เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 167

บทที่ 166 แต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยดีจริงหรอ

“อย่ารีบร้อนไป เธออยู่ที่นี่ ฉันหาพี่เฉียงเวยเล่าเรื่องนี้สักหน่อย”

กาวหยุนลุกขึ้น จากนั้นเดินออกไปข้างนอก ชุยหมิ่นลี่ทิ้งตัว เครียดมาก ถูนิ้วไปมา

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากเสิ่นเฉียวถึงห้องทำงานของสวี่เลี่ยว สวี่เลี่ยวก็นั่งยิ้มอยู่ที่นั่น มองที่เธอพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล : “เสิ่นเฉียว คุณมาแล้วหรอ”

สวี่เลี่ยวก็มองเธออย่างอ่อนโยน แต่การพูดจาอ่อนโยนมากๆ สำหรับเสิ่นเฉียว กลับเป็นสิ่งที่น่ากลัว เธอถูกเขาจ้องจาเป็นมัน ทนไม่ไหวเลยเตือนว่า

“ผู้จัดการ ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ฉันขอตัวก่อนล่ะ!”

พึ่งจะหันตัวกลับ สวี่เลี่ยวก็รีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า : “รอเดี๋ยว ฉันอยากจะถามเธอ อาหารเช้าถูกปากไหม?”

นี่มันอะไรกัน…...

เสิ่นเฉียวคิดๆ คิดอะไรออก สีหน้าดูไร้เดียงสา : “อาหารเช้า ฉันไม่เห็นอาหารเช้าอะไรเลยนะ หัวหน้า ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันยังมีเรื่องต้องไปทำอีกเยอะนะ”

สวี่เลี่ยววนรอบโต๊ะเดินมากดที่ประตู ไม่ให้เธอไป

เสิ่นเฉียวสีหน้าเย็นชา สายตาที่เย็นชาก็มองไปที่เขา

สายตานั้น สวี่เลี่ยวหัวใจกำลังผลิบานอีกครั้ง ยิ้มหวานๆ มองมาที่เธอ : “เสิ่นเฉียว เรื่องที่คุยกับเธอสองสามวันก่อน เธอคิดยังไงแล้วบ้าง?”

คำพูดพวกนี้พูดได้ทำให้เสิ่นเฉียวอยากจะหัวเราะ

“หัวหน้านี่ไม่ใช่เรื่องที่รู้อยู่แล้วหรอ? เสิ่นเฉียวเม้มปากตอบด้วยเสียงนิ่งๆ ประโยคนึง”

ฟังแล้ว สีหน้าสวี่เลี่ยวก็ค่อยๆ เปลี่ยน : “หมายความว่าไง? เสิ่นเฉียว เธอ…..ไม่อยากกับฉัน?”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว ถอยหลังไปสองสามก้าวรักษาระยะห่างระหว่างเขา : “หัวหน้า ปัญหานี้ฉันบอกคำตอบกับคุณไปแล้ว”

ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้วิเคราะห์ให้เธอไปแล้วหรอ? ถึงแม่ก่อนหน้านี้คุณมีอะไรกับประธาน แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ต้องการเธอแล้ว อีกอย่าง ฉันสวี่เลี่ยวไม่ดีตรงไหน? ต่อไปเธอต้องทำงานอยู่ที่แผนกนี้”

“เสิ่นเฉียว เธอรู้ไหมเธอกำลังพูดอะไรอยู่? เธออยู่กับฉัน ฉันสามารถพึ่งฉันได้!”

“ฉันไม่ต้องการพึ่งใคร ขอบคุณ” เสิ่นเฉียวไปลากประตูเตรียมจะไป

สวี่เลี่ยวกดประตูไว้ : “เธอจะไม่ลองคิดดูอีกทีจริงๆ หรอ ปฏิเสธกันง่ายแบบนี้เลยหรอ?”

“เจ้านาย ปล่อยฉันไปเถอะ” เสิ่นเฉียวพูดด้วยสีหน้าไม่ดี

โดนปฏิเสธหลายครั้ง อีกอย่างไม่ไว้หน้ากันสักนิด สวี่เลี่ยวค่อนข้างโกรธมาก กัดฟันพูด : “เธออย่าหน้าด้าน!”

นี่คือโกรธแล้วหรอ? เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมาชำเลืองมองอีกฝ่าย “หลีกไป”

“ฉันสามารถให้เธอพึ่งได้ และยังให้เธออยู่ในแผนกนี้ไม่ได้เช่นกัน”

“หรอ? เสิ่นเฉียวค่อยๆ ยิ้ม : “ก็เหมือนฉันมาวันแรกอะหรอ? เล่นละครต่อหน้าประธาน เป็นคนฉลาด หัวหน้า ฉันแนะนำให้คุณ อย่าเป็นเพราะฉันทำให้สูญเสียตำแหน่งที่ตัวเองไต่ขึ้นมาอย่างยากลำบาก”

“เธอ!” สวี่เลี่ยวคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดได้ไม่เข้าหูขนาดนี้ หน้าเขียวหน้าซีดไปหมด เสิ่นเฉียวลากประตูเดินออกไปแล้ว

เขาทนไม่ไหวด่าตามหลังเธอไป : “แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์สูงส่ง แต่เป็นแค่ถูกคนพิการทอดทิ้งเฉยๆ มีคนอยากได้เธอก็ไม่เลวแล้ว ยังจะกล้าปฏิเสธ! เธอเป็นคนไร้ความปรานีและฉันก็จะไม่ชอบธรรม ฉันจะคอยดูว่าเธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างไร! ผู้หญิงเลว！”

เสิ่นเฉียวก็ไม่รู้ว่าการปฏิเสธของตัวเองจะทำให้อีกฝ่ายโกรธถึงขนาดนี้ แต่ว่าเธอคิดถึงผลของการปฏิเสธมาก่อนแล้ว เธอก็ทำใจยอมรับมาบ้างแล้ว

เริ่มตั้งแต่วันที่เธอถูกเย่โม่เซินถอนตำแหน่ง เธอก็ทำใจไว้ทั้งหมดแล้ว

ไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับอะไร เธอต้องตอบสนอง จัดการด้วยความใจเย็น

ใส่รหัสผ่าน เสิ่นเฉียวเข้าสู่โหมดทำงานอีกครั้ง

ตอนกลางวันตอนกินข้าว เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความตื่นเต้น : “บริษัทของพวกเราใกล้จะถึงวันครบรอบแล้ว ถึงเวลาจะมีการจัดงานวันครบรอบ ตระกูลเย่จะต้องจัดงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็หยุดงานเลี้ยงหรอ?