เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 163

บทที่162 นี่เป็นเรื่องอื้อฉาว

เที่ยงคืน

เสิ่นเฉียวเปิดผ้าห่มออกมา ออกจากห้องด้วยเท้าเปล่า แล้วไปที่ห้องหนังสือ เอาสัญญาและบัตรธนาคารที่เย่โม่เซินโยนทิ้งในถังขยะออกมา หยิบมาไว้ในมือแล้วเธออดไม่ได้ร้องไห้ออกมา

เย่โม่เซินไอ้คนเลว

เธอเอาของพวกนี้กลับมา เขากลับมองก็ไม่มองสักตาทิ้งไปอย่างเดียวเลย

ตอนแรกตอนที่เขาเอาของพวกนี้ส่งให้เธอ สนใจสักนิดก็ไม่มี

ที่แท้ของพวกนี้ก็เป็นของเขา ไม่ต้องการก็ไม่ต้องการแล้ว

เสิ่นเฉียวเห็นท่าทางที่เยือกเย็นของเขา ในใจก็ทนไม่ไหวที่จะเสียใจ

ห้องหนังสือที่มืดมน มีเสียงสะอื้นที่หดหู่ดังขึ้น

สักพัก เสิ่นเฉียวถึงเช็ดน้ำตาตัวเองให้แห้ง แล้วเอาสัญญากับบัตรธนาคารเก็บแล้วกลับไปที่ห้อง นอนลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในวันที่สองเธอหาเวลาไปห้างเพื่อไปหาพี่จิง

“พี่จิง ห้างสรรพสินค้านี้ของพวกเรามีมูลค่าประมาณเท่าไหร่? ”

พี่จิงหลี่ตามองที่เธอ : “ทำไมอยู่ดีๆ คุณถึงถามเรื่องนี้? ”

“ฉันก็แค่อยากรู้มูลค่าของห้าง พี่จิงบอกกันหน่อยได้ไหม? ”

“ห้างใหญ่ขนาดนี้ คุณก็เห็นแล้ว กำไรเดือนหนึ่งก็เป็นหมื่นล้านบาท นั่นเป็นช่วงนอกฤดู คุณคิดว่ามูลค่าของห้างสรรพสินค้านี้เท่าไหร่ล่ะ? ”

ที่พูดคือ เสิ่นเฉียวไม่สามารถประเมินราคาของห้างสรรพสินค้านี้ได้

ดูแล้วตอนนี้เธอไม่มีทางที่จะซื้อได้แล้ว เมิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง เริ่มคิดหาวิธีจัดการกับมัน

และพี่จิงก็ไม่ได้บอกว่าเธอคิดอะไรอยู่ : “คุณคงไม่ได้คิดจะเสียเงินซื้อห้างสรรพสินค้าหรอกนะ? ”

ได้ยินว่า เสิ่นเฉียวรอยยิ้มบนริมฝีปากเก้อเขินเล็กน้อย : “น่าตลกมากใช่ไหม? ฉันก็ไม่รู้…..ฉันทำไมถึงมีความคิดแบบนี้”

“ไม่” พี่จิงก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นพลางพูดว่า “คำพูดแบบนี้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความคิดมาก ไม่ใช่แค่คิดจะพึ่งโม่เซินอย่างเดียว ฉันสนับสนุนคุณ”

เสิ่นเฉียวดวงตาที่เศร้าหมองก็เริ่มสว่างขึ้น เงยหน้ามองเธออย่างมีความสุข

“พี่สนับสนุนฉันจริงๆ หรอ? แต่ว่า….. คุณก็พูดแล้วห้างสรรพสินค้านี้ประเมินค่าไม่ได้ ฉัน…..ฉันซื้อไม่ไหวอยู่แล้ว”

“ฉันคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องซื้อเลย เด็กโง่ คุณสามารถนับเปอร์เซ็นต์ของกำไรครั้งต่อไปได้กี่เปอร์เซ็นต์ แล้วคืนให้เย่โม่เซินไง ที่เหลือคุณได้เท่าไหร่ คุณคิดว่าจัดการห้างสรรพสินค้ามันง่ายขนาดนั้นหรอ? แรงที่คุณเสียไปก็ต้องได้รับการตอบแทน อีกอย่างเย่โม่เซินก็ไม่ได้สูญเสีย”

พูดถึงนี่ พี่จิงได้แต่ถอนหายใจในใจ

ก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเย่โม่เซินกับเสิ่นเฉียวสองคนนี้เป็นยังไง? เห็นได้ชัดว่าเสิ่นเฉียวเสียใจมากเมื่อเขาเอาของไป อีกอย่างก็คิดกับเขาชัดเจนมาโดยตลอด ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นสำหรับเย่โม่เซินก็ซวยแล้วหล่ะ

แต่แค่ตอนนี้เธอไม่มีโอกาสเจอเย่โม่เซิน ดังนั้นจึงไม่ชัดเจนว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร

“จริงหรอ? ” เสิ่นเฉียวแปลกใจ

“แน่นอน แต่ว่าคุณต้องให้ห้างสรรพสินค้ากำไรดีขึ้นมาก่อนถึงจะดี คิดหาวิธีเถอะ”

เสิ่นเฉียวทันใดนั้นก็มีแรงจูงใจ พยักหน้า : “โอเค!”

หลังจากนั้นเสิ่นเฉียวเซ็นต์รายการจ่ายเงินเดือน แล้วกลับไปบริษัทตั้งใจทำงาน เวลากินข้าวหรือเวลาพักผ่อนก็เรียนว่าจะทำธุรกิจยังไง เธอซื้อหนังสือที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจจากร้านหนังสือเป็นพิเศษ

ทุกวันเวลาที่นอกจากทำงานกับพักผ่อน เธอก็เรียนรู้

พูดได้ว่าหัวยัดอะไรเข้าไปก็ไม่ออกมาแล้ว

ด้วยสิ่งเหล่านี้เป็นแรงจูงใจในการก้าวไปข้างหน้า เสิ่นเฉียวพึ่งรู้ว่าเวลาที่คิดเรื่องไร้สาระน้อยลงแล้ว เมื่อก่อนเธอเข้าไปพัวพันกับเย่หลิ่นหานเรื่องนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่โม่เซินยุ่งเหยิงวุ่นวาย

แต่ว่าหลังจากเธอมีเรื่องสำคัญมากกว่าที่ต้องทำแล้ว เธอพึ่งรู้ว่าเรื่องเหล่านี้หยุดเธอไม่ได้