เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1678

บทที่ 1677 ชั่วชีวิต

ยู่ฉือยี่ซูจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น สายตาก็จับจ้องมองเธอเอาไว้ “อีกอย่างคุณกินอิ่มแล้วเหรอ?”

“กินอิ่มแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนแล้ว”

ถางหยวนหยวนใช้เรี่ยวแรงที่มีดึงมือของตนเองกลับคืนมา เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเขยื้อนตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ ได้แต่หันไปทางยี่หัวเซิงที่อยู่ด้านข้างพร้อมอ้าปากพูด “ขอโทษค่ะ รบกวนหลีกทางหน่อยค่ะ”

แม้ว่ายี่หัวเซิงจะเป็นเพื่อนห้องพักเดียวกับยู่ฉือยี่ซู แต่ว่าก็ไม่กล้าบ้าบิ่นเหมือนยู่ฉือยี่ซู พลันลุกขึ้นทันที

ถางหยวนหยวนรีบผละตัวออกไปทันที ยี่หัวเซิงหันหน้ากลับมาพร้อมทั้งพูดด้วยอาการขอโทษ “ขอโทษนะพี่ซู หยวนหยวนเธอ ...”

ยังไม่ทันพูดจบ ยู่ฉือยี่ซูก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไปทันที

บรรยากาศในตอนนี้เปลี่ยนไปจนแปลกประหลาด

เจียงหยู่กระแอมเสียงเบา จากนั้นยิ้มแห้งๆ พูด “มาๆ พี่ซูน่าจะไปส่งน้องหยวนหยวนกลับไปโรงเรียนแล้วแหละ เรากินกันก่อนเลย ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาแล้ว”

จงหย่งหรันยังคงมีท่าทีนิ่งสงบเช่นเดิม แถมยังนั่งกินชาบูหม้อไฟกับทั้งสองคนต่อ แถมไม่เอ่ยชื่อยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนเลย

ถางหยวนหยวนที่ใบหน้าซีดเผือดนั้นเดินอย่างกับเหาะ ตอนแรกก็เริ่มเดินเร็ว แต่ตอนหลังก็ต้องวิ่งเหยาะๆ แทน เบ้าตามีบางอย่างเอ่อล้นเต็มเปี่ยม แถมยังทุกข์ทรมานใจมาก เธอไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าด้านหน้ายังมีรถ เพราะรีบร้อนเลยวิ่งตัดหน้า

แขนถูกพละกำลังอันหนักหน่วงคว้าเอาไว้ จากนั้นก็ดึงกลับมา

ถางหยวนหยวนเซถลากระแทกกับอกผายถลาเข้าสู่อ้อมแขนอันแสนอบอุ่น มันบีบแน่นมากจากนั้นก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำออกมา “ไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ? ถึงได้ไปวิ่งกลางถนน?”

หลายวันมานี้ถางหยวนหยวนน้อยใจอัดแน่นอยู่เต็มอก วินาทีนี้พลันพูดทุกอย่างออกมาทั้งหมด พร้อมทั้งใช้พละกำลังผลักมือของยู่ฉือยี่ซูออก “คุณไม่ต้องมาสนใจ คุณปล่อยฉันนะ”

“ปล่อยฉัน คุณไม่ต้องมาสนใจ!”

ไม่ว่าถางหยวนหยวนจะผลักอย่างไร จะทุบอีกฝ่ายอย่างไร ยู่ฉือยี่ซูก็ยังไม่ยอมผ่อนอ้อมแขนที่กอดต้นแขนเธอตั้งแต่ตอนแรกถึงเวลานี้ แถมยังใช้แรงมหาศาล ซึ่งมันทำให้ถางหยวนหยวนเจ็บจนน้ำตาซึมออกมา

