เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 180

บทที่179 ไม่สนใจความคิดของคุณ

เย่โม่เซินจ้องเธออย่างเอาเรื่อง สายตานั้นดูดุร้ายเหมือนกับสัตว์ป่า

เสิ่นเฉียวย่นคอ เธอกัดปากแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่มีทางเปลี่ยน!”

“อย่าบอกนะว่าคืนนี้คุณคิดจะแต่งตัวแบบนี้อวดคนทั้งเมือง?”

เสิ่นเฉียวยืดอก เชิดคางของตัวเองขึ้น อวดคอขาวและยาวระหงของตัวเอง “ทุกคนแต่งตัวแบบนี้กันทั้งนั้น คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันแต่งตัวยั่วคนทั้งเมือง? หรือเพราะว่าในสายตาคุณฉันมันเป็นผู้หญิงง่ายๆ เพราะฉะนั้นไม่ว่าฉันจะใส่อะไรก็เลยขัดหูขัดตาคุณไปเสียหมด ถ้าเป็นอย่างนี้ ทำไมฉันจะต้องสนใจความคิดของคุณด้วย?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

พูดคำพูดพวกนี้จบ เสิ่นเฉียวก็ดึงผ้าคลุมไหล่ให้ร่นลงมาอีกนิดต่อหน้าเขา เผยให้เห็นไหล่ขาวมนของเธอ แล้วก็หมุนตัวจากไป

เซียวซู่ “......” นี่คุณนายน้อยเหมือนกับกำลังเล่นอยู่กับไฟเลยนะเนี่ย

อยู่ๆไอบนตัวของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ มือทั้งสองข้างที่วางอยู่ตรงที่พักแขนก็กำหมัดแน่น

มองไปทางร่างบางสายตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนเป็นน่าเกรงกลัว ได้ยินเซียวซู่ที่อยู่ด้านหลังถามขึ้นน้ำเสียงตะกุกตะกัก “คะ..คุณชายเย่....จะตามคุณนายน้อยสองกลับมาไหมครับ?”

“ใครบอกให้นายเรียกเธอแบบนี้?”

เซียวซู่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ผม เรียกผิดเหรอครับ?”

แต่ก่อนเขาก็เคยเรียกว่าคุณนายน้อยสองต่อหน้าเย่โม่เซินนี่ ตอนนั้นเขาไม่เห็นจะโกรธเลย ตอนนี้ทำไม.....

“เธอไม่ใช่คุณนายน้อยสอง เป็นแค่ผู้หญิงมักง่ายไม่รู้จักอาย” พูดถึงตรงนี้ ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินก็ยกยิ้มร้ายกาจ “ถ้าเธออยากจะอวดนัก ก็ให้เธออวดเสียให้พอ!”

เซียวซู่ “......”

ผมก็แค่กลัวว่าทุกคนจะมองเธอจนทะลุ แล้วคุณก็จะไปควักลูกตาของพวกเขา!

แต่ว่า คำพูดนี้แค่คิดอยู่ในใจก็เท่านั้น ไม่ได้พูดออกมาให้เย่โม่เซินได้ยินก็พอ

*

เสิ่นเฉียวกลับไปนั่งลงที่เดิม เสี่ยวเหยียนก็รีบเบียดเข้ามาใกล้

“ทำไมเธอไปนานจัง? แถมฉันโทรหาเธอ เธอยังไม่ได้ยินอีก”

โทรศัพท์? เสิ่นเฉียวรีบเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา ลองกดดูก็พบว่ามันปิดเครื่องไปแล้ว

แย่ละ!

เหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่ง!

หานชิงสั่งให้ซูจิ่วเอาชุดมาให้เธอ แต่ว่าโทรศัพท์ของเธอไม่สามารถติดต่อได้ อย่างนี้ก็ไม่ใช่ว่าซูจิ่ว....

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบถามขึ้น “พวกเธอมีใครเอาสายชาร์จกับแบตสำรองมาไหม โทรศัพท์ฉันแบตหมด”

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ “วันนี้เป็นวันจัดงานเลี้ยงนะ ใครจะไปพกของแบบนั้นติดตัวกันเล่า.....”

“ฉันเอามา” หานเส่โยวยกกระเป๋าของตัวเองมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบสายชาร์จกับแบตสำรองด้านในออกมา “อ่ะนี่”

“เส่โยว ขอบใจนะ”เสิ่นเฉียวรีบเสียบสายเข้าไปกับโทรศัพท์ ชาร์จแบตไปสักพักก็เปิดเครื่อง

โชคดีที่โทรศัพท์ของเสิ่นเฉียวมีระบบชาร์จเร็ว ตอนที่เสิ่นเฉียวเปิดเครื่องดูก็เห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับหลายสายกับข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่านตั้งหลายข้อความ

นอกจากหนึ่งสายที่เสี่ยวเหยียนโทรมา ที่เหลือก็เป็นสายที่ซูจิ่ว โทรมาทั้งหมด

หานเส่โยวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ เหลือบไปเห็นเข้าพอดี เห็นเป็นชื่อที่คุ้นเคยก็ชะงักไปแล้วค่อยถามขึ้น “ซูจิ่ว? นั่นไม่ใช่เลขาของพี่ชายฉันเหรอ?”

ได้ยิน เสิ่นเฉียวก็นิ่งไปแล้วค่อยพยักหน้า “ใช่”

หานเส่โยวใจเต้นตึกตัก “เลขาซูเธอโทรมาหาแกทำไมกัน? แถมยังโทรมาหาตั้งเยอะขนาดนี้อีก”

เสิ่นเฉียวนึกถึงเรื่องที่หานชิงจะส่งชุดราตรีมาให้ตัวเอง คิดไปคิดมาก็คิดว่าไม่ควรบอกเรื่องนี้กับเส่โยว ดังนั้นก็เลยอธิบายขึ้นว่า “สงสัยจะเป็นเรื่องงานครั้งก่อน ที่จะต้องคุยกับฉันมั้ง”

“อ๋อ” ได้ยินว่าเป็นเรื่องงาน หานเส่โยวก็นึกถึงเรื่องที่พวกเขาร่วมมือกัน ตอนนี้ถึงได้สบายใจขึ้น “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”