เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1679

บทที่ 1678 ตกลงไหม

วันนี้ถางหยวนหยวนกล้าหาญชาญชัยเป็นอย่างมาก พร้อมทั้งเอาความรู้สึกที่อยู่ในใจนั้นกล้าพูดออกมา หลังจากที่พูดพร่ำตะโกนออกมาแล้ว เธอถึงได้รับรู้ว่าตนเองพูดอะไรออกไปแล้ว

ถางหยวนหยวนรีบถอยหลังไปหลายก้าวทันที ใบหน้าซีดเผือด

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

คำพูดพวกนี้เธอไม่ควรจะพูดมันออกมา เพราะว่าการแสดงออกของเขานั้นมันชัดเจนมาก ถ้าพูดออกมาอีกครั้ง มันคงจะทำให้เป็นเรื่องตลกสำหรับเขาแหละ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของถางหยวนหยวนนั้นกระสับกระส่ายทันที พลางรีบหันตัวเพื่ออยากจะหนีไปแทน

ทว่าข้อมือถูกยู่ฉือยี่ซูคว้าเอาไว้ เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ถามคำถามคุณอยู่นะ แล้วจะวิ่งไปดื้อๆ ได้ไง?”

“ฉัน ฉันไม่รู้ คุณปล่อยฉันนะ”

ยู่ฉือยี่ซูไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยเธอ พร้อมทั้งกวาดตามองรอบๆ แล้วพูดออกมาว่า “พวกเราไปหาที่นั่งคุยกันอย่างจริงจัง”

“ฉันไม่ไป” ถางหยวนหยวนเดินถอยหลัง “คุณปล่อยมือฉันนะ”

เธอไม่ยินยอมไปด้วย ยู่ฉือยี่ซูได้แต่อุ้มตัวเธอขึ้นมา ถางหยวนหยวนตะลึงทันที ยังไม่ทันตั้งสติกลับมาได้ทันเท้าทั้งสองข้างก็พลันลอยอยู่กลางอากาศแล้ว ร่างกายไม่อาจตอบสนอง จากนั้นก็เกี่ยวคอเขาเอาไว้แน่นจากสัญชาตญาณ

จนถึงเวลายู่ฉือยี่ซูกอดเธอแล้วก้าวยาวๆ เดินไปทางด้านหน้า สัญชาตญาณของถางหยวนหยวนรับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอทั้งรำคาญทั้งโมโหตอนพูดออกมา “คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”

ยู่ฉือยี่ซูราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลย พร้อมทั้งพาตัวเธอไปยังสถานที่อันสงบเงียบ จากนั้นถึงยอมปล่อยตัวเธอลง

“เมื่อครู่ตรงนั้นคนไม่ค่อนข้างเยอะ ตรงนี้ค่อยๆ พูดกัน”

เขามองมาทางถางหยวนหยวนหนึ่งครั้ง เมื่อเห็นว่าการแสดงออกกับความรู้สึกยังคงไม่ปกติอยู่เช่นเดิม พลางเม้มปากถาม “คุณอยากจะลงมาพูดดีๆ หรือว่าจะอยู่ในอ้อมกอดของฉันแล้วค่อยพูดดี?”

ถางหยวนหยวน “?”

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร หรือว่าพูดว่าเธอไม่ยอมพูดกับเขาดีๆ เขาก็เลยต้องอุ้มตนเองเอาไว้แบบนี้ตลอด?

“หืม? เลือกสักอย่างนะ”

ยู่ฉือยี่ซูกระซิบเสียงต่ำ “ถ้าบอกให้ฉันวางตัวคุณลงแล้วคุณยังอยากจะวิ่งหนีแล้วละก็ ฉันก็จะอุ้มตัวคุณขึ้นมาอีก ถึงตอนนั้นก็จะคุยกันแบบนี้แหละ”

เขาพูดออกมาเช่นนี้ ถางหยวนหยวนจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?

งั้นก็ไม่ใช่กลายเป็นว่าให้เขามาอุ้มตนเองไม่ใช่เหรอ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ถางหยวนหยวนได้แต่ยินยอม

“ฉันต้องการลงไปคุยกัน”

“ไม่วิ่งแล้วนะ?”

“ไม่วิ่งแล้ว”

ถ้าวิ่งก็คงจะโดนอุ้มอีก ถ้างั้นก็ยืนคุยกันดีกว่า

แม้จะพูดว่า ถางหยวนหยวนโหยหาอ้อมกอดของยู่ฉือยี่ซู แต่ว่าในเวลานี้ ก็ต้องพูดกันให้ชัดเจนกันสักหน่อย

“พูดเสร็จแล้ว ถ้าอยากจะวิ่งหนีอีก ถึงเวลานั้น...”

คำพูดภายหลังนั้นยู่ฉือยี่ซูไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ว่าเขาก็เอาตัวของเธอวางลง หลังจากที่ถางหยวนหยวนเท้าแตะพื้นแล้ว จากนั้นก็จัดระเบียบเสื้อผ้าของตนเอง พร้อมทั้งทำปากมุ่ยอย่างไม่พอใจ

“คุณจะพูดอะไร ก็พูดออกมาเถอะ!”

ยู่ฉือยี่ซูเหล่ตามองเธออย่างตลก “ทำไมกลายเป็นฉันเป็นคนพูดล่ะ?”

“ไม่ใช่ว่าคุณจะพูดหรอกเหรอ?”

“อืม ก็ดี งั้นคุณก็ตอบคำถามของฉันเมื่อครู่ก่อน คิดดีแล้วเหรอ?”

ถางหยวนหยวนจ้องมองเขาอย่างไม่ยินดี “หมายความว่ายังไง?”

ยู่ฉือยี่ซูมองเธออย่างเงียบขรึมอยู่นาน พลันโน้มตัวลงมา มือประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้ หน้าผากชนหน้าผากของเธอ ระยะห่างของคนทั้งสองคนเขยิบเข้าหากัน