เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 165

บทที่ 164 พวกคุณกำลังพูดกับฉัน

เสิ่นเฉียวสองสามวันนี้นอกจากเรียนแล้ว เลิกงานแล้วยังไปที่ห้าง ไปเรียนด้วยกันกับพี่จิง

ถึงแม้ความหวังที่พี่จิงให้เธอในตอนแรกไม่มาก แต่พักนี้ความพัฒนาของเธอทำให้พี่จิงตะลึง อีกอย่างเสิ่นเฉียวขยันกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ ไม่กลัวลำบากไม่กลัวเหนื่อย

หลายๆ ครั้งเสิ่นเฉียวอยู่ในห้องทำงานของเธอ เหนื่อยจนหลับไปยังคงทำงานหนักอยู่ที่นั่นอย่างขยัน จากนั้นอีกสักพักก็นอนอยู่บนโต๊ะหลับไปแล้ว

พี่จิงมองเห็นขอบตาดำของเธอแล้ว อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ

“เธอจริงจังขนาดนี้ โม่เซินไม่สงสารเธอ? ”

ได้ยินชื่อของเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวหยุดไปสักพัก จากนั้นก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น

ไม่ได้พูดอะไรต่อ

นี่เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดของสงครามเย็นนับตั้งแต่เธอแต่งงานกับเยโม่เซิน

เย่โม่เซินทำกับเธอราวกับว่าเป็นมนุษย์ล่องหน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ไปคุยกับเย่โม่เซินก่อน

สองคนถึงอยู่ในห้องเดียวกัน แต่เขากลับไม่สนใจซึ่งกันและกันมากกว่าคนแปลกหน้าซะอีก

คิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าแบบนี้…..ก็ค่อนข้างดี

อย่างน้อย เธอไม่ต้องดิ้นรนเพื่อเผชิญหน้ากับเย่โม่เซิน พอกระโจนเข้าทำงาน ตามองไม่เห็นใจ ใจก็ไม่ลำคาน

“ผู้หญิงต้องเป็นห่วงตัวเองมากหน่อย วัยรุ่นมีจำกัดนะ เธอทำงานหนักแบบนี้ต่อไป ฉันกลัวเธอจะแก่ไว ถึงตอนนั้นโม่เซินต้องมาจัดการฉันแน่เลย ”

เสิ่นเฉียวหยุดมือสักพัก แล้วก็หัวเราะพลางพูดว่า : “พี่จิง พี่อย่าล้อฉันเล่น”

“ใครล้อเธอเล่น? ฉันมีเวลาที่ไหนละ วันนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ ดูตาเธอเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ไม่เอากระจกมาส่องสักหน่อย”

เสิ่นเฉียวไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าพี่จิงโกหก

ต่อมา พี่จิงเลยเอากระจกมาวางไว้ต่อหน้าเธออันหนึ่ง เสิ่นเฉียวส่อง ตกใจผู้หญิงในกระจกจนแทบจะกระโดดขึ้นมา

ผู้หญิงในกระจก ขอบตาทั้งคู่ดำมาก และริมฝีปากไม่ชุ่มชื้นเหมือนปกติ แห้งกร้านมาก

“นี่ นี่คือ…..”

“ตกใจละซิ? ” พี่จิงหัวเราะ : “ฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่แต่งตัวไม่เป็นกว่าเธออีกเลย ไม่รักสวยรักงามเอาซะเลย! ”

เสิ่นเฉียวเก้อเขิน ทนไม่ไหวเอามือมาลูบที่หน้าของตัวเอง

“ขอโทษทีนะพี่จิง ทำให้พี่ตกใจเลย ”

“เราผู้หญิงเหมือนกันตกใจก็ไม่เป็นไร กลัวว่าโม่เซินเอาล่ะสิ ถึงแม่จะขยันทำงาน แต่ผู้หญิงก็ต้องรักสวยรักงาม ท้ายที่สุดแล้วเมื่อคุณดีเท่านั้น คุณถึงจะคู่ควรกับคนที่ดีกว่า”

คำพูดนี้ไม่เลว เสิ่นเฉียวก็คิดแบบนี้มาโดยตลอด

เสียดาย เธอไม่ได้เป็นคนที่ดีแบบนั้น

อีกอย่างเธอ ไม่คู่ควรกับคนที่ดี

“รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“อืม”

เสิ่นเฉียวก็รู้ตัวเองว่าช่วงนี้เหนื่อยมากเกินไปแล้ว ได้แต่เก็บของ จากนั้นกลับบ้าน

เธอถึงบ้านก็ดึกมากมาตลอด ส่วนมากเย่โม่เซินก็จะนอนหลับแล้ว วันนี้เธอกลับมาบ้านค่อนข้างเร็ว กลับมาบ้านเห็นว่าเย่โม่เซินยังอยู่ยังในห้องหนังสืออยู่เลย เสิ่นเฉียวเหนื่อยจนแทบจะไม่ไหว อาบน้ำเสร็จก็นอนแล้ว

นอนถึงกลางดึก เหมือนกับมีมือคู่หนึ่งมาโดนแก้มของเธอ มือนั้นเย็นและแห้งกร้าน เหมือนเอาอะไรมาเช็ดที่ตาของเธอ ทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างอึดอัด เธออยากลืมตาดู แต่เหนื่อยมากจริงๆ เปลือกตาหนักจนลืมตายังไงก็ไม่ขึ้น

จากนั้นเธอกระแอมขึ้นมา มือนั้นก็เก็บกลับไป

จากนั้นครึ่งคืนก็เงียบสนิทแล้ว เสิ่นเฉียวฝันดีจนรุ่งสาง

วันที่สองตอนอาบน้ำก็เห็นว่าขอบตาที่ดำของตัวเองเหมือนกับว่าจะดีขึ้น อีกอย่างวงกลมรอบดวงตาจางลงเล็กน้อย ที่จริงการนอนคือมาร์กธรรมชาติ