เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 173

บทที่172 หล่อนเป็นใครกัน

เสิ่นเฉียวกวาดสายตามองเธอ แต่ไม่ได้ตอบรับ

“แกได้ยินรึเปล่า? ฉันกำลังคุยกับแกอยู่”

ฟังเธอพูดจบ เสิ่นเฉียวก็ยิ้มกริ่ม “คุณตะโกนเสียงดังขนาดนี้ คุณคิดว่าคนอื่นไม่ได้ยินหรือคะ?”

กาวหยุนจ้องเธอด้วยความโมโห “แล้วแกยังไม่ตอบฉันอีก”

“ไม่ใช่ว่ามีเรื่องจะพูดด้วยหรือไงคะ? เร็วหน่อย ฉันอยากจะเลิกงานแล้ว”

กาวหยุนโมโหจนแทนจะทนไม่ไหว อยากจะเดินไปแล้วฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆ แต่ว่าคิดถึงแผนของตัวเอง เลยทำได้แค่อดทน

“เรื่องเมื่อก่อนที่พวกเราเคยทำ เป็นฉันที่ผิดเอง ฉันจะมาขอโทษแก”

เสิ่นฉียวนิ่งไปแป๊บหนึ่ง แล้วเลิกคิ้วคิ้วมองอีกฝ่าย เห็นแค่กาวหยุนที่ปั้นหน้าหาเรื่องใส่ แววตาเต็มไปด้วยประกายของความโกรธแค้นที่อยากจะมาจัดการตบให้เธอหน้าหงาย เธอยกยิ้มมุมปาก “คุณกาวมาขอโทษด้วยฉันด้วยสีหน้าท่าทางของคนที่เกลียดกัน ก่อนที่คุณจะพูดประโยคนี้ ฉันนึกว่าคุณแค้นฉันเสียอีก”

“แก!”

“พูดจริงๆนะคะ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไร แต่ว่าพวกเราเป็นแค่พนักงานทั่วไป ถ้าคุณทำร้ายฉันมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ ส่วนที่มาขอโทษเรื่องอะไร ระหว่างพวกเราไม่มีอะไรเหมือนกัน คงไม่ต้องพูดอะไรกันอีก ฉันขอตัวก่อน”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป

รอจนเธอเดินไปแล้ว ชุยหมิ่นลี่ก็เดินออกมาจากที่ซ่อนของตัวเอง “กาวหยุน แกอย่าโมโหนะ นังนั่นมันเป็นใครกัน ที่ถึงกับกล้าไม่ยอมรับคำขอโทษจากแก แกวางใจได้ ต่อให้นางไม่เชื่อพวกเรา พวกเราก็มีวิธีที่จะกำจัดนาง”

*

วันเวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว แค่กะพริบตาก็มาถึงหนึ่งวันก่อนเปิดม่านกิจกรรมวันครบรอบปี

หานเส่โยวมาหาเสิ่นเฉียว

“ได้ยินมาว่าบริษัทของแกมีงานครบรอบ พอถึงเวลานั้น…. ฉันมาร่วมงานในฐานะญาติของแกได้ไหม?”

“…. เรื่องนี้ฉันก็ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน แต่ว่าถ้าเกิดอยากจะเข้ามาร่วม ฉันจะลองถามดูให้ว่าเคยมีเรื่องแบบนั้นบ้างหรือเปล่า”

หานเส่โยวกอดแล้วจุ๊บเธอ “เฉียวเฉียวแกนี่ดีสุดๆไปเลย”

เสิ่นเฉียวก็ยิ้ม “แกมีความสุขก็ดีแล้ว”

แล้วเธอก็นิ่งไป คิดถึง หานชิง พี่ชายของหานเส่โยว

ครั้งก่อนที่ทั้งสองคนเพิ่มกันเป็นเพื่อนบนวีแชท จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยคุยกัน ค่อนข้างน่าอาย ตอนที่เธอกำลังลังเลว่าจะบอกเรื่องนี้กับหานเส่โยวดีไหม เส่โยวกลับผละออกจากตัวเธอแล้วไปเลือกของขวัญ

จริงๆคืนวันนั้นเสิ่นเฉียววางแผนไว้ว่าจะใส่แค่ชุดธรรมดาทั่วไปก็พอแล้ว แล้วทำให้ตัวเองกลืนไปกับฝูงชน

ที่บริษัทเธอมีคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูมากเกินไปแล้ว ที่งานเลี้ยงวันนั้นควรจะแต่งตัวเรียบๆถึงจะดี

แต่ใครจะไปคิดว่าหานเส่โยวจะเลือกชุดราตรีสีแดงให้กับตัวเอง

“นี่มันไม่ดึงดูดสายตาไปหน่อยเหรอ? ไม่เอา” เสิ่นเฉียวปฏิเสธไปตรงๆ

แต่หานเส่โยวกลับรั้งเอวของเธอไว้ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา “แกกลัวอะไรล่ะ? แกเป็นถึงคุณนายเย่เชียวนะ ต่อให้วันนั้นเธอมีแต่คนจับตามองแล้วจะยังไง ยังกลัวว่าสถานะของแกจะรับเกียรตินั้นไว้ไม่ได้อีกหรือไง?”

“แต่ว่า....ไม่ได้จริงๆ”

คนในบริษัทไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเย่โม่เซิน

อีกอย่างเธอกับเย่โม่เซินก็จะต้องหย่ากัน เธอเองก็ไม่ถือว่าเป็นภรรยาของเย่โม่เซิน

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเกิดว่าแกกังวลเรื่องราคา ฉันซื้อให้เธอ” หานเส่โยวผลักเธอเข้าไปในห้องลองชุด ยังไงก็อยากให้เธอลองสวมออกมาให้เธอดู

เสิ่นเฉียวถือชุดราตรีสีแดงยืนอยู่ในห้องลองเสื้อ จำใจถอดชุดที่สวมอยู่แล้วลองชุดนั้น ในห้องลองเสื้อผ้าไม่มีกระจก พอเสิ่นเฉียวสวมชุดเรียบร้อยแล้วเธอรู้สึกว่าชุดออกจะโป๊เกินไปหน่อย เธอยื้อเวลาอยู่ในห้องลองชุดอยู่พักใหญ่ จนหานเส่โยวที่อยู่ด้านนอกต้องเร่ง

“เฉียวเฉียวเป็นยังไงบ้าง แกออกมาให้ฉันดูหน่อยสิ”

“เส่โยว คือว่า.......”

ประตูห้องลองชุดของเสิ่นเฉียวถูกแง้มออก หานเส่โยวก็เลยรีบเบียดตัวเข้าไปทันที พอเห็นเธอ เธอก็ตะลึงไป