เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1680

บทที่ 1679 ทำเองเจ็บเอง

เขายืนอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาหลุบตาลง ดูจากสภาพแล้วเหมือนถูกทิ้งแบบนั้น

เกิดอะไรขึ้น?

ถางหยวนหยวนแสดงอาการตกใจและประหลาดใจ ทำไมเขาถึงได้ทำท่าทางที่เหมือนว่าถูกเธอรังแกแบบนั้นล่ะ ทั้งๆ ที่วันนี้คนที่น่าจะน้อยใจควรเป็นเธอถึงจะถูกนี่

“เข้าไปเถอะ”

ไม่ทันให้ถางหยวนหยวนตั้งสติได้ ยู่ฉือยี่ซูเริ่มพูดอีกประโยคออกมา น้ำเสียงเหมือนโดนทำร้ายอย่างหนักหน่วง

ถางหยวนหยวนยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อน ผ่านไปชั่วครู่ ยู่ฉือยี่ซูมองมายังเธอ “ทำไม่ยังไม่เข้าไปอีก? ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะสนใจฉันไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ปากของถางหยวนหยวนขยับทันที “ตอนไหนกันที่ฉันบอกว่าอยากจะสนใจคุณ?”

“คุณไม่ใช่แสดงความหมายนี้อยู่หรอกเหรอ?” ยู่ฉือยี่ซูจ้องมองเธออย่างเงียบขรึม

“ฉันเปล่า” ถางหยวนหยวนแก้ตัวให้กับตัวเอง “ถ้าฉันไม่อยากจะสนใจคุณแล้ว ฉันก็คง ...”

ก็คงเดินเข้าโรงเรียนแล้ว ทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้แถมคุยกับเขาตั้งยาวยืดอีกเล่า?

“คงอะไร?” ยู่ฉือยี่ซูเม้มริมฝีปากบางเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินไปหยุดตรงหน้าถางหยวนหยวน

ถางหยวนหยวนหมดคำพูดทันที

นานชั่วครู่เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมา สายตาจ้องมองยู่ฉือยี่ซูอย่างไม่ถูกใจ “ทั้งๆ ที่คุณโมโหฉันอยู่ ทำไมท่าทางของคุณเหมือนว่าฉันเป็นคนแกล้งคุณเองล่ะ?”

“มีแบบนั้นเหรอ?” ยู่ฉือยี่ซูกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “ฉันไปโกรธคุณตอนไหนกัน?”

ถางหยวนหยวนเบิกตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่ยอมรับขนาดนี้

“เด็กน้อย พี่ชายไม่พูดแล้ว คำพูดที่พูดออกไปก่อนหน้านั้นกลัวว่าจะทำให้คุณตกใจจนวิ่งหนีไป ถึงตอนนั้นฉันทำให้คุณตกใจจนวิ่งหนีเตลิดไป แล้วฉันจะไปหาคนที่เหมือนกับคุณแบบนี้ที่ไหนกัน?”

“ทั้งๆ ที่กลัวว่าฉันจะตกใจจนวิ่งหนี งั้นทำไมตอนนี้คุณถึงยอมพูดออกมาได้?”

“ทำไมตอนนี้ถึงยอมพูด หรือว่าคุณไม่รู้?”

น้ำเสียงยู่ฉือยี่ซูเริ่มทุ่มต่ำลง พลางเขยิบเข้าหาถางหยวนหยวน

“ฉัน แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า?”

สัญชาตญาณของเธอยากจะเบี่ยงตัวหลบไปทางด้านข้าง ทว่ายู่ฉือยี่ซูจับต้นแขนเอาไว้ “วันนี้คุณก็ไปนั่งกินชาบูหม้อไฟกับเด็กชายคนอื่น พรุ่งนี้คงไม่ใช่ยอมไปตกลงเป็นแฟนกับคนนั้นล่ะ?”

“ฉันเปล่า!” ถางหยวนหยวนย่นจมูก พลางส่ายหน้า “พวกเราก็แค่ไปกินชาบูหม้อไฟเท่านั้นเอง และก็ไม่มีความคิดเป็นอื่น”

“คุณไม่มีความคิดเป็นอื่นเหรอ?”

“ไม่มี”

“ส่วนเขาล่ะ? คุณกล้ารับประกันได้ว่าเขาไม่มีความคิดอื่นกับคุณไหมล่ะ?”

“ฉัน ...”

“ไม่อาจรับประกันได้ใช่ไหมล่ะ? ก่อนหน้านี้ข้างกายเธอไม่มีคนอื่นอยู่ ดังนั้นฉันก็แค่เก็บมันไม่ยอมพูดมาโดยตลอด เพื่อรอให้ความคิดของคุณได้โตขึ้นสักหน่อย พอนานวันเข้า หรือว่าคุณสามารถมองออกแล้ว ทว่าจนถึงวันนี้ฉันเพิ่งค้นพบว่า ฉันทนไม่ไหวที่ข้างกายของคุณมีคนอื่นมาปรากฏตัว”

ถางหยวนหยวนตกใจและแปลกใจ คิดว่าตนเองฟังผิดไป

เขาทนไม่ได้ที่ข้างกายของตนเองนั้นมีคนอื่นปรากฏกายขึ้นมาเหรอ?

