เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1681

บทที่ 1680 พูดให้มันชัดเจน

“แกจะรู้ได้ยังไงว่าเขายังไม่มีแฟน ไม่แน่อาจจะมีมานานแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้” ถางหยวนหยวนส่ายหน้าอย่างมั่นใจ

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันทั้งสองคนเดินมาตรงด้านหน้าเธอ หนึ่งในนั้นยืนกอดอก

“ทำไมแกถึงมั่นอกมั่นใจขนาดนี้? หรือว่าเขาเคยบอกแกแล้วเหรอ? ความจริงแล้วหลายครั้ง ที่แกไม่ต้องไปเชื่อกับคำพูดของผู้ชาย ถึงแม้ว่าจะหลุดออกมาจากปากเขาตรงๆ ก็ใช่ว่าจะเป็นความจริงไปซะทั้งหมด”

“ใช่ๆ นี่คือประสบการณ์ของพวกเราที่เคยผ่านมาแล้ว”

ถางหยวนหยวนทำปากยื่น “ฉันไม่สนใจ เพราะถึงอย่างไรฉันรู้ ว่าพี่ชายของฉันนั้นไม่ใช่ผู้ชายประเภทคนที่พวกแกพูดออกมา ฉันเชื่อมั่นในตัวเขา”

พูดจบถางหยวนหยวนก็เดินตรงปรี่เข้าห้องน้ำ แล้วก็ปิดประตู ทิ้งเสียงสองคนนั้นไว้ด้านนอก

จากนั้นเธอก็เอาแต่ยืนมองตนเองด้านหน้ากระจก นานพอควรถึงได้ยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าของตนเอง ทำไม? เธอรู้สึกว่าตนเองนั้นช่างน่าผิดหวังจริงๆ ทั้งๆ ที่ถูกทอดทิ้งให้เย็นชามาตั้งนาน ทว่าคืนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของยู่ฉือยี่ซูออกมาแล้ว ในใจของเธอพลันยกโทษให้เขาหมดแล้ว

อีกอย่าง คำพูดพวกนั้นที่เขาพูดออกมา จนถึงตอนนี้มันยังสะท้อนอยู่ข้างหู

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่มันหวาดกลัว กลัวว่าจะทำให้เธอตกใจจนวิ่งหนีเตลิดไป คำพูดตามความจริงนี้พูดในตอนที่เหมาะที่ควร ถางหยวนหยวนรู้สึกว่ามันไพเราะเพราะพริ้งมาก

ตอนที่เธอเดินกลับมานั้น อีกนิดก็จะอดใจไม่ไหวที่ตนเองจะกระโจนลอยไปหา

พอเถอะ ยังไม่ต้องคิดดีกว่า

ถางหยวนหยวนขยี้ศีรษะของตนเอง เพื่อลบทิ้งวิธีการความคิดอันสับสนเหล่านั้นออกไปจากสมอง หลังจากอาบน้ำเสร็จก็พักผ่อนทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น

ถางหยวนหยวนก็เจอกับจงหย่งหรันที่ด้านนอกโรงเรียน เพราะว่าเรื่องเมื่อคืนนี้ ดังนั้นยามเมื่อเธอเจอหน้ากับจงหย่งหรันเลยรู้สึกทำตัวไม่ถูกมาก พลางหันตัวกลับเพื่อจะวิ่งหนี

“รุ่นน้อง”

จงหย่งหรันดันเรียกเธอมาทางด้านหลัง เขาไม่อ้าปากพูดก็ยังดี พอพูดแล้วถางหยวนหยวนได้แต่ยืนนิ่ง พลางหันกลับไปมองจงหย่งหรัน

“รุ่น รุ่นพี่”

“เห็นฉันแล้ววิ่งหนี? รุ่นพี่อย่างฉันเปลี่ยนเป็นคนน่ากลัวแบบนี้ไปตั้งแต่ตอนไหนกัน?”

จงหย่งหรันเดินตรงมาด้านหน้าของเธอ พร้อมทั้งจ้องมองเธออย่างเบื่อหน่าย

“ขอโทษด้วยรุ่นพี่ ฉันก็แค่....”

“พอแล้ว คุณไม่ต้องอธิบายอะไร” จงหย่งหรันเอาคำพูดที่เธออยากจะพูดแทนแล้ว “ผู้ชายคนที่มาทีหลังคนนั้น เป็นคนที่คุณชอบใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินแล้ว ใบหูของถางหยวนหยวนแดงแจ๋ สัญชาตญาณอยากจะโต้ตอบ

“คุณไม่ต้องรีบร้อนปฏิเสธ มองออกอยู่” จงหย่งหรันยิ้มให้เล็กน้อย “อีกอย่างความสัมพันธ์ของคุณสองคนถือว่าสนิทสนมกันมากใช่ไหม”

ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบ

“ชอบ ก็อย่าปล่อยเลยตามเลย รุ่นพี่ไม่มีความหมายอื่นใด ต่อไปเรายังเป็นเพื่อนกันได้”

“ตกลง” ถางหยวนหยวนพยักหน้าให้

“อย่าได้เก็บกดเอาไว้ มีเรื่องอะไรก็มาหารุ่นพี่นะ”

หลังจากรอให้คนไปแล้ว ถางหยวนหยวนถึงได้ถอนหายใจโล่งอก โชคดีจัง เธอยังคิดว่าจงหย่งหรันจะออกมาพูดคำพูดที่สร้างแรงกดดันให้เธอ ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่พูดอะไรเลย

เพราะว่าคำพูดของยู่ฉือยี่ซูเมื่อวานนี้ ถางหยวนหยวนไม่อาจจะเรียนหนังสือได้ตามปกติ อึดอัดจนทนไม่ไหว ไม่ง่ายเลยที่จะทนจนเลิกเรียน

จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันดึงเธอพร้อมทั้งเตรียมตัวออกจากโรงเรียนไปจับจ่ายซื้อของ

ทว่าเมื่อทั้งสามคนเดินออกจากประตูโรงเรียนก็เจอกับยู่ฉือยี่ซูที่มายืนอยู่ตรงประตูโรงเรียน

เขายืนสะดุดตาท่ามกลางฝูงชน เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สามารถเห็นได้

ถางหยวนหยวนมือเรื่องให้คิดอยู่ในใจ ดังนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาดูด้านหน้าเลย จนสองคนที่อยู่ด้านข้างหยุดเท้าลง เธอถึงได้สติกลับมา

“พวกแกเป็นอะไร? ไม่ใช่ว่าจะไปซื้อของหรอกเหรอ?”

หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ใช้สายตาอันสับสนมองเธอมาแวบหนึ่ง “มีคนยืนรอแกตรงประตู ยังจะไปซื้อของ ซื้ออะไรล่ะ?”

คน?