เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 179

บทที่178 ถอดเสื้อผ้าออก

“จ้าวหยู่พอแล้วนะแกน่ะ” จางหยูหันทนไม่ได้เลยส่งป๊อปคอร์นให้เขา สามารถยืนอยู่ข้างๆคุณหนูของตระกูลหานได้แกคิดว่าเธอเป็นคนธรรมดาทั่วไปหรือไง? ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลูกสาวของบริษัทไหนก็ได้ ไม่ใช่คนแบบที่พวกเราจะไปยุ่งด้วยได้ง่ายๆนะ”

กลุ่มของพวกเขา เอาเรื่องควงผู้หญิงเล่นๆไว้เป็นหลัก

เล่นกับพวกผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจ อย่างมากก็แค่ให้เงินแล้วก็ไล่ไป

แต่ว่าพวกเขาก็มีกฎอยู่ ไม่ยุ่งกับคนในกลุ่มเดียวกัน ไม่เหมือนกับลู่สุนฉางตอนเมื่อก่อนที่เล่นแต่กับผู้คนในวงสังคมเดียวกัน ผลลัพธ์......

“พวกแกก็เคยเห็นลู่สุนฉางเมื่อก่อน เดาว่าคงเพราะมัวแต่มั่วกับคนในสังคมเดียวกันก็เลยโดนแบน ลู่สุนฉางเมื่อก่อนก็อยู่ได้เมืองเป่ยได้อย่างสบาย ตอนนี้......โดนถอนรากถอนโคน แม้แต่ที่ให้หายใจยังไม่มี”

“ถ้าเกิดว่าเป็นลูกสาวของบริษัทไหนบริษัทหนึ่ง ทำไมถึงไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ? ถ้าเป็นลูกสาวคนใหญ่คนโตจริง ก็ไม่มีชื่อเสียงเลย”

“ง่ายๆ แค่จ้างคนไปตรวจสอบก็รู้แล้ว”

ทางด้านนี้ ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็หามุมที่นั่งลงได้แล้ว พอนั่งลงแล้วเธอก็ยังคงพยายามเอาผ้าคลุมไหล่พันแล้วพันเอาไว้อีก หานเส่โยวที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะล้อเธอขึ้น

“ทำไมแกถึงได้ขี้อายอย่างนี้เนี่ย? ชุดถูกออกแบบมาแบบนี้ก็เพราะว่าอยากให้แกสวมแล้วให้คนอื่นดูนะ จะปิดไว้ทำไม.....”

พูดจบหานเส่โยวก็ดึงผ้าคลุมไหล่ของเธอออก เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าซีดเผือดในทันใด “อย่า....”

เสี่ยวเหยียนทนไม่ไหวเลยหันไปกวาดตามองหานเส่โยวครั้งหนึ่ง

“คุณอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมคะ? เธอไม่อยากจะโชว์ก็ไม่ต้องให้โชว์ ฉันคิดว่าเพิ่มผ้าคลุมไหล่เข้าไปแบบนี้ก็ดูดีออก”

หานเส่โยวมองไปทางเสี่ยวเหยียน มักรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ชอบทำตัวเป็นศัตรูเธออยู่เนืองๆ

“ฉันทำไมคะ? ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเฉียวเฉียว ฉันทำแบบนี้ก็เพราะหวังว่าเธอจะได้โชว์ความสวยของตัวเองที่มีออกมาให้ทั้งงานได้เห็น ทำไมกัน? มีปัญหาเหรอคะ?”

เสี่ยวเหยียนหัวเราะหยัน “โชว์ความสวยไม่มีปัญหาหรอกค่ะ แต่ว่าก็อย่าบังคับให้คนอื่นไม่สบายใจสิคะ”

“พวกเธอเลิกทะเลาะกันเถอะ” เสิ่นเฉียวขัดจังหวะทั้งสองคน “พวกเธอไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันขอไปจัดการให้เรียบร้อยในห้องน้ำก่อน”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็ถือชายกระโปรงตัวเองไว้แล้วลุกขึ้นยืน เสี่ยวเหยียนเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นเหมือนกัน “ที่นี่คนเยอะ เธอหาห้องน้ำเจอหรือเปล่า? ฉันไปเป็นเพื่อนเถอะ”

“ไม่เป็นไร พวกเธอรอฉันตรงนี้ก็แล้วกัน” เสิ่นเฉียวหมุนตัวแล้วเดินไปทางที่จะต้องออกไปด้านนอก เธอจำได้ว่าตอนมา เดินผ่านห้องน้ำห้องหนึ่ง ก็แค่เดินกลับไปทางเดิมก็โอเคแล้ว

เสิ่นเฉียวเดินถือชายกระโปรงไปจัดการในห้องน้ำ ตอนแรกเธอตั้งใจจะหากระดุมสักเม็ดมากลัดคอวีนี่เอาไว้ แต่พอทำไปทำมาก็ทำไม่ได้ ชุดมันรัดรูปเกินไป ยิ่งพยายามจะดึงให้สาบเสื้อเข้ามาใกล้กัน ยิ่งทำให้เห็นว่าหน้าอกนั้นดูใหญ่

เธออยู่ในห้องน้ำตั้งนานแต่ก็ทำไม่ได้สักที เลยทำได้แค่ถอดใจ พันผ้าคลุมไหล่ให้มิดชิดแล้วก็ผลักประตูห้องน้ำออกมา

เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ เสิ่นเฉียวก็โดนผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งดักทางเอาไว้

“คนสวย รู้ทางหรือเปล่าครับ? ผมไปส่งไหม”

เสิ่นเฉียวมองอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวัง เสร็จแล้วก็ก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะ เพื่อนของฉันรออยู่ด้านหน้า ฉันไปเองก็ได้แล้วค่ะ”

พูดจบ เธอก็ก้าวเดินไปทางด้านข้าง แต่ผู้ชายคนนั้นยังคงตามมารั้งเธอไว้อย่างไม่ยอมแพ้ “ก็แค่ขอเป็นเพื่อนเองครับ คุณกลัวอะไรกัน? ผมชื่อจ้าวหยู่ เป็นลูกชายคนเดียวของบริษัทตระกูลจ้าว ผมไม่มีความคิดไม่ดีอะไรแน่นอนครับ ก็แค่อยากจะทำความรู้จักกับคุณ ถ้าเกิดว่าคุณไม่ต้องการให้ผมไปส่ง ทิ้งเบอร์ไว้ให้ผมก็ได้~”

“ขอโทษค่ะ ช่วยถอยไปด้วย” เสิ่นเฉียวรู้ว่าแขกที่มาร่วมงานด้วยในวันนี้ไม่ใช่คนที่พวกเธอจะสามารถมีเรื่องด้วยได้ ทำได้เพียงขอให้พวกเขาปล่อยตัวเธอไป

ยิ่งเธอหลบหลีก จ้าวหยู่ก็ยิ่งชอบ อีกอย่างพอได้มาอยู่ใกล้ๆถึงได้รู้ว่าเธอแต่งหน้าแค่เพียงอ่อนๆเท่านั้น แถมผิวขอเธอมองดูแล้วมันดีมากๆอีกด้วย ผิวละเอียดนุ่มเด้ง จ้าวหยู่ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