เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1641

บทที่ 1640 ของขวัญวันเกิด

หลังจากได้ยินคำพูดนี้แล้ว ความคิดของถางหยวนหยวนกลับล่องลอยไปที่อื่นแล้ว

ถ้าสามารถมีความรักได้ในวัยเรียนมัธยมปลาย ถึงตอนเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็เดินเข้างานแต่งงานในโบสถ์ ดูเหมือนว่าความคิดนี้จะไม่เลวเลย

แต่ว่าอายุเธอกับพี่ต่างกัน รอจนเธอเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว พี่ชายก็เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว!

แทบไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนด้วยกันได้ทุกวัน เมื่อคิดถึงตรงนี้ การแสดงออกเล็กๆน้อยๆของถางหยวนหยวนก็เปลี่ยนเป็นเศร้าขึ้นมา

น่าเสียดายจัง~

ส่วนหยวนเย่าหันนั้นยังคงโอบกอดถางหยวนหยวนเอาไว้ ความคิดนั้นเตลิดไปไกลมาก จนจินตนาการไปถึงอนาคตที่สวยงามแล้ว

“ไปเถอะไปเถอะ ไม่อยากเอาพี่ชายมาด้วยก็ได้ ถึงเวลากินของกินนิดหน่อย ก็เท่ากับเป็นการช่วยเหลือฉันแล้ว วันเกิดของฉันนี่ จะให้มีแค่ไม่กี่เหรอ”

สุดท้ายแล้วถางหยวนหยวนได้แต่ตอบตกลง

“เอาละ ถึงตอนนั้นฉันจะไป”

“รักเธอจังหยวนหยวน” หยวนเย่าหันโอบกอดถางหยวนหยวนเอาไว้แน่นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่งเสียงเรียกเมิ่งเข่อเฟยที่กำลังนอนอยู่บนเตียงชั้นสอง “เฟยเฟย ถึงตอนนั้นไปกับหยวนหยวนด้วยนะ พวกเธอสองคนไม่ไปร่วมงานไม่ได้นะ”

เมิ่งเข่อเฟยยังไม่ได้นอน ได้ยินเสียงเธอเรียกตนเอง ไม่อาจจะแกล้งตายได้อีก ได้แต่พูดว่า “ถึงตอนนั้นอาจจะต้องไปทำงานพิเศษ ถ้าเจ้านายอนุญาตให้ฉันลาได้ ฉันก็จะไป แต่ถ้าเจ้านายไม่อนุญาต อย่างนั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วย”

“ก็ได้ ถึงตอนนั้นเธอก็ไปขอลากับเจ้านายเอาหน่อยแล้วกัน พูดเพราะๆสักสองสามประโยค เขาน่าจะให้เธอมานะ”

“อืม ฉันจะลองดูนะ”

จากนั้นในหอพักก็เข้าสู่ความเงียบงัน ไม่มีคนพูดอะไรอีกเลย

ทุกคนต่างเอาหอบเอาความคิดของตนเองเข้าสู่ความฝัน

เช้าวันรุ่งขึ้น ถางหยวนหยวนอยากจะไปซื้อของขวัญให้หยวนเย่าหัน เพราะถึงอย่างไรก็ต้องไปร่วมงานวันเกิดของเธอ ไปมือเปล่าดูไม่ค่อยดี เดิมเธอคิดจะให้เมิ่งเข่อเฟยไปช่วยเลือกด้วยกัน แต่เมิ่งเข่อเฟยไปทำงานอีกไม่มีวิธีอื่นแล้ว ถางหยวนหยวนเลยต้องไปเอง

ผลก็คือพอเดินออกมาจากประตูโรงเรียนเธอก็เจอยู่ฉือยี่ซูอีก

มองเห็นเขา ถางหยวนหยวนทั้งดีใจทั้งแปลกใจ วิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“พี่ ทำไมพี่มาอีกล่ะ”

ตั้งแต่กลับมาคืนดีตั้งแต่ครั้งนั้น ยู่ฉือยี่ซูก็มาหาเธอบ่อยขึ้นมาก!

“มาอีกเหรอ” ยู่ฉือยี่ซูหรี่ตามอง “ทำไมเป็นคำว่าอีกล่ะ หรือว่าเธอไม่อยากให้พี่มาหาเธอเหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน!”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ก็หมายความว่าพี่ชายมาหาหยวนหยวนทุกวัน จะทำให้เสียเวลาหรือเปล่า”

“ไม่หรอก อยู่เป็นเพื่อนเธอนั้นจะเสียเวลาได้ยังไง วันนี้อยากทำอะไรล่ะ”

ถึงแม้ว่าสองคนนั้นไม่เคยสารภาพรักกันมาก่อน และก็ไม่ได้พูดว่าจะอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้การที่ได้ทำบางอย่างด้วยกัน ราวกับเป็นสิ่งที่ทำประจำวันของคู่รัก ยู่ฉือยี่ซูมักจะไปเป็นเพื่อนเธอทุกที่ อาจจะไปกินข้าวเหมือนปกติทุกวันด้วย เป็นเรื่องเล็กน้อยแต่สม่ำเสมอไม่เคยขาด

“อีกสองวันจะต้องไปงานวันเกิดเพื่อน ดังนั้นฉันเลยอยากจะไปซื้อของขวัญให้เธอ”

“วันเกิด เพื่อนคนไหน” ยู่ฉือยี่ซูเคยเจอเพื่อนร่วมห้องของถางหยวนหยวนมาแล้ว นอกจากเมิ่งเข่อเฟยแล้ว อีกสองคนจะมองยังไงก็เหมือนคนไม่อยู่กับร่องกับรอย

“ก็คือเพื่อนร่วมห้องสองคนคนที่พี่เคยเจอครั้งที่แล้วไงคะ คนหนึ่งชื่อหยวนเย่าหัน อีกคนชื่อจางเสี่ยวลู่ใช่สิ พวกเธอสองคนต่างก็ชื่นชอบพี่”

ที่แท้ก็คือพวกเธอนั่นเอง ยู่ฉือยี่ซูนึกถึงเรื่องครั้งก่อนตอนกินข้าวที่มีหนึ่งคนในนั้นหายไป เม้มปาก จากนั้นก็จูงมือสาวน้อยเดินไปข้างหน้า

“ซื้อของขวัญก็ได้ แต่ว่าแค่ส่งให้พวกเธอเท่านั้นนะ งานวันเกิดไม่ต้องไป”

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของถางหยวนหยวนก็แสดงสีหน้าไม่เข้าใจความหมาย