยักหน้าแล้วพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ได้ค่ะ”

เวินจิ่งหรัวมองดูถางหยวนหยวนที่หน้าซีดเผือดจากทางกระจกหลัง สายตาของเธอก็มืดลง

แต่ว่าเธอก็คลี่ยิ้มกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ถ้ายังงั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”

ไม่ใช่ว่ายู่ฉือยี่ซูไม่เห็นท่าทางของถางหยวนหยวน เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของสาวน้อยคนนี้อย่างชัดเจน เขารู้สึกกลัวและก็ปวดใจในเวลาเดียวกัน

ก่อนที่รถจะแล่นไปถึงสวนสนุกนั้น ด้านหลังชุดเดรสของถางหยวนหยวนก็เปียกโชกแล้ว เหงื่อของเธอไหลเต็มตัว เธอที่พยายามจะควบคุมตัวเองตลอดทั้งทาง ตอนนี้รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก รู้สึกอยากจะย้อนเวลากลับไป

เวินจิ่งหรัวกลับเหมือนไม่รู้อะไรทั้งนั้น เปิดประตูรถให้เธอ แม้แต่จูงมือของเธออีกต่างหาก

ในฤดูร้อนแบบนี้ เวินจิ่งหรัวกลับพบว่ามือของสาวน้อยตัวนี้เย็นเหมือนกับฤดูหนาวพึ่งจะผ่านมา เธอถามด้วยเสียงเบาว่า “เอาชานมร้อนสักแก้วไหม? ”

ตอนที่ได้เย็นคำว่าชานมร้อนนั้น ถางหยวนหยวนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เธอ

เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอยังงั้นเหรอ?

สภาพของเธอตอนนี้ ต้องน่าขายหน้ามากแน่ๆ

พอคิดได้แบบนี้ ถางหยวนหยวนก็ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฤดูร้อนแบบนี้ต้องดื่มชานมเย็นสิถึงจะอร่อย”

“เย็นแล้วมันจะดียังไงล่ะ?

มันไม่ดีต่อสุขภาพของผู้หญิงนะ เธอรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้แก้วหนึ่ง”

พอพูดจบเวินจิ่งหรัวก็เดินไปซื้อชานมให้ถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้พูดอะไร หลบตาลง

ยู่ฉือยี่ซูเห็นว่าสาวน้อยก้มหน้าลง หัวใจก็เหมือนกับว่าโดนยาชาเข้าไป รู้สึกหายใจไม่ค่อยเข้า

ลำคอของเขาขยับ แล้วก็ก้าวไปด้านหน้าพร้อมกับถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ร้อนไหม หรือว่าวันนี้ไม่ต้องเล่นแล้ว”

“ไม่”

ถางหยวนหยวนเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้า “ต้องเล่นสิ หนูรอวันนี้มานานมากเลยนะ”

ตอนที่เปิดกระเป๋าสตางค์เตรียมจะจ่ายเงินนั้น ก็พบว่ามีรูปใบหนึ่งอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของยู่ฉือยี่ซู

เป็นรูปครอบครัวของพี่ชายที่ถ่ายที่บ้านเขาก่อนหน้านี้ แต่เพราะว่าหยวนหยวนอยู่กับพวกเขาบ่อยๆ ดังนั้นตอนที่ถ่ายรูปวันนั้น หยวนหยวนก็เลยได้ถ่ายกับพวกเขาด้วย

ดังนั้นในรูปถ่ายใบนี้ นอกจากยู่ฉือยี่ซูและเสี่ยวโต้วหยา เย่โม่เซินและหานมู่จื่อนั้น ก็ยังมีหยวนหยวนอยู่อีกด้วย

ถางหยวนหยวนกับเสี่ยวโต้วหยานั่งอยู่ข้างๆ ยู่ฉือยี่ซู ด้านซ้ายคือน้องสาวแท้ๆ ด้านขวาก็คือน้องสาวที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พี่ชายน่าจะรู้สึกกับเธอ เหมือนกับเสี่ยวโต้วหยานั่นแหละนะ

ก็จริง เธออ้วนมาโดยตลอด ผู้ชายคนไหนจะชอบเธอกันล่ะ?

ที่พี่ชายไม่เกลียดเธอ ก็เพราะว่าเห็นเธอเป็นน้องสาว

เธอคิดมากไปเอง

“คุณโอเคไหม? ”

แปะๆๆ ——น้ำตาหยดลงที่กระเป๋าสตางค์ ถางหยวนหยวนตื่นตระหนกและรีบยื่นมือออกไปเช็ดทันที กลัวว่าจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็จ่ายเงิน

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

หลังจากนั้นก็รับตั๋วมาแล้วก็หันหลังเดินออกมา

ตอนที่รอขึ้นชิงช้าสวรรค์นั้น ถางหยวนหยวนก็มองดูรูปถ่ายใบนั้น และดวงตาของเธอก็เริ่มพร่ามัวอีกครั้ง

เธอช่างไร้เดียงสาจริงๆ ยังคิดจะลดน้ำหนักอยู่อีก ความจริงแล้ว พี่ชายคงจะมีแฟนก่อนที่เธอจะลดน้ำหนักได้ซะอีก

ต่อให้เขาไม่ได้มีแฟน เธอก็ไม่ใช่ประเภทที่เขาจะชอบ

สาวน้อยเก็บกระเป๋าสตางค์ ตอนที่ชิงช้าสวรรค์ขึ้นไปยังจุดสูงสุดก็ร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอเอาแต่เช็ดน้ำตาไม่หยุด ตาแดงจนน่าตกใจ

เธอไม่ทันสังเกตเลยว่า เครื่องสำอางของเธอได้ถูกลบไปหมดแล้ว

ตอนที่เธอลงมาจากชิงช้าสวรรค์นั้น ยู่ฉือยี่ซูกับเวินจิ่งหรัวก็รออยู่ด้านข้าง

มองจากทางไกลๆ ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน ดูเข้ากันมากเป็นพิเศษ

เวินจิ่งหรัวหน้าตาสะสวยมากจริงๆ ยังไม่ต้องพูดถึงใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อน รูปร่างเธอก็ดี เมื่ออยู่กับพี่ชายแล้วเรียกได้ว่าเป็นคู่สร้างคู่สม ไม่ใช่คนที่อ้วนเตี้ยแบบเธอ

พวกเขายังไม่เห็นเธอ ไม่รู้ว่าเวินจิ่งหรัวกำลังพูดอะไรกับยู่ฉือยี่ซูอยู่ ริมฝีปากของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้นถางหยวนหยวนก็ไม่อยากเข้าไปแล้ว เธอควรจะกลับไปอย่างเงียบๆ สิถึงจะถูก