เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 186

บทที่ 185 ฉันจะต้องอยู่ต่อ

สีหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปหมด เซียวซู่โมโหถึงขั้นด่าออกไปเลย

“พวกเธอกล้ามาก คิดไม่ถึงเลยว่าจะวางยาในบริษัท!”

กาวหยุนตกใจจนจะร้องไห้แล้ว “ขอโทษค่ะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ หัวหน้าสวี่เป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบนี้ เขาเป็นหัวหน้าของฉัน ฉันไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังเขาเลย!”

เซียวซู่รู้สึกตรงหน้าอกมีความโมโหผุดขึ้นมา “ยังไม่รีบเดินอีก อยากให้ฉันถลอกหนังเธอไหม?”

กาวหยุนร้องไห้ไปด้วยพาพวกเขาอ้อมไปด้วย จากนั้นก็หยุดเดิน แล้วยืนเหม่อมองข้างหน้า

มีเพียงแต่เสี่ยวเหยียนที่ตะโกนตกใจออกมา

“เฉียวๆ เย่....รองประธานเย่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เย่หลิ่นหานอุ้มเสิ่นเฉียวไว้ เสิ่นเฉียวที่เงยหน้าขึ้นปิดตาอยู่ ใบหน้าที่ซีดขาวมีรอยตบที่ชัดเจนอยู่

และประตูห้องก็เปิดอยู่ สวี่เลี่ยวถูกต่อยล้มอยู่จ้างประตูจะเป็นจะตาย บนใบหน้าของเขามีแผลมากมาย ดูแล้วจมูกและหน้าช้ำไปหมด ข้างๆ ยังมีชุยหมิ่นลี่ที่ตกใจมาก

หลังจากที่เธอเห็นกาวหยุนแล้ว ก็อยากจะรับเดินเข้ามา แต่พอมองเห็นเย่โม่เซินที่อยู่ไม่ไกลจากกาวหยุนแล้ว ก็หยุดการกระทำครั้งนี้

บนตัวของเสิ่นเฉียวยังคงสวมชุดเดรสสีแดงตัวนั้นอยู่ แต่ว่าผ้าที่อยู่บนชุดเดียวