เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 182

บทที่ 181 ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว

เวลาผ่านไปแล้วนาทีเล่าวินาทีเล่า ในไม่ช้าการแข่งขันก็ได้เริ่มขึ้น

ผู้หญิงที่อยู่ในสนามแข่งได้ข่าวว่าผู้หญิงสามารถสมัครการแข่งขันได้ อีกอย่างถ้าหากว่าแข่งได้ที่หนึ่งจะได้รับรางวัลพิเศษ เพราะฉะนั้นผู้หญิงมากมายต่างก็แย่งกันไปสมัคร

กาวหยุนและชุยหมิ่นลี่ก็อยู่ในนั้น

หลังจากที่ทั้งสองสมัครเรียบร้อยแล้ว กลับมาเห็นเสิ่นเฉียวนั่งอยู่ที่นั่น ก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาพูดประชด

“นี่เป็นคนใหม่แผนกเราไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมานั่งเหม่อที่นี่ล่ะ?”

“นั่นน่ะสิ มีกิจกรรมการแข่งขันเธอกลับไม่ไปเข้าร่วมหรอ? คนอย่างเธอควรจะชอบออกหน้ามากที่สุดแล้วไม่ใช่หรอ?”

เสี่ยวเหยียนจ้องพวกเธอไปหนึ่งที “พวกเธออยากทำอะไร?”

“ไม่ทำอะไร ก็แค่มาดูเสิ่นเฉียวเท่านั้นเอง”

“คนใหม่ เธอไม่เข้าร่วมการแข่งขันจริงๆ หรอ?” กาวหยุนมองเสิ่นเฉียวแล้วถาม

เสิ่นเฉียวมองเธอไปหนึ่งที “มีกฎว่าจำเป็นต้องเข้าร่วมหรอ?”

“เธอ!” กาวหยุนโมโหมาก ตอนแรกคิดว่าหาโอกาสทำร้ายเธอได้แล้ว ใครจะไปรู้......เธอกลับไม่เข้าร่วมกิจกรรม

“เฉียวๆ ไม่เข้าร่วมกิจกรรมเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ? พวกเธออยากเข้าร่วมก็เข้าร่วมเองสิ ยุ่งกับคนอื่นเยอะแยะขนาดนั้นทำไม?” เสี่ยวเหยียนปกป้องเสิ่นเฉียวไว้ข้างหลังของตัวเอง แล้วจ้องกาวหยุนสองด้วยแววตาที่โหด

“กาวหยุน ฉันว่านางไม่กล้าที่จะเข้าร่วมด้วยซ้ำ ก็แค่กลัวว่าจะแพ้ให้พวกเรา ในเมื่อเธอไร้ความสามารถเช่นนี้ งั้นเราก็ไม่ต้องสนใจเธอแล้ว”

“ไปเถอะ!”

หลังจากที่ทั้งสองเดินไปแล้ว เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความโมโหว่า “คงไม่ใช่ว่าสองคนนี้จ้องจะรังแกเธอแบบนี้ตลอดหรอกนะ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่เป็นคนปากไวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ” เสิ่นเฉียวส่ายหัว แสดงบอกเธอว่าอย่าโมโห

ในตอนที่การแข่งขันเริ่มขึ้น เย่โม่เซินปรากฏตัวออกมาแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ว่าในตอนที่เซียวซู่เข็นเขาออกมา ความเย็นชาที่อยู่บนตัวเขา รวมถึงความหล่อเหลาบนใบหน้าของเขานั้นได้ดึงดูดความครื้นเครงขึ้นมา

ผู้หญิงมากมายกำลังพูดถึงเขาอย่างเป็นส่วนตัว

“คุณชายเย่หล่อมากจริงๆ ถ้าหากว่าไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็นละก็ ต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมากๆ แน่นอน”

“ใช่แล้ว แววตาที่ลึกซึ้งนั้น ถ้าหากว่ายอมมองฉันมาหนึ่งที......ฉันว่าฉันคงจะเมาไปแล้ว”

“เธอคิดว่าเธอดื่มสุราอยู่หรอ? ยังจะมาเมาอีก อย่าคิดแล้ว.....ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ว่าลักษณะรูปลักษณ์ของเขาได้กดทับผู้ชายที่อยู่ในงานไปหมดแล้ว ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ใช่คนอย่างพวกเราที่จะไปเพ้อคิดได้"

“พี่พูดได้ถูกมาก คุณชายเย่นั่งอยู่บนรถเข็นลักษณะรูปลักษณ์ยังกดทับผู้คนไปหมด"

ผู้คนต่างก็ถอนหายใจ ไม่ได้พูดต่ออีก

เย่โม่เซินคือเจ้าของ แน่นอนว่าถูกเข็นไปยังตำแหน่งที่สำคัญที่สุด ผู้คนมากมาย เพียงแวบเดียวเย่หลิ่นหานก็มองเห็นเงาสีแดงของเสิ่นเฉียว เธอยืนอยู่ในท่ามกลางผู้คนกลับสะดุดตาเป็นพิเศษ

เฮ้อ ยัยผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้

ให้เธอเปลี่ยนกระโปรงเธอกลับไม่เปลี่ยน ยังใส่มาถึงข้างสระว่ายน้ำอีก

ไอ้พวกผู้ชายที่สมควรตายพวกนั้นมีแววตาตั้งกี่ดวงต่างก็มองมาทางบนตัวเธอ เธอไม่รู้เลยจริงๆ หรือว่าตั้งใจให้คนอื่นเห็น?

ตั้งแต่ที่เย่โม่เซินออกมา แววตาของเสิ่นเฉียวก็มองไปบนตัวของเขาโดยไม่รู้ตัว

ในตอนที่ทั้งสองสบตากัน เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ ยังไม่ทันรอให้เธอรู้ตัวสายตาของเย่โม่เซินก็ลอยผ่านไปไปแล้ว จากนั้นก็หยุดอยู่บนตัวของหานเส่โยวที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ

หานเส่โยวสบตากับแววตาของเย่โม่เซิน อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาไปทางเขา แล้วเผยรอยยิ้มที่งดงามราวกับดอกไม้ออกมา

เซียวซู่ที่ยืนอยู่หลังเย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาขาวไปทางอากาศ