เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 184

บทที่ 183 เธอหนีไม่พ้น

“เธอหนีไม่พ้นหรอก” สวี่เลี่ยวเดินมากดทับมือของเธอไว้ แล้วพลิกมือจับไปที่ข้อมืออันเรียวของเธอ ตั้งใจกดเสียงให้ต่ำจะได้ดูโหด “คืนนี้ทุกคนต่างก็กำลังร่วมกิจกรรมในงานอยู่ เดี๋ยวหลังจากที่การแข่งขันว่ายน้ำจบแล้วจะมีกิจกรรมที่สนุกกว่า ถึงแม้เธอจะหนีออกไปได้แล้ว แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ สู้เชื่อฟังฉันดีกว่านะ ฉันสามารถอ่อนโยนกับเธอหน่อย”

“ปล่อยฉัน!” เสิ่นเฉียวใช้แรงสะบัดมือเขาออก แล้วแถวหลังออกหลายก้าวมาก

นี่เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมมือเท้าของเธอไม่มีมีเรี่ยวแรงเช่นนี้

เสิ่นเฉียวมองดูนิ้วของตัวเองที่สั่น ใบหน้าที่ขาวผ่องแดงยิ่งขึ้น

มีความเร่าร้อนค่อยๆ ผ่านขึ้นมาจากหน้าอก ความรู้สึกนี้....คุ้นเคยมาก

เป็นความรู้สึกเหมือนกับครั้งนั้นที่เธอถูกลู่สุนฉางพาเข้าไปในห้องแล้วล็อกเธออยู่ในห้อง

หรือว่า....เธอถูกวางยาอีกแล้ว?

ความคิดนี้พึ่งผุดขึ้นมา เสิ่นเฉียวก็รู้สึกผิดหวังหนักมาก

“เสี่ยวเสิ่น ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเตือนเธอแล้ว ให้เธออยู่กับฉัน แต่ว่าเธอไม่ตกลง งั้นฉันก็ต้องใช้แผนต่อไป เธอต้องรู้....หัวหน้าแบบฉัน ก็ยังชอบเธอมาก ถ้าหากว่าวันนี้เธอเชื่อฟังละก็ ต่อจากนี้ฉันรับรองเลยว่าในแผนกไม่มีใครกล้ารังแกเธอแน่นอน เป็นไง?”

เสิ่นเฉียวพิงอยู่กับผนังที่เย็น เธอหยิกขาของตัวเองอย่างแรง ให้ตัวเองได้สติหน่อย

ปรากฏว่ากลับเห็นสวี่เลี่ยวเดินตรงมาทางเธอ ยื่นมือจะมาปลดกระดุมบนเสื้อเธอ แววตานั้นมีแสงสว่างเจิดจ้าไปหมด ภายในห้องที่มืดมิดราวกับว่าเป็นสัตว์เผยแสงสว่าง

ไม่ได้....

เธอไม่สามารถเสียตัวที่นี่ได้

ถ้าหากว่าเธอถูกสวี่เลี่ยวจัดการไปแล้ว งั้นต่อจากนี้แววตาที่เย่โม่เซินมองเธอจะยิ่งรังเกียจเธอเข้าไปใหญ่ เขาจะรู้สึกว่าเธอมันสกปรก!

ไม่ได้!

ไม่ได้เด็ดขาด!

ก่อนที่สวี่เลี่ยวจะมา เสิ่นเฉียวใช้แรงทั้งหมดผลักสวี่เลี่ยวออกไป

“ถ้าหากนายกล้าแตะต้องฉันแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว ฉันเป็นผีก็ไม่มีทางปล่อยนายไปแน่นอน”

ตอนแรกสวี่เลี่ยวคิดว่าเธอไม่มีแรงอะไรแล้ว ใครจะไปรู้ว่าพอถูกเธอผลักแบบนี้ ทั้งคนของเขาล้มลงไปยังบนพื้นเลย

“หืม? ยายังไม่ออกฤทธิ์หรอ? เธอถึงได้มีแรงมากมายขนาดนี้?”

เสิ่นเฉียว “…..นายเป็นคนวางยาฉันหรอ?”

“เสี่ยวเสิ่น อย่าโทษพี่เลี่ยวเลย~ ประเด็นคือเธอเนี่ยดื้อรั้นเกินไปแล้ว ก็เลยต้องใช้แผนการเล็กน้อย”

“เจ้าเล่ห์!” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก แล้วใช้สติทั้งหมดที่มีพูดกับสวี่เลี่ยวว่า “หรือว่านายไม่รู้หรอว่าฉันกับเย่โม่เซินคู่กัน?”

“เธอพูดว่าอะไรนะ? ประธานเย่?”

“นายคิดว่าฉันถูกลดตำแหน่งแล้ว เขาก็จะไม่เอาฉันแล้วจริงหรอ?” เสิ่นเฉียวพิงผนัง แล้วพยายามใช้แรงจ้องฝ่ายตรงข้าม “ถ้าหากเขาไม่เอาฉันแล้วจริงๆ ทำไมถึงแค่ลดตำแหน่งฉันแต่ไม่ไล่ฉันออกล่ะ?”

สวี่เลี่ยวถูกเธอพูดจนอึ้งไปหมด ผ่านไปนานมากก็ยังไม่รู้ตัว

“เธอหมายความว่าอะไร หรือว่าความหมายของเธอคือ....เธอกับประธานคบกันจริงๆ?”

“ถูกต้อง!”

เพื่อที่จะช่วยตัวเอง เสิ่นเฉียวพูดออกไปหมดแล้ว เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง “เขาก็แค่โกรธฉันอยู่ ใช้เรื่องการลดตำแหน่งมาประชดฉันเท่านั้น ถ้าหากว่าเขาไม่อยากเจอฉันจริงๆ ก็ไม่มีทางเก็บฉันไว้ เขาลดตำแหน่งฉัน แค่เพราะว่าสักวันหนึ่งจะย้ายฉันกลับไปอยู่ข้างกายเขาอีก!”

ถึงแม้ว่าประโยคพวกนี้แม้แต่เสิ่นเฉียวก็ไม่เชื่อ แต่ว่าเธอจะสามารถทำอะไรได้อีก? อยู่ที่นี่เน่าๆ แบบนี้ ทุกคนต่างก็ร่วมงานอยู่ข้างหน้า เธอจะตะโกนร้องจนกล่องเสียงแตกก็ไม่มีใครมาช่วยเธอ