หรือว่าเขาก็ชอบ ... ตนเอง?

ทว่าเขาก็ไม่พูดออกมาอย่างชัดเจน ถางหยวนหยวนเกรงว่าตนเองจะเข้าใจผิด พลางกัดริมฝีปาก พร้อมทั้งยืนจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น

“ทำไมไม่ยอมพูดล่ะ?” ยู่ฉือยี่ซูหยิกแก้มของเธอเอาไว้ “มึนไปแล้วเหรอ?”

“พี่ชาย ความหมายของคุณหรือว่ามันใช่หรือไม่ใช่ ...”

“ใช่”

ดังนั้น เธอเลยเดินหนีออกมาดื้อๆ

เมื่อผลักประตูห้องพักเข้ามานั้น จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็อยู่ด้านใน เมื่อเห็นว่าเธอกลับมาแล้ว เลยรีบดักหน้าต้อนรับทันที

“หยวนหยวน กลับมาแล้วเหรอ?”

“เสี่ยวลู่ เย่าหัน พวกแกไม่ได้บอกว่า ...”

“ใช่ เรากลับมาตั้งนานแล้ว เป็นไงบ้าง? คืนนี้แกกับรุ่นพี่ไปนั่งกินชาบูหม้อไฟแล้วพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว? หรือว่าพบว่าเขาช่างเอาอกเอาใจและก็ยังคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีมาก?”

“เขาส่งแกกลับมา ใช่ไหม?”

ถางหยวนหยวนไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องที่เกิดในคืนนี้ยังไงดี ทว่าในใจของเธอนั้นชัดเจนอยู่เรื่องหนึ่ง จากนั้นเลยดึงมือของทั้งสองคนเอาไว้ พร้อมทั้งพูดอย่างจริงใจ “ต่อไปพวกแก อย่าได้จับคู่ฉันกับรุ่นพี่เลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของสองคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นหยวนเย่าหันก็พูดว่า “จับคู่กันที่ไหน ก็แค่ให้แกเข้าใจเท่านั้นเอง ไม่มีใครที่ต้องกำหนดให้แกไปอยู่กับเขานี่”

“ใช่ หยวนหยวน อีกอย่างตอนนี้แกยังเด็ก การได้มีความรักหลายครั้งแกจะมีประสบการณ์”

“ฉัน ฉันไม่ต้องการประสบการณ์” ถางหยวนหยวนสะบัดมือของพวกเธอออก แล้วก็เดินไปยังขอบเตียงแล้วนั่งลง “ยังไงต่อไปพวกแกไม่ต้องจับคู่ฉันกับเขาแล้ว ฉันไม่ชอบรุ่นพี่จง และก็ไม่มีการพัฒนาอะไรกับเขาทั้งนั้น”

จางเสี่ยวลู่เดินมานั่งด้านข้างของเธอ

“ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ งั้นเราก็เปลี่ยนคน เพราะยังไงในโรงเรียนคนที่ยอดเยี่ยมมีตั้งมากมายก่ายกอง แกพูดออกมาเลยว่าแกชอบใคร พี่น้องอย่างเราจะช่วยแกจัดการถวายถึงมือแกเอง”

“ใช่ แม้ว่าทุกด้านของจงหย่งหรันจะไม่เลวเลย แต่ว่าแกไม่ชอบก็ไม่อาจจะบีบบังคับแกได้ใช่ไหม?”

ถางหยวนหยวนส่ายหน้า “ตอนนี้ฉันไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ไม่เอาใครทั้งนั้น”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนไปหยิบเสื้อผ้ามา “พอแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”

จางเสี่ยวลู่รีบเดินมาดักหน้าเอาไว้ก่อน “ทำไมแกไม่อยากคิดอะไรล่ะ? หรือว่าแกจะรอแห้งเหี่ยวเฉาตายบนหอคอยพี่ชายของแกเหรอ? ถ้าเขาสนใจแกก็ต้องมาหาแกตั้งแต่แรกแล้ว แกดูนะตั้งแต่เปิดเทอมจนถึงตอนนี้ นานเป็นชาติแล้วยังไม่เห็นเขาเลย ไม่แน่อาจมีแฟนไปแล้วก็ได้ แกอย่าคิดที่จะรอต่อไปเลย”

เมื่อฟังจบ ถางหยวนหยวนก็หันศีรษะกลับมาพูดตอบโต้กับเธออย่างจริงจัง “พี่ชายฉันเขายังไม่มีแฟน”