เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1638

บทที่ 1637 ไม่สบายแล้ว

“ใช่แล้ว วันนี้หลังเลิกเรียนเธอไปห้องสมุดมั้ย”

“ไม่ไปหรอก”เมิ่งเข่อเฟยส่ายหน้า“ฉันหางานได้งานหนึ่งแถวๆนี้ จะไปทำงาน”

ได้ยินดังนั้น ถางหยวนหยวนก็ตกใจ“ทำงานเหรอ เฟยเฟย ทำไมอยู่ๆเธอจะไปทำงาน เมื่อก่อนไม่ใช่บอกว่าจะตั้งใจเรียน ไปทำงานแบบนี้ นั่นจะมีผลกับผลการเรียนของเธอนะ”

“ไม่เป็นไร ฉันเสียเวลาเรียนนานหน่อยก็ได้”

ถางหยวนหยวนตามมาข้างๆเมิ่งเข่อเฟย พูดอย่างจริงจังและจริงใจว่า“เธอไม่ใช่ว่าเงินไม่พอใช้นะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน เงินค่าขนมฉันใช้ไม่หมด เธอใช้กับฉันก็ได้นะ”

เมิ่งเข่อเฟยยิ้มอ่อนๆ“ไม่ต้องหรอก ฉันทำงานไม่ลำบาก ฉันทำได้”

“แต่ว่า……”

“หยวนหยวน!”

เสียงเมิ่งเข่อเฟยดังขึ้นเล็กน้อย“ไม่ต้องจริงๆ นั่นมันเงินค่าใช้จ่ายของเธอ ไม่ใช่ของฉัน เธอลองคิดดูสิว่าฉันจะใช้เงินเธอได้อย่างไร”

“แต่ว่า ฉันไม่ถือ”

“ฉันถือ!”

สีหน้าของเมิ่งเข่อเฟยไม่มีรอยยิ้ม “บ้านเธอฐานะดี เงินแค่นี้แน่นอนว่าเธอไม่เห็นมันอยู่ในสายตา แต่ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน ครอบครัวฉันยากจนตั้งแต่เด็ก เงินค่าใช้จ่ายของเธอหนึ่งเดือนสำหรับฉันแล้ว คือเงินที่ฉันใช้จ่ายหนึ่งปี เธอให้ฉันใช้ร่วมกับเธอ ดูภายนอกก็เหมือนว่าเธอจะดีกับฉัน แต่สำหรับฉันมันคืออะไร ฉันไม่ใช่คนพวกนั้นที่ยื่นมือขอเงิน เธออย่าเห็นฉันเป็นคนพวกนั้นได้มั้ย”

ได้ฟังดังนั้น ถางหยวนหยวนก็อึ้งไปพักใหญ่ จากนั้นจึงพูดว่า“เฟยเฟย ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่รู้สึก……”

“พอแล้ว เธอไม่ต้องพูดอีกแล้ว ฉันไปก่อนนะ”

จากนั้นก็ไม่รอให้ถางหยวนหยวนพูดอะไร เมิ่งเข่อเฟยก็หมุนตัวเดินไปเลย ปล่อยถางหยวนหยวนไว้เพียงคนเดียว

ถางหยวนหยวนยืนอยู่ที่เดิม มือดึงชายเสื้อด้วยจิตใต้สำนึก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

หลังเลิกเรียน เมิ่งเข่อเฟยเป็นคนแรกที่ออกจากห้องเรียน ต่อมาถางหยวนหยวนก็ตามไปด้านหลังเธอ มองเธอออกไปจากโรงเรียน เดิมอยากจะตามไปดูที่ที่เธอทำงาน

ผลลัพธ์ก็คือ พอเดินมาถึงประตู ถางหยวนหยวนก็เห็นร่างที่คุ้นตาร่างหนึ่ง

“พี่ฉู่เฟิงเหรอ”

แววตาของจงฉู่เฟิงดูไม่ค่อยดีนัก สีดำคล้ำใต้ตาเข้มมาก ในดวงตายังมีรอยเลือดแดงๆเป็นเส้นๆ และยังผอมลงไปมาก

เพิ่งจะพบกันเมื่อสองวันก่อน เขาดูแล้วก็ยังสดใสมีชีวิตชีวาอยู่

นี่เกิดอะไรขึ้น

“เลิกเรียนแล้วเหรอ”

จงฉู่เฟิงมองถางหยวนหยวนเดินมาตรงหน้าเขา อยากจะยื่นมือไปหัวของเธอ มือยื่นออกไปเล็กน้อย ก็เหมือนนึกอะไรได้ จากนั้นก็ดึงมือกลับมา มืออีกข้างยื่นออกมา ด้านบนวางนมเปรี้ยวหนึ่งขวด

“ให้เธอ”

ถางหยวนหยวนมองซ้าย มองขวา พบว่าตัวเขามีเพียงแค่นมเปรี้ยวขวดเดียว แค่นมเปรี้ยวขวดเดียวแค่นี้ ไม่มีอะไรอย่างอื่น

“มองหาอะไร ก็เอานมเปรี้ยวมาไง ไม่ใช่ลดความอ้วนเหรอ ยังอยากกินอะไรมากมายขนาดนั้น”

เสียงของจงฉู่เฟิงแหบพร่าเล็กน้อย เหมือนกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน แต่น้ำเสียงยังคงมีความรักใคร่เอ็นดูเหมือนเดิม สายตาที่มองเธอยังอ่อนโยนมาก ก็ไม่รู้ทำไม ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าท่าทางเขาดูเหมือนเศร้าเสียใจอย่างมาก

“พี่ฉู่เฟิง พี่เป็นอะไรคะ”

สาวน้อยยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง มองเขาอย่างเป็นห่วงตอนเอ่ยถามออกมา พี่เป็นอะไรคะ จงฉู่เฟิงใจแทบจะแหลกสลาย

เขาอยากจะบอกเธอมากว่า อย่าเป็นห่วงเขาเลย ไม่ว่าจะด้วยสถานะอะไร พี่ชายก็ดี เพื่อนก็ดี ก็ปฏิเสธเขาไปแรงๆเถอะ

เขาควบคุมตนเองไม่ให้มาหาเธอไม่ได้ แต่กลับหวังว่าเธอจะไม่เป็นห่วงเขา ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็จะได้ตัดใจไปตลอดกาล

ชอบคนคนหนึ่งก็คงจะเป็นแบบนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ขอแค่ให้อีกฝ่ายดีกับตนเองบ้างเล็กๆน้อยๆ เขาก็เริ่มกลับมามีชีวิตอีก รู้สึกว่า…ตนเองยังมีความหวัง