เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1640

บทที่ 1639 กินปลา

สั่งมาให้เธอกินทั้งหมดเลยเหรอ

ถางหยวนหยวน อึดอัดใจ เธอจะกินได้เยอะขนาดนี้ได้อย่างไร แถมตอนนี้ยังเป็นเวลากลางคืนอีก

ดังนั้นสีหน้าท่าทางถางหยวนหยวนเลยเปลี่ยนเป็นหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา

“พี่คะ เยอะขนาดนั้นฉันกินไม่ไหวจริงๆ”

“พอแล้ว พี่แค่แกล้งเธอเล่น กินได้เท่าไหร่ก็กินแค่นั้นก่อน กินไม่หมด พี่จะให้เขาห่อกลับให้เธอ”

“จริงเหรอ”

“อืม”

ถางหยวนหยวนถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะไม่ต้องแบกรับภาระที่หนักหนาขนาดนั้นแล้ว เธอสามารถกินได้อย่างละนิดอย่างละหน่อย ที่เหลือก็ให้พี่

เดิมทีคิดเอาไว้แบบนี้ แค่ว่าพอถึงตอนกินจริงๆแล้ว ถางหยวนหยวนเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองไม่อาจควบคุมให้ตนเองกินอย่างได้ละนิดละหน่อยได้จริงๆ

เลยอดไม่ได้ที่แอบกินเพิ่มอย่างละนิดอย่างละหน่อย จนตัวของถางหยวนหยวนเองก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา จนต้องแอบเหล่ตามองยู่ฉือยี่ซู กลับพบว่าเหมือนเขาจะไม่รู้ไม่เห็นแบบนั้น เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการเติมน้ำในหม้อที่มีไว้สำหรับย่างปลาอยู่ หลังจากน้ำเดือดแล้ว เขาก็คีบปลาลงไปในจานอย่างเอาจริงเอาจัง

เมื่อเห็นปลาพวกนั้นแล้ว ถางหยวนหยวนรู้สึกฝังใจ จึงได้หันศีรษะไปทางอื่น

ผ่านไปสักพัก ยู่ฉือยี่ซูพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “ได้แล้ว”

“อะไรนะ” ถางหยวนหยวนยังไม่เข้าใจความหมายของเขา แต่ก็เห็นว่าเขาเอาจานปลามาวางอยู่ตรงหน้าของตนเอง “ให้เธอไง”

ถางหยวนหยวนเสียวสันหลัง เหมือนว่ามีบางอย่างกำลังทิ่มคอหอยอยู่ รู้สึกว่าอยากจะพูดปฏิเสธ แต่ก็ได้ยินเขาพูดว่า “ก้างปลาเอาออกให้หมดแล้ว วางใจได้”

“พี่”

เธอรู้สึกประหลาดใจ เดิมคิดว่ายู่ฉือยี่ซูพาเธอมากินปลา น่าจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนเด็กไปแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าเขายังจดจำได้

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ฉันคิดว่าพี่ลืมเรื่องที่ฉันไม่ชอบกินปลาไปแล้ว”

“มีของที่เธอไม่ชอบกินด้วยเหรอ ที่ไม่กินก็เพราะว่ากลัวก้างปลา ช่วงตรงกลางของปลาโมงนั้นมีก้างเล็กอยู่อันหนึ่ง ดังนั้นพี่เลยจัดการเอามันออกให้แล้ว วางใจกินได้เลย”

พูดจบ ยู่ฉือยี่ซูพลันยื่นมือออกไปลูบศีรษะของเธอ ถางหยวนหยวนซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

“ขอบคุณนะคะพี่”

ที่แท้ตั้งแต่ที่คิดจะพาเธอมากินปลานั้นเขาก็ได้คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว มิน่าล่ะเขาถึงได้สั่งปลาโมงมาให้ แต่ถางหยวนหยวนไม่เคยรู้มาก่อน

“ถ้าชอบ เดี๋ยวครั้งหน้าพาเธอมากินปลาต้มพริก”

“อืม!”

ยู่ฉือยี่ซูพูดถูกต้อง ความจริงแล้วไม่มีสิ่งของอะไรที่ถางหยวนหยวนไม่ชอบกิน ถ้าเธอไม่กิน อย่างนั้นหมายความว่าของสิ่งนั้นทำให้เธอมีความฝังใจ

รสชาติของปลาโมงมันดีมาก อีกอย่างยู่ฉือยี่ซูได้เอาก้างปลาออกให้หมดแล้ว ดังนั้นถางหยวนหยวนเลยสบายใจมาก

“พี่คะ ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้กินปลามาหลายปีแล้ว ต่อไปพี่สามารถช่วยเอาก้างปลาออกให้ได้ไหมคะ”

พูดจบ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกว่าการขอร้องของตนเองมันมากเกินไปหน่อย เลยรีบกลับคำทันที “ช่างเถอะค่ะ ก้างปลาเยอะขนาดนั้น การเอาก้างปลาออกทีละอันนั้นมันลำบากมาก ไม่เอาดีกว่า พี่รีบกินข้าวของตนเองเถอะ”

ตั้งแต่เมื่อครู่ถึงตอนนี้ ยู่ฉือยี่ซูยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย แต่ท้องของถางหยวนหยวนนั้นอัดแน่นไปเกือบหนึ่งในสามแล้ว

“ไม่ลำบากหรอก ต่อไปพวกเราสามารถกินปลาทั้งตัว ก้างปลาน้อยให้เธอ ส่วนก้างเยอะเอามาให้พี่”

ถางหยวนหยวนกระพริบตาไปมา หยุดการเคลื่อนไหว พลางเงยหน้าขึ้นจ้องมองยู่ฉือยี่ซู

“หมายความของพี่คือ ต่อไปจะอยู่กับหยวนหยวนตลอดไปใช่ไหม ดังนั้นพี่ ....”

“แฮ่ม” ยู่ฉือยี่ซูกระแอมเบาๆ พลันพูดตัดบททันที “กินข้าว ไม่ใช่เคยพูดกับเธอแล้วเหรอ เรื่องบางเรื่องรอให้น้องโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แล้วค่อยว่ากัน”