เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1629

บทที่1628 ให้เธอนอนก่อนเถอะ

ไม่ได้ดื่มชานมนานแล้วยังงั้นเหรอ?

นานแค่ไหนกัน?

ต่อให้ไม่ได้ดื่มชานมนานแค่ไหน ก็ไม่ต้องถึงกับร้องไห้ก็ได้มั้ง?

แต่ว่าพอเห็นถางหยวนหยวนเอาแต่ร้องไห้ พนักงานก็ไม่ได้ถามอะไรอีก แค่ถอยไปหยิบกระดาษทิชชูแล้วก็ส่งให้เธอ

“นี่ค่ะ เช็ดหน่อยเถอะค่ะ”

พอเห็นทิชชู สายตาของถางหยวนหยวนก็ดูซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากรับมาแล้วนั้น เธอก็เอาทิชชูเช็ดน้ำตาของตัวเอง ผลก็คือยิ่งเช็ดยิ่งเยอะ เธอเช็ดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

ผู้คนรอบข้างมองดูเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดนี้ แต่ละคนก็มองเธออย่างพินิจพิเคราะห์ ถ้าเกิดว่าเป็นเวลาปกตินั้น ถางหยวนหยวนก็อาจจะรู้สึกขายหน้าแล้ว แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นตอนนี้เธอก็ไม่สนใจแล้วว่าภาพลักษณ์ของตัวเองจะเป็นยังไง

ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้วแล้ว ถางหยวนหยวนก็ดื่มต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่ดื่มไม่ลง แถมเธอยังรู้สึกอยากอาเจียนอีกต่างหาก

เธอเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำตาที่คลอเต็มเบ้า

“ขอโทษ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน? ”

ห้องน้ำงั้นเหรอ?

มีคนจับแขนของถางหยวนหยวน แล้วก็ดึงเธอให้ลุกขึ้น แล้วเสียงที่หดหู่ก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวฉันพาไป”

ถางหยวนหยวนเดินตามคนคนนั้นไปอย่างสับสน เดินไปครู่หนึ่งก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

เสียงของคนเมื่อกี้ฟังแล้วดูคุ้นมากเลยนะ เหมือนว่าจะเป็น?

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้กระเพาะอาหารของเธอท่วมท้นมาก ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้าเท่าไหร่ ถางหยวนหยวนไม่มีเวลาจะไปมองคนคนนั้น เธอรีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันที

ปัง! ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกปิดลง ถางหยวนหยวนก็แนบไปกับอ่างล้างหน้าแล้วก็อาเจียนออกมาทันที

เธอไม่รู้ว่าสรุปแล้วตัวเองดื่มชานมไปกี่แก้ว เธอแค่รู้สึกว่าตัวเองดื่มจนดื่มไม่ลงอีกต่อไปแล้ว ดื่มจนอยากจะอาเจียนออกมา ตอนนี้รสชาติของชานมนั้นไม่อร่อยเลย

คิดไปคิดมา ต่อไปเธอก็ไม่ควรจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

วันนั้น ถางหยวนหยวนอาเจียนในห้องน้ำอย่างมืดฟ้ามัวดิน อาเจียนจนเธอเหนื่อยจนหมดแรง น่าจะเพราะว่ารู้สึกเสียใจ เธอไม่แม้แต่อยากจะลืมตาด้วยซ้ำ หลังจากอาเจียนเสร็จแล้วก็ไม่อยากจะออกไป เธอนั่งลงข้างเสาในห้องน้ำ

เธอหลับตาไปด้วยและน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย

เธอรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ถางหยวนหยวนได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดจากความรัก ก่อนหน้านี้เธอก็เคยเห็นในละคร ตอนนั้นเธอแค่รู้สึกประหลาดใจ มีอะไรให้ทุกข์ใจ และมีอะไรให้เศร้าโศกขนาดนั้น?

พอมาถึงตัวเอง ถึงได้รู้ว่ารสชาติของความรู้สึกนั้นมันเป็นแบบไหน?

เธอเอาหน้าซุกลงกับเข่าของตัวเอง เหนื่อยจนรู้สึกอยากจะนอนหลับไป

รอบข้างนั้นเงียบอยู่นานมาก แล้วประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก มีเสียงฝีเท้าที่มั่นคงเดินขึ้น สุดท้ายก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

ยู่ฉือยี่ซูมองดูถางหยวนหยวนที่หดตัวอยู่ ก็รู้สึกไม่สบายใจ อยากจะยื่นมือออกไปจับเธอ แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ ดังนั้นยื่นมือออกมาได้ครึ่งเดียวแล้วก็ดึงมือกลับไป

ผ่านไปอยู่นาน ยู่ฉือยี่ซูถึงได้พูดออกมาเบาๆ ว่า

“หยวนหยวน กลับบ้านเถอะ”

เขาไม่ได้รับคำตอบ

ยู่ฉือยี่ซู：“หยวนหยวน？”

ถางหยวนหยวนยังคงไม่สนใจเขาเหมือนเดิม

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็ยื่นมือออกไปอุ้มถางหยวนหยวนขึ้นมา ถางหยวนหยวนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลับตา

ตอนนี้เองยู่ฉือยี่ซูถึงได้รู้ว่าเธอกำลังหลับอยู่

ดวงตากับจมูกของเธอแดงก่ำ แถมยังมีคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้า ที่ให้คนที่เห็นรู้สึกปวดใจ

และสิ่งที่ทำให้คนที่เห็นปวดใจมากกว่านั้นก็คือ เธอพิงและหลับไปตรงนี้ การอาเจียนในครั้งนี้มันทรมานขนาดไหนกัน?

มองเธออยู่สักพัก และยู่ฉือยี่ซูก็ถอนหายใจในใจอย่างไม่มีทางเลี่ยง

เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้คนอื่นหมดห่วงได้เลยสักวัน

เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง แล้วก็เดินออกไปด้านนอก พนักงานเห็นดังนี้ก็เดินเข้ามาถามว่า “คุณคือ? ”

ยู่ฉือยี่ซูตอบเบาๆ “พี่ชายของเธอ”