เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1636

บทที่ 1635 ฝันถึงพี่แล้ว

ดังนั้นถางหยวนหยวนก็นอนคว่ำไปบนหลังของยู่ฉือยี่ซูหลับไปนานทีเดียว

ไม่เพียงแค่หลับ ยังละเมออีกด้วย

ในความฝัน เธอบรรลุนิติภาวะแล้ว

จากนั้นทุกอย่างที่เธอต้องการก็ได้แล้ว ถางหยวนหยวนคิดว่า การบรรลุนิติภาวะนี่ช่างดีจริงๆ จะทำเรื่องอะไรก็อิสระมาก

แต่ว่ายังไม่ทันรอให้เธอได้ลิ้มรสประสบการณ์บรรลุนิติภาวะอย่างจริงจัง ก็ถูกยู่ฉือยี่ซูเรียกให้ตื่นแล้ว

ถางหยวนหยวนได้แต่ลืมตาอย่างสะลึมสะลือ

“พี่เหรอ”

“ตื่นแล้วเหรอ”

ยู่ฉือยี่ซูมองเธอด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก“ปกติไม่ยอมนอนหรือไง ถึงหลับลึกขนาดนี้”

เขาเรียกเธออยู่นาน จึงจะปลุกเธอให้ตื่นได้

ถางหยวนหยวนยังอยู่ในอารมณ์มึนงง ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งตัวอะไรใดๆ เข้าใกล้ยี่ฉือยี่ซูพูดอย่างมึนๆงงๆว่า“พี่คะ เมื่อกี้ฉันฝันถึงพี่ด้วย”

อารมณ์ของเด็กผู้หญิงนั้นชัดเจน อบอุ่นทั้งไร้เดียงสา โดยสิ่งเจือปนใด ๆ ก็เปิดเผยแบบนี้ให้ยู่ฉือยี่ซูเห็น

อารมณ์เช่นนี้ ... ดวงตาของยู่ฉือยี่ซูมืดลงเล็กน้อย

“ฝันอะไรถึงพี่”

“เชอะ”

ถางหยวนหยวนส่งเสียงฮึ่มเบาๆ“ฉันไม่บอกพี่หรอก”

พูดจบ เธอก็พบว่าตนเองถูกยู่ฉือยี่ซูอุ้มไว้ในอ้อมกอด นั่งอยู่บนก้อนหินที่ไม่ห่างจากประตูโรงเรียน และมือของยู่ฉือยี่ซูก็โอบรอบไหล่ของตนเอง

ท่าทางแบบนี้ทำให้ลักษณะของทั้งสองคนดูแล้วใกล้ชิดกันอย่างยิ่ง ถางหยวนหยวนหน้าแดงเล็กน้อย รีบลุกขึ้นมา

ยู่ฉือยี่ซูประคองเธอไว้ ให้เธอลุกขึ้นมา

“อย่ารีบร้อน เพิ่งจะตื่นต้องค่อยๆไม่ใช่เหรอ”

“พี่คะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

ถางหยวนหยวนเอ่ยถาม

“ใกล้จะถึงเวลาปิดประตูแล้ว นั่งได้อีกห้านาทีก็ต้องเข้าไปแล้ว”

“อะไรนะ

ใกล้จะถึงเวลาปิดประตูแล้วเหรอ”

ถางหยวนหยวนลุกขึ้นอย่างสับสนเล็กน้อย“อย่างนั้นฉันว่าฉันเข้าไปก่อนดีกว่า พี่คะ พี่รีบกลับมหาวิทยาลัยเถอะ”

ยู่ฉือยี่ซูลุกขึ้นพร้อมกับเธอ ส่งเธอที่ประตูโรงเรียน

ตอนแรกยัยเด็กน้อยเตรียมจะพุ่งตัวเข้าไปในประตูโรงเรียน ทันใดนั้นกลับนึกอะไรขึ้นได้ ฝีเท้าชะงักทันที หันหน้ามามองทางยู่ฉือยี่ซู

“พี่คะ”

“ฮึ

อะไรเหรอ”

ถางหยวนหยวนเม้มริมฝีปากสีชมพู เน้นย้ำด้วยเสียงเบาๆว่า“พี่คะ เรื่องที่พี่สัญญาวันนี้ ห้ามลืมโดยเด็ดขาดนะคะ”

ได้ยินดังนั้น ยู่ฉือยี่ซูตกตะลึง หลังจากนั้นพักใหญ่มุมปากก็กระตุกขึ้นมา เดินมาข้างหน้ายื่นมือไปลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน บีบแก้มเธอ“คิดอะไรอยู่

ที่พี่สัญญากับเธอ ก็ไม่มีทางลืม”

สาวน้อยดวงตาเปล่งประกายทันที“อย่างนั้น ราตรีสวัสดิ์ ค่ะพี่!”

จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในประตูโรงเรียนอย่างพออกพอใจ

ยี่ฉือยี่ซูยืนอยู่ตรงประตู หลังจากรอให้เธอเข้าไปนานพักใหญ่ จึงได้ละสายตา จากนั้นก็ออกมาจากโรงเรียน

เวลานี้ยังมีรถ ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูคิดจะนั่งรถกลับไป

ผลลัพธ์เมื่อเขาเดินมาถึงข้างชานชาลา ก็พบร่างที่คุ้นตาร่างหนึ่ง——จงฉู่เฟิง

จงฉู่เฟิงนั่งอยู่ที่นั่ง ทั่วทั้งร่างมีความหดหู่และอ้างว้างอย่างชัดเจน ได้ยินเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเป็นยู่ฉือยี่ซูมาแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากเยาะเย้ยเล็กน้อย“นายรู้มั้ยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”