เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1662

บทที่1661 การหมั้น

ถางหยวนหยวนยังคงรออยู่ แต่ว่ายู่ฉือยี่ซูไม่พูดอะไรแล้วก็ไม่ขยับเลยด้วย เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอเรียกร้องมันมากเกินไปหน่อย

ดังนั้น มือของถางหยวนหยวนที่จับแขนเสื้อของยู่ฉือยี่ซูไว้ก็ค่อยๆ ไหลลง เหมือนกับว่าเรี่ยมแรงได้หายไป ดวงตาของเธอหลุบลง บนขนตาที่เรียวยาวของเธอมีหยดน้ำตา

ช่างมันเถอะ ที่แท้แล้วเธอก็ต้องการมากเกินไปจริงๆ ถางหยวนหยวนคิด

เธอ รอไปก่อนดีกว่า

อย่างไรก็ตาม ตอนที่มือของถางหยวนหยวนตกลงมาจนถึงล่างสุดนั้น จู่ๆ ก็ถูกมือของยู่ฉือยี่ซูจับไว้ มือหนาของเขาอบอุ่นอย่างยิ่ง ห่อหุ้มมือเล็กๆ ของสาวน้อยเอาไว้

ถางหยวนหยวนอึ้งไป และเงยหน้าขึ้นทันที

ใบหน้าที่หล่อเหลาของยู่ฉือยี่ซูนั้นขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้าเธอ จนสุดท้ายถางหยวนหยวนเห็นแค่เพียงคางของเขาเท่านั้น

แล้วก็มีสัมผัสที่อ่อนโยนตรงหน้าผาก

เหมือนกับมีอะไรบางอย่างระเบิดอยู่ในสมองของเธอ ทำให้สมองของถางหยวนหยวนนั้นว่างเปล่า เธอสูญเสียปฏิกิริยาตอบสนองไปเลย ยืนนิ่งบื้ออยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่าถูกตรึงไว้อะไรยังงั้น

ปากของยู่ฉือยี่ซูไม่ได้หยุดอยู่นานเท่าไหร่นัก ทำอย่างผิวเผินมาก แล้วก็ดูเหมือนเด็กๆ ไม่มีประสบการณ์ ไม่ผ่านก็ผละออก

หลังจากนั้นเขาก็บีบมือเล็กๆ ของถางหยวนหยวน น้ำเสียงทุ้มและแหบ “ตอนนี้พอใจรึยัง? ”

ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบสนอง ยังคงยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็เห็นว่าเธอยังคงมองมาที่เธอพร้อมกับเบิกตากว้าง ก็ยื่นมือไปแตะจมูกเธอเบาๆ “อึ้งไปเลยเหรอ? เธอเป็นคนบอกให้พี่จูบเองไม่ใช่เหรอ? ”

การกระทำที่สนิทสนมทำให้สติของถางหยวนหยวนค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง หลังจากสงบลงสักพักก็ค้นพบเสียงของตัวเองกลับมา

ใช่แล้วเธอเป็นคนขอให้เขาจูบเอง แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยตกลงเลย ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นจู่ๆ เขาจะ……

สรุปก็คือ ตอนนี้หัวใจของถางหยวนหยวนเต้นแรงมาก

หลังจากตั้งสติกลับมาได้แล้วนั้น สีชมพูเชอร์รี่จางๆ ก็ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของสาวน้อย ทั้งหูและคอ สุดท้ายแล้วถางหยวนหยวนก็สะบัดมือของยู่ฉือยี่ซูออก แล้วก็กระโดดหนีไปด้วยความเขินอาย

ยู่ฉือยี่ซูหยุดนิ่ง ก้มหน้ามองดูมือของตัวเองที่ถูกสะบัดออก หลังจากนั้นก็เอื้อมมือไปแตะริมฝีปากทั้งสองของตัวเองตรงนั้นเหมือนกับว่ายังมีอุณหภูมิและกลิ่นของเธอหลงเหลืออยู่

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูก็หัวเราะออกมา

ถ้าเกิดรู้แต่แรกว่าแค่จูบหน้าผากแล้วจะไล่สาวน้อยคนนี้ไปได้ แล้วเขายังจะมีอะไรให้ลังเลกันอีกล่ะ?

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ยู่ฉือยี่ซูถึงนึกอะไรขึ้นได้ เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเคาะประตูห้องของสาวน้อย

“ยังกินข้าวเช้าไม่เสร็จเลยนะ” เขาพูด

ด้านในนั้นเงียบเชียบไม่มีเสียงตอบรับ ยู่ฉือยี่ซูก็พูดอีกครั้ง “หยวนหยวน? ”

“หนูอิ่มแล้ว! ”เสียงของถางหยวนหยวนดูอึดอัดใจเล็กน้อย

ยู่ฉือยี่ซูเดาว่า เธอน่าจะยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มด้วยความเขินอาย มาคิดดูแล้วตอนเช้าเธอก็กินเข้าไปเยอะมากแล้ว ก็เลยไม่ได้ไปเร่งเธอ ได้แค่พูดว่า “เธอเตรียมตัวนะ เดี๋ยวพวกเรากลับบ้านกัน”

ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ตอนนี้ต้องไปส่งเธอกลับบ้าน แล้วก็อธิบายให้คนที่บ้านเธอฟัง

ตอนนี้ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้มีความอยากอาหารแล้ว แต่ว่าซื้อข้าวของมาเยอะขนาดนั้นไม่กินก็เสียดาย ดังนั้นเขาก็เลยนั่งลงอีกครั้งและตัดสินใจกินอาหารที่เหลือ แล้วก็เก็บพวกกล่องอะไรทิ้งลงขยะไป

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ถางหยวนหยวนก็ยังไม่ออกมา ยู่ฉือยี่ซูก็เลยต้องเดินกลับไปเคาะประตูห้องเธออีกครั้ง

“หยวนหยวน เตรียมตัวเสร็จรึยัง? ”

“เสร็จแล้ว แป๊บหนึ่งค่ะ”

ถางหยวนหยวนในห้องนั้นตอบเขา ผ่านไปครู่หนึ่งก็เปิดประตูแล้วเดินออกมาจากห้อง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เปิดก๊อก แล้วก็เอาน้ำเย็นลูบหน้าตัวเอง

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่การจูบอย่างผิวเผินที่หน้าผาก แต่หน้าเธอกลับแดงจนถึงตอนนี้