“ไม่ต้องมาสนใจฉัน คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

ยู่ฉือยี่ซูเริ่มเบื่อหน่ายเล็กน้อย พร้อมทั้งใช้กำลังดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมอก จากนั้นก็โอบตัวเธอเอาไว้ “ฉันไม่สนใจคุณ แล้วใครจะมาสนใจคุณเหรอ? กลางถนนมันอันตรายมาก คุณวิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนี้ เดี๋ยวก็รถชนจะทำยังไง?”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องให้คุณมาสนใจ” ถางหยวนหยวนยังคงผลักเขาอยู่เช่นเดิม อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจ คำพูดแกมสอดเสียด “ถ้าฉันโดนรถชน เกิดเรื่องคุณ คุณก็สบายใจได้แล้ว ต่อไปคงไม่มีคนมาคอยวุ่นวายกับคุณอีกแล้ว”

คำพูดนี้เมื่อยู่ฉือยี่ซูได้ยินแล้วได้แต่ขมวดหัวคิ้วเอาไว้

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ?”

“ที่ฉันพูดมาหรือว่ามันไม่เป็นความจริงหรือยังไง?” ถางหยวนหยวนเงยหน้าจ้องยู่ฉือยี่ซู “วันนี้คุณมาทำอะไร? ฉันแค่กินชาบูหม้อไฟกับรุ่นพี่ คุณมาเกี่ยวข้องหาเรื่องสนุกอะไรด้วย?”

เมื่อฟังแล้ว ยู่ฉือยี่ซูหรี่ตาลง “เด็กน้อย นี่คุณกำลังโทษฉันอยู่ใช่ไหม?”

ภายในดวงตาของเขามีแววตาอันตรายทอประกายออกมาเยอะพอควร “กินชาบูหม้อไฟกับรุ่นพี่ดีใจมากไหมล่ะ? โทษฉันที่ฉันเข้ามาขัดจังหวะทำลายอารมณ์ของคุณเหรอ?”

“ไม่ผิดหรอก!” ถางหยวนหยวนพยักหน้า พร้อมทั้งกัดฟันพูด “ฉันกับรุ่นพี่กำลังนั่งกินกันอยู่สองคน อยู่ดีๆ เพื่อนร่วมห้องของคุณมาก็พอไหวอยู่ แล้วทำไมพวกเขายังต้องไปเรียกคุณมาด้วยล่ะ? ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณสักนิด!”

พฤติกรรมเหล่านั้นที่เขาทำให้เห็น หรือว่าเธอยังไม่เข้าใจความหมายว่าหมายถึงอะไรอีกเหรอ?

ถางหยวนหยวนรู้ว่าเขาแปลกประหลาดมาก เพราะว่าไม่แสดงการตอบสนองใดๆ ต่อตนเองเลย ถึงขั้นไม่เชื่อในความรู้สึกของเธอ งั้นก็ไม่ต้องมาแล้ว แต่เขาดันมาหา พอมาหาแล้วก็แสดงท่าทีปฏิบัติตัวกับตนเองต่อหน้าจงหย่งหรันเป็นอย่างดี แถมกินข้าวที่เหลือของเธออีก มีเช็ดมุมปากให้ พฤติกรรมเช่นนี้...

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอรู้สึกโมโหขึ้นมาแทน!

เพราะว่าเธอรู้สึกว่าถูกดูหมิ่นแล้วความรู้สึกของตนเอง!

ยู่ฉือยี่ซูถูกคำพูดที่โกรธจัดจนทำให้เขายิ้มออกมา แต่ว่าเป็นรอยยิ้มอันเย็นชามาก ช่วงคิ้วก็ยังคงเย็นชาเช่นเดิม “ไม่อยากเจอหน้าฉัน? ก่อนหน้านี้ใครกันนะที่บอกว่าชอบฉันอยู่? แถมยังบอกไม่อนุญาตให้ฉันไปมีแฟนอีก แต่ตอนนี้ไม่อยากจะเห็นหน้ากันซะแล้ว?”

“งั้นแล้วจะยังไงล่ะ!” ไม่ง่ายเลยที่ถางหยวนหยวนยังทำท่าขึงขังตอกกลับ เพราะว่าไม่อาจจะทำตัวอ่อนแอให้เห็น “เมื่อก่อนคือเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้เหมารวมถึงตอนนี้นี่ ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากจะเห็นหน้าคุณแล้ว”