เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1666

บทที่1665 สร้างโอกาส

ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การสั่งสอน แต่ว่าจงฉู่เฟิงกลับไม่ได้รู้สึกไม่พอใจเลยแม้แต่นิดเดียว ตรงกันข้ามกับรู้สึกอบอุ่นมากกว่า

“โอเคๆๆ พี่ฉู่เฟิงรู้แล้วว่าผิด ครั้งหน้าจะต้องบอกหนูอย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบ จงฉู่เฟิงก็ลูบหัวของถางหยวนหยวน “ตอนนี้ไม่โกรธแล้วใช่ไหม? ”

ถางหยวนหยวนกลายเป็นน่ารักทันที “พี่ฉู่เฟิง หยวนหยวนไม่ได้ตั้งใจจะดุพี่นะ หยวนหยวนก็แค่รู้สึกว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น เพื่อนกันก็ต้องคอยดูแลช่วยเหลือกันสิถึงจะถูก เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของพี่ พวกเราเป็นเพื่อนก็ควรจะมาดูแลสิ”

ตอนที่เธอพูดนั้นมีความจริงใจอย่างมาก ดวงตาใสสะอาดราวกับน้ำ ไม่มีสิ่งอื่นสิ่งใดผสมอยู่ในนั้นเลย

จงฉู่เฟิงรู้ดี ว่าเธอเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนจริงๆ

เขารู้สึกดีใจ และก็รู้สึกทุกข์ใจในเวลาเดียวกัน

ดีใจที่เธอเป็นห่วงตัวเองในฐานะเพื่อน เห็นเรื่องของเขาเป็นเรื่องของตัวเอง

สิ่งที่ทุกข์ก็คือ ถ้าเกิดว่าเป็นเพื่อนกันนั้น เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นสถานะอื่นได้อีกต่อไปแล้ว

จู่ๆ จงฉู่เฟิงก็สังเกตเห็นว่าคอของเธอสวมสร้อยเส้นหนึ่ง ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเธอสวมมันมาก่อน

“Seven Stars with Moon” เขาจ้องมองสร้อยเส้นนั้นแล้วก็เอ่ยปากถาม

พอได้ยินดังนั้น ถางหยวนหยวนก็ดึงสติกลับมาได้ ตอนที่เขาพูดว่าSeven Stars with Moonนั้นเธอก็รู้ดีว่าเขาพูดถึงอะไร ก็เลยพยักหน้าด้วยความเขินอายเล็กน้อย

“อืม เป็นของขวัญวันเกิดที่ได้มาเมื่อวานน่ะค่ะ”

เธอไม่ได้พูดว่าใครเป็นคนให้ แต่ว่าจงฉู่เฟิงเห็นสีหน้าและสายตาของเธอ ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ต้องถามก็น่าจะเดาได้

แล้วยู่ฉือยี่ซูจะอ่านสีหน้าเขาไม่ออกได้ยังไงกัน?

แต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็ต้องเผชิญหน้า ไม่มีทางเลือกอื่น

เขาพูดนิ่งๆ ว่า “ห้องของคุณป้าอยู่ที่ไหน? ”

“ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันพาไป”

จงฉู่เฟิงหันหลังแล้วเดินนำทางไป ยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนก็เดินตามไปด้านหลัง

“แม่ฉันผ่าตัดเมื่อวาน วันนี้ก็มีชีวิตชีวาดี แต่ว่าหมอบอกว่าตอนนี้แม่ต้องพักผ่อนเยอะๆ แม่ยังอ่อนเพลียมาก ดังนั้นน่าจะคุยกับทั้งสองคนได้ไม่นานเท่าไหร่”

“อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก” ถางหยวนหยวนพูดอย่างเอาใจใส่ “สุขภาพของคุณป้าสำคัญกว่าเยอะ ไม่คุยกันก็ไม่เป็นไรหรอก พวกเราก็แค่มาเยี่ยมเท่านั้นเอง”

หลังจากนั้นจงฉู่เฟิงก็พาทั้งสองคนเข้าไปในห้องผู้ป่วย ตอนที่จงฉู่เฟิงเปิดประตูห้องเข้าไปนั้น พยาบาลก็กำลังฉีดยาให้แม่ของจงฉู่เฟิงพอดี ดังนั้นพวกเขาก็ได้แต่รออยู่ข้างๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง พอพยาบาลฉีดยาเสร็จแล้วก็ออกไป

จงฉู่เฟิงถึงได้พาทั้งสองคนก้าวขึ้นไปด้านหน้า

“แม่ ยี่ซูกับหยวนหยวนมาเยี่ยมครับ”

คุณแม่จงที่พึ่งผ่านการผ่าตัดมา ดูซีดเซียวไปเยอะมาก แต่ว่าพอได้ยินว่ายู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนมา ก็พยายามจะมีชีวิตชีวาขึ้นมา

“หยวนหยวนกับยี่ซูมายังงั้นเหรอ? เสี่ยงเฟิง รีบพยุงแม่ให้ลุกขึ้นนั่งเร็ว”

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณป้า! ”ถางหยวนหยวนรีบก้าวขึ้นไปด้านหน้า แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “คุณป้าพึ่งจะผ่าตัดได้ไม่นาน นอนพักผ่อนแหละดีแล้วค่ะ ไม่ต้องขยับหรอก”

เสียงของสาวน้อยอ่อนโยน และฝ่ามือที่จับแขนของเธอนั้นก็อ่อนนุ่มมาก ไม่เหมือนกับมือของจงฉู่เฟิงที่มีแต่กระดูกหรอก ไม่มีเนื้อเลยแม้แต่นิดเดียว จับเธอแล้วรู้สึกเจ็บ

คุณแม่จงมองถางหยวนหยวนแล้วก็คลี่ยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก

“สาวน้อยนี่ดีจังเลยนะ ตอนนั้นสุขภาพของป้าไม่ค่อยดี ไม่งั้นก็จะมีลูกสาวเพิ่มแล้ว”

จงฉู่เฟิงที่อยู่ด้านข้างได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะมุ่ยปาก “แม่ พูดแบบนี้เหมือนกับว่าไม่ชอบที่ผมดูแลไม่รอบคอบยังไงยังงั้นเลย”

“ต่อให้รอบคอบแค่ไหน ก็ไม่น่ารักเหมือนกับสาวน้อยหรอก ทำไม ลูกอยากจะแข่งขันกับสาวน้อยยังงั้นเหรอ? ”

จงฉู่เฟิงมุ่ยปาก ไม่พูดอะไรต่อ