บทที่173 พวกแกไม่ได้นอนด้วยกันเหรอ
ทั้งรถเข็นและเย่โม่เซินหยุดลงพร้อมกัน เขาเหลือกตาขึ้น แววตาเย็นชา มองมาที่ใบหน้าขาวซีดของเสิ่นเฉียว
เขามองเสิ่นเฉียวด้วยความเย้ยหยัน แม้แต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยอารมณ์เยาะเย้ย
“ตั้งใจ? ผู้หญิงที่แต่งงานครั้งที่สอง เธอประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยแล้ว”
สีหน้าของเสิ่นเฉียวซีด กัดปากล่างของตัวเองเอาไว้ “ฉันพูดเรื่องจริงหรือไม่ คุณรู้ดีที่สุด”
เย่โม่เซินสีหน้าเย็นชา “ออกไป”
“.....”
ทนแล้วก็ทน เสิ่นเฉียวก็ยังไม่ขยับ แต่กลับหมุนตัวมาอยู่ด้านหลังเขา
ก่อนที่เขาจะมา ลิฟต์ถูกปิดแล้ว ในใจก็คิดอย่างโกรธๆ น่าจะปล่อยให้เขาอยู่ข้างล่างรอไปอีกรอบ
คนบ้า!
พอเสิ่นเฉียวกลับมาถึงห้องก็รีบไปอาบน้ำในทันที ตั้งใจว่าอาบเสร็จก็จะมุดเข้าผ้าห่ม
แต่เพิ่งจะเอนตัวเสี่ยวเหยียนก็ส่งข้อความในวีแชทมาหาเธอ ถามว่าเธอหลับหรือยัง ชุดไปงานพรุ่งนี้เตรียมเอาไว้หรือยัง บอกว่าพรุ่งนี้จะมาหาเธอแล้วไปแต่งหน้าด้วยกัน เสร็จแล้วค่อยไปที่งานด้วยกันต่อ
เสิ่นเฉียวคิดถึงที่ตัวเองนัดไว้กับหานเส่โยว เลยถามเสี่ยวเหยียนไปหลายคำถาม
หลังจากที่รู้ว่าสามารถพาญาติไปงานด้วยได้ อารมณ์ของเสิ่นเฉียวก็ดีขึ้น
ดังนั้นเสิ่นเฉียวก็เลยนัดกับเสี่ยวเหยียนว่าพรุ่งนี้จะไปแต่งหน้าด้วยกันกับหานเส่โยว เสร็จแล้วก็ค่อยไปงานด้วยกัน
พอคุยกันเสร็จ ตอนที่เสิ่นเฉียวเตรียมตัวจะพักผ่อน ก็เห็นข้อความใหม่จากรายการคนที่เป็นเพื่อน เป็นรูปประจำตัวที่เธอไม่คุ้นเลยสักนิด
เธอกดเข้าไปอ่าน
{เตรียมชุดที่จะไปงานพรุ่งนี้เอาไว้หรือยัง?”}
เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าข้อความๆนี้ค่อนข้างจะแปลกๆ เธอไม่รู้จักบัญชีผู้ใช้นี้นี่? ดังนั้นเสิ่นเฉียวก็เลยไม่อยากจะสนใจอีกฝ่าย แต่ในตอนที่เธอกำลังจะกดออก ในหัวของเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้มีคนเพิ่มเธอเป็นเพื่อน
กดเข้าไปดู ก็พบว่าโมเมนต์ของอีกฝ่ายว่างเปล่า ชื่อบัญชีก็เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด
เสิ่นเฉียวเงียบไปสักพัก แล้วค่อยตอบกลับไปหนึ่งประโยค {ประธานหาน?}
ผ่านไปพักใหญ่ๆก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ แต่แป๊บหนึ่งอีกฝ่ายก็ส่งข้อความมา
{ผมสั่งให้ซูจิ่วเตรียมชุดเอาไว้ให้คุณชุดหนึ่ง พรุ่งนี้จะให้เธอเอาไปให้}
“…….”
หานชิงสั่งให้ซูจิ่วเอาชุดมาให้เธอ? นี่เธออ่านผิดหรือเปล่า?
{ขอโทษนะคะ…. คุณคือประธานหานจริงๆหรือเปล่า?}
อีกฝ่ายไม่ยอมตอบกลับมา เสิ่นเฉียวส่งข้อความไปอีกสองข้อความแต่ก็ไม่มีการตอบกลับ เธอเลยทำได้แค่ถอย
ก่อนที่เย่โม่เซินจะเข้าไปในห้องน้ำเขาเห็นว่าเล่นโทรศัพท์อยู่ พอออกมาก็ยังเห็นเธอเล่นโทรศัพท์อยู่อีก แถมยังมองเหม่ออีก ดวงตาคู่คมก็แผ่บรรยากาศกดดันออกมา
เสิ่นเฉียวกำลังมองโทรศัพท์ อยู่ๆก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบตัวมันดูกดดันแปลกๆ
เธอมองไปตามต้นทางของบรรยากาศเหล่านั้น พบว่าเย่โม่เซินกำลังจ้องเธออยู่ด้วยสายตาเย็นชา คิดว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งจะคุยกับหานชิงจบ พอโดนเขามองด้วยสายตาแบบนี้ อยู่ๆในใจก็เกิดกลัวขึ้นมา
เสิ่นเฉียวหลบตา แล้วก็ล็อกหน้าจอโทรศัพท์ เธอดึงผ้าห่มขึ้นมา แล้วหมุนตัวหันหลังให้เย่โม่เซินแล้วหลับตาลง
แค่คุยด้วย ยังต้องมาชักสีหน้าใส่เธออีก เขานี่มันช่างเอาแต่ใจจริงๆ
ผู้ชายคนนี้ ชักจะโมโหง่ายเกินไปหน่อยแล้ว
เสิ่นเฉียวถือโทรศัพท์ไว้ ไม่นานก็หลับไป
วันถัดมา เสิ่นเฉียวยังคงนอนหลับฝันหวานอยู่ หานเส่โยวก็มาหาเธอแล้ว เย่โม่เซินอนุญาตให้เธอเข้ามาในห้องได้เลย เธอเลยงัดตัวเสิ่นเฉียวออกมาจากผ้าห่ม
พวกนี้ เป็นของของเย่โม่เซิน......
แค่คิดว่าเสื้อเชิ้ตพวกนี้เคยอยู่บนร่างกายของเย่โม่เซิน หานเส่โยวก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบลงบนเสื้อเชิ้ต นิ้วของเธอกรีดผ่านไปทีละตัวๆ สุดท้ายก็ไปหยุดลงบนเสื้อสูทตัวหนึ่ง
ตอนที่เธอเห็นกระดุมบนเสื้อสูท เหมือนรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาขึ้นมา
แต่วินาทีถัดมาหานเส่โยวก็นึกอะไรบางอย่างได้ เธอเบิกตากว้างแล้วจ้องไปที่สูทตัวนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย กระดุมสีทองอันนั้น ไม่ใช่กระดุมที่เสิ่นเฉียวเคยเอามาให้เธอหรือไง?
คิดไม่ถึงว่าเสื้อสูทตัวนี้ กระดุมหายไปแล้วยังถูกเก็บเอาไว้ที่นี่อีก
นี่ถ้าเกิดว่าเสิ่นเฉียวเห็นเข้า......
ไม่ได้!
สีหน้าของหานเส่โยวเปลี่ยนเป็นซีดเผือดขึ้นมาในทันที ได้ยินว่ายังมีเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ เธอก็รีบยื่นมือออกไปถอดสูทลงมา เสร็จแล้วก็พับแล้วยัดเข้าไปในลิ้นชัก
ในตอนที่หานเส่โยวปิดลิ้นชักลง เสิ่นเฉียวก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี “เส่โยว แกไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น?”
ได้ยิน หานเส่โยวก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหันไปมองเสิ่นเฉียว “เมื่อกี้เห็นว่าแกหยิบชุดออกมาตู้เสื้อผ้าแล้วมันสวยดี ก็เลยมาดูหน่อยน่ะ คิดไม่ถึงนะเนี่ยว่าพวกแกจะใช้ตู้เสื้อผ้าตู้เดียวกัน แถมชุดพวกนี้ก็ไม่ใช่ถูกๆใช่ไหมล่ะ? เป็นเย่โม่เซินซื้อให้อย่างนั้นเหรอ?”
พอพูดถึงเรื่องชุดพวกนั้น เสิ่นเฉียวก็ชะงักไปเล็กน้อย แล้วค่อยพยักหน้า
“ใช่ เขาคิดว่า ก่อนหน้านี้ฉันแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยน่ะ”
“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง อย่างนั้นเขา......ก็ทำดีกับแกอยู่เหมือนกันนะ ก็แค่.....ให้แกมาปูผ้าแล้วนอนบนพื้นเนี่ย ออกจะเกินไปหน่อย ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย”
สุภาพบุรุษ? สำหรับเย่โม่เซิน ทั้งชีวิตนี้เขาคงไม่มีทางสะกดคำว่าสุภาพบุรุษเป็นหรอก
คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็แสยะยิ้มแล้วหมุนตัวไป “พวกเราลงไปกินอาหารเช้ากันเถอะ”
“โอเค โอเคเลย” หานเส่โยวหันมามองตู้เสื้อผ้าแวบหนึ่ง ในใจก็ยังคงคิดถึงแต่สูทตัวนั้น เธอต้อง.....ต้องทำยังไงถึงจะได้เอาสูทตัวนั้นไปนะ? หรือไม่ก็ เอากระดุมบนนั้นเก็บกลับไป
“เฉียวเฉียว อยู่ๆฉันก็ปวดท้องขึ้นมา แกลงไปก่อนเลย ฉันขอเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่