เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1680

บทที่ 1679 ทำเองเจ็บเอง

เขายืนอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาหลุบตาลง ดูจากสภาพแล้วเหมือนถูกทิ้งแบบนั้น

เกิดอะไรขึ้น?

ถางหยวนหยวนแสดงอาการตกใจและประหลาดใจ ทำไมเขาถึงได้ทำท่าทางที่เหมือนว่าถูกเธอรังแกแบบนั้นล่ะ ทั้งๆ ที่วันนี้คนที่น่าจะน้อยใจควรเป็นเธอถึงจะถูกนี่

“เข้าไปเถอะ”

ไม่ทันให้ถางหยวนหยวนตั้งสติได้ ยู่ฉือยี่ซูเริ่มพูดอีกประโยคออกมา น้ำเสียงเหมือนโดนทำร้ายอย่างหนักหน่วง

ถางหยวนหยวนยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อน ผ่านไปชั่วครู่ ยู่ฉือยี่ซูมองมายังเธอ “ทำไม่ยังไม่เข้าไปอีก? ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะสนใจฉันไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ปากของถางหยวนหยวนขยับทันที “ตอนไหนกันที่ฉันบอกว่าอยากจะสนใจคุณ?”

“คุณไม่ใช่แสดงความหมายนี้อยู่หรอกเหรอ?” ยู่ฉือยี่ซูจ้องมองเธออย่างเงียบขรึม

“ฉันเปล่า” ถางหยวนหยวนแก้ตัวให้กับตัวเอง “ถ้าฉันไม่อยากจะสนใจคุณแล้ว ฉันก็คง ...”

ก็คงเดินเข้าโรงเรียนแล้ว ทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้แถมคุยกับเขาตั้งยาวยืดอีกเล่า?

“คงอะไร?” ยู่ฉือยี่ซูเม้มริมฝีปากบางเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินไปหยุดตรงหน้าถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนหมดคำพูดทันที

นานชั่วครู่เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมา สายตาจ้องมองยู่ฉือยี่ซูอย่างไม่ถูกใจ “ทั้งๆ ที่คุณโมโหฉันอยู่ ทำไมท่าทางของคุณเหมือนว่าฉันเป็นคนแกล้งคุณเองล่ะ?”

“มีแบบนั้นเหรอ?” ยู่ฉือยี่ซูกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ฉันไปโกรธคุณตอนไหนกัน?”

ถางหยวนหยวนเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่ยอมรับขนาดนี้

“เด็กน้อย พี่ชายไม่พูดแล้ว คำพูดที่พูดออกไปก่อนหน้านั้นกลัวว่าจะทำให้คุณตกใจจนวิ่งหนีไป ถึงตอนนั้นฉันทำให้คุณตกใจจนวิ่งหนีเตลิดไป แล้วฉันจะไปหาคนที่เหมือนกับคุณแบบนี้ที่ไหนกัน?”

“ทั้งๆ ที่กลัวว่าฉันจะตกใจจนวิ่งหนี งั้นทำไมตอนนี้คุณถึงยอมพูดออกมาได้?”

“ทำไมตอนนี้ถึงยอมพูด หรือว่าคุณไม่รู้?”

น้ำเสียงยู่ฉือยี่ซูเริ่มทุ่มต่ำลง พลางเขยิบเข้าหาถางหยวนหยวน

“ฉัน แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า?”

สัญชาตญาณของเธอยากจะเบี่ยงตัวหลบไปทางด้านข้าง ทว่ายู่ฉือยี่ซูจับต้นแขนเอาไว้ “วันนี้คุณก็ไปนั่งกินชาบูหม้อไฟกับเด็กชายคนอื่น พรุ่งนี้คงไม่ใช่ยอมไปตกลงเป็นแฟนกับคนนั้นล่ะ?”

“ฉันเปล่า!” ถางหยวนหยวนย่นจมูก พลางส่ายหน้า “พวกเราก็แค่ไปกินชาบูหม้อไฟเท่านั้นเอง และก็ไม่มีความคิดเป็นอื่น”

“คุณไม่มีความคิดเป็นอื่นเหรอ?”

“ไม่มี”

“ส่วนเขาล่ะ? คุณกล้ารับประกันได้ว่าเขาไม่มีความคิดอื่นกับคุณไหมล่ะ?”

“ฉัน ...”

“ไม่อาจรับประกันได้ใช่ไหมล่ะ? ก่อนหน้านี้ข้างกายเธอไม่มีคนอื่นอยู่ ดังนั้นฉันก็แค่เก็บมันไม่ยอมพูดมาโดยตลอด เพื่อรอให้ความคิดของคุณได้โตขึ้นสักหน่อย พอนานวันเข้า หรือว่าคุณสามารถมองออกแล้ว ทว่าจนถึงวันนี้ฉันเพิ่งค้นพบว่า ฉันทนไม่ไหวที่ข้างกายของคุณมีคนอื่นมาปรากฏตัว”

ถางหยวนหยวนตกใจและแปลกใจ คิดว่าตนเองฟังผิดไป

เขาทนไม่ได้ที่ข้างกายของตนเองนั้นมีคนอื่นปรากฏกายขึ้นมาเหรอ?

หรือว่าเขาก็ชอบ ... ตนเอง?

ทว่าเขาก็ไม่พูดออกมาอย่างชัดเจน ถางหยวนหยวนเกรงว่าตนเองจะเข้าใจผิด พลางกัดริมฝีปาก พร้อมทั้งยืนจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น

“ทำไมไม่ยอมพูดล่ะ?” ยู่ฉือยี่ซูหยิกแก้มของเธอเอาไว้ “มึนไปแล้วเหรอ?”

“พี่ชาย ความหมายของคุณหรือว่ามันใช่หรือไม่ใช่ ...”

“ใช่”