เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1675

บทที่ 1674 ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาดสักหน่อย

หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่พลันยิ้มร้ายกาจออกมา เลยเดิมตามหลังถางหยวนหยวนไป แต่ว่าก็ยังรักษาระยะห่างจากเธออยู่

“นี่คุณ รอเดี๋ยว”

หลังจากที่ถางหยวนหยวนวิ่งตามชายหนุ่มหล่อเหลาที่ใส่แว่นคนนั้นไปแล้ว พร้อมทั้งวิ่งเหยาะๆ พร้อมทั้งตะโกนเรียกไปด้วย

ชายหนุ่มหล่อเหลาหยุดเท้าทันที พลางหันศีรษะมาหา

“คุณ”

เพราะว่าการรีบตามให้ทัน พอถึงด้านหน้าของเขาแล้ว ถางหยวนหยวนหยุดเท้าไม่ทัน ชายหนุ่มหล่อเหลาคนนั้นพลางยื่นมือออกมาประคองเธอเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอทรงตัวได้แล้วพลันดึงมือกลับทันที

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า พร้อมทั้งรีบเปิดกระเป๋าสตางค์ของตนเองออกพร้อมทั้งหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้กับชายหนุ่มหล่อเหลาคนนั้นไป “นี่คือเงินที่คุณจ่ายให้พวกเรา ฉันคืนคุณ”

เธอไม่มีธนบัตรแบงก์ย่อย ดังนั้นเลยเอาธนบัตรแบงก์เงินหน่วยใหญ่ที่สุดของเงินหยวนส่งไปให้

ชายหนุ่มมองธนบัตรเงินหยวนใบสีแดง จากนั้นก็ยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมทั้งจับแว่นของตนเองเอาไว้ “นี่คุณ ฉันไม่ได้จ่ายเงินเยอะขนาดนั้น”

เมื่อได้ยิน ถางหยวนหยวนหน้าแดงทันที “ฉันรู้ แต่ว่าฉันไม่มีธนบัตรแบงก์ย่อยแล้ว นายเอาไปก่อนเถอะ”

เมื่อพูดจบถางหยวนหยวนก็เอาธนบัตร 100 หยวนยัดใส่อ้อมแขนของชายหนุ่ม ทว่ามือของชายหนุ่มขวางเอาไว้ มือเรียวเล็กอ่อนนุ่มของเธอพลันชนเข้ากับฝ่ามืออันอบอุ่นของชายหนุ่มทันที

เมื่อเปรียบเทียบของฝ่ายตรงข้ามแล้ว ความอบอุ่นที่อยู่ในมือของตนเองนั้นเย็นเฉียบ ตั้งแต่เล็กจนโต นอกจากยู่ฉือยี่ซูและจงฉู่เฟิงแล้ว และยังมีพี่ชายของตระกูลหานอีกสองคนนั้น ถางหยวนหยวนไม่เคยสัมผัสร่างกายของชายคนอื่นอีกเลย

ดังนั้นตอนที่สัมผัสมือของเขานั้น ถางหยวนหยวนเริ่มหวาดหวั่น สัญชาตญาณสั่งการให้ดึงมือกลับทันที

“ขอ ขอโทษด้วย”

เธอพูดขอโทษด้วยอาการหน้าแดงระเรื่อ เงิน 100 หยวนที่อยู่ในมือก็หล่นลงพื้นทันที

ชายหนุ่มหลุบตาลดแว่นมองเล็กน้อย พลันเห็นว่าเด็กสาวนั้นเกิดอาการกระวนกระวายใจจนหน้าแดงแจ๋ มุมปากจนกระตุกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ย่อตัวลงพร้อมทั้งเก็บเงินธนบัตรใบละ 100 หยวนขึ้นมาแทนเธอทันที

“เธอ ฉันไม่ใช่สัตว์ประหลาด ไม่กินคน ฉะนั้นไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ก็ได้มั้ง”

ถูกเขาตอกกลับมาเช่นนี้ ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าตนเองยิ่งขายหน้าหนักกว่าเก่า ขนาดพูดยังติดขัดเล็กน้อย

เวลาประจวบเหมาะ หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ที่อยู่ด้านหลังที่คอยมองเหตุการณ์อยู่นานรีบเสนอหน้าเข้ามาทันที “ไอ้หยา สาวน้อยหยวนหยวนของเราน้อยครั้งนักที่จะสัมผัสกับผู้ชาย เธอไม่ได้กลัวนายหรอก แค่เขินอายเท่านั้นเอง”

“แกพูดสิใช่ไม่ใช่ หยวนหยวน?”

ชายหนุ่มหล่อเหลาจ้องมองพวกเธอสามคน พร้อมทั้งยิ้มตอบ “ฉันขอแนะนำตัวหน่อย ฉันเป็นเด็กม.6 ชื่อจงหย่งหรัน”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่นี่เอง~~”

“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ พวกเราเป็นเด็กม.5 ฉันชื่อหยวนเย่าหัน เธอชื่อจางเสี่ยวลู่ และเธอชื่อถางหยวนหยวน”

ถางหยวนหยวนเหรอ?

จงหย่งหรันมองใบหน้าของถางหยวนหยวนที่กำลังแดงแจ๋ พร้อมทั้งพูดชื่นชม “ชื่อน่ารักเหมือนคนเลย ถางหยวนหยวน ถ้ากินเผ็ดไม่ได้ ครั้งหน้าก็อย่าบังคับตนเองให้กินเลย มันไม่ดีต่อกระเพาะ”

“อืม อืม” ถางหยวนหยวนได้แต่พยักหน้าให้

“อีกอย่าง” จงหย่งหรันเอาเงินธนบัตร 100 หยวนในมือยื่นคืนให้เธอ “ส่วนเรื่องเงินนั้นไม่ต้องให้ฉันหรอก เราต่างเรียนที่เดียวกัน แถมพวกน้องยังเป็นรุ่นน้องด้วย รุ่นพี่เลี้ยงบะหมี่ให้น้องๆ แค่มื้อเดียวมันถือว่าเป็นเรื่องปกติ”

“ไม่ ไม่ได้” ถางหยวนหยวนอยากจะปฏิเสธ พลันมือของจางเสี่ยวลู่หยิบเงินธนบัตร 100 หยวนกลับมา พร้อมทั้งยิ้มหน้าบานตอบกลับ “เข้าใจแล้ว งั้นก็ขอบคุณรุ่นพี่มากค่ะ ครั้งหน้าถ้ามีโอกาส พวกเราจะเลี้ยงคืนนะคะ”

“อืม ถ้ามีโอกาส ฉันยังมีเรียนต่อ ขอตัวก่อน”