เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 164

บทที่163 แอบฟัง

เฉียวเฉียว ฉันเห็นพี่เย่ก็ดีกับเธออยู่นะ เธอจะไม่พูดออกมาจริงๆ หรอ? หานเส่โยวพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น : “เธอไม่มีความกล้าใช่ไหม? ถ้าเธอไม่กล้าพูดจริงๆ งั้นฉันไปพูดแทนเธอเองไหม? ”

เธอกระตือรือร้นที่จะลอง ปีศาจตัวน้อยในใจเติบโตขึ้น แล้วก็ไม่สามารถควบคุมมันได้แล้ว

ได้ยินว่าเธอจะพูดแทนตัวเอง เสิ่นเฉียวตกใจ ก่อนที่สมองของเธอจะตอบสนอง ปากก็โพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว : “ไม่ต้อง”

หานเส่โยวตอนแรกการมองเห็นในสายตาก็ว่างเปล่า

เกิดความเงียบระหว่างทั้งสองคน

ใครก็ไม่พูดออกมา ล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง

หานเส่โยวจ้องเสิ่นเฉียวที่อยู่ข้างหน้า มือที่อยู่ใต้โต๊ะกำแน่นหลายนาที

ตอนแรกเธอคิดว่าหลังจากเอาข่าวนี้บอกกับเสิ่นเฉียวแล้ว เธอควรจะมีความสุข จากนั้นเธอกับเย่หลิ่นหานก็เดินไปใกล้แล้วไม่ใช่หรอ? งั้นก็อยู่กับเขาใกล้ๆ ทำไมยังต้องลำคานเย่โม่เซินล่ะ?

บางทีหานเส่โยวก็รู้สึกว่าเสิ่นเฉียวเกินไปแล้ว ยุ่งผู้ชายคนสองคนไม่ปล่อย

ลืมตัวตนของตัวเองไปทั้งหมดแล้ว และโกหกความจริง

จากนั้นทั้งสองคนแยกกัน หานเส่โยวกลับไปที่บ้านตระกูลหานด้วยความหนักใจ เขาไปในประตูเห็นรถพี่ชายใหญ่ของตัวเองอยู่ในบ้าน เธอถามสาวใช้แปลกๆ ประโยคหนึ่ง : “วันนี้พี่ใหญ่ไม่ไปบริษัทหรอ? ”

สาวใช้ตอบด้วยความเคารพ : “คุณผู้ชายน่าจะไม่ค่อยสบายนะคะ อยู่ในห้องทำงาน”

หานเส่โยวตกใจ : “พี่ใหญ่ไม่สบาย? ฉันจะไปดูสักหน่อย”

สาวใช้รีบตามไป : “คุณผู้หญิง นายหานสั่งไว้แล้ว ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนทั้งนั้น ”

“เรื่องตลกน่า ฉันเป็นน้องสาวของพี่ชายฉันนะ อะไรที่เรียกว่ารบกวน? ฉันแค่เห็นว่าพี่ชายของตัวเองไม่สบายจะไปเยี่ยมเฉยๆ นี่เธอกำลังพูดอะไร? ”

หานเส่โยวหน้าตาดูดุดัน

สาวใช้ก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรอีก

หานเส่โยวตรงไปที่ชั้นบน แล้วไปที่ห้องของหานชิง

สุดท้ายเห็นว่าห้องของหานชิงไม่ได้ล็อก ข้างในมีคน

“ประธานหาน นี่คือข้อมูลที่คุณให้ผมสืบเกี่ยวกับคุณหนูเสิ่น”

เป็นเสียงของซูจิ่ว หานเส่โยวรีบนอนลงข้างประตูแล้วหยุดการเคลื่อนไหว

“อืม วางไว้เถอะ” ลำเสียงต่ำหานชิงนั้นปะปนไปด้วยความแหบกร้าน ฟังดูแล้วเหมือนกับไม่สบายจริงๆ

ซูจิ่วพูดต่อ : “ประธานหาน ทำไมคุณถึงให้สืบเรื่องคุณหนูเสิ่นล่ะ? เพราะเธอเป็นเพื่อนของคุณเส่โยว? จากที่สืบมา นี่ชื่อเสิ่นเฉียว เธอเป็นสาวเก่งในทุกๆ ด้าน แต่ว่า…...ประสบการณ์ตอนเด็กของเธอน่าสงสาร ”

ที่จริงคำพูดพวกนี้ซูจิ่วไม่น่าพูดออกมา ปกติเธอพูดเรื่องพวกนี้หานชิงสนใจก็ไม่สนใจเธอ อีกอย่างเธอก็เรียนรู้ที่จะปรับปรุงภาษา

แต่ว่าซูจิ่วเห็นหานชิงสองวันนี้สนใจเรื่องของเสิ่นเฉียวมาก อีกอย่างพูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวออกมาสองประโยค

ในห้องเงียบไปสักพัก ซูจิ่วกระแอมเล็กน้อย คิดว่าตัวเองพูดมากตอนที่กำลังจะหยุดพูดนั้น กลับได้ยินหานชิงถามด้วยเสียงต่ำมาประโยคหนึ่ง : “สงสาร? ”

“ใช่สิ ” ซูจิ่วพยักหน้า : “สามีที่เธอแต่งงานก่อนหน้านี้มีเมียน้อยแล้ว แต่เมื่อสองมีที่แล้วคุณหนูเสิ่นไม่รู้มาก่อน จู่ๆ วันหนึ่งสามีของเธอก็ถูกลอตเตอรี่ ตอนแรกคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตที่ดี ใครจะรู้ว่าเลิกกันแล้ว เมียน้อยเข้ามาในบ้านพร้อมกับท้องที่โต สุดท้ายคุณหนูเสิ่นก็ไม่ได้อะไรเลย”

ได้ยินแบบนี้ หานชิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว : “อะไรก็ไม่มี? ”

“ใช่ งานแต่งงานของตระกูลเสิ่นกับตระกูลเย่ ที่จริงแล้วเป็นน้องสาวของคุณหนูเสิ่นเวิ่นโย่ว แต่แม่ของคุณหนูเสิ่นได้ยินมาว่าคนที่ต้องแต่งงานด้วยเป็นคนพิการ พอดีคุณหนูเสิ่นก็หย่าพอดี เลยตัดสินใจให้คุณหนูเสิ่นแต่งงานเข้าตระกูลเย่แทนน้องสาว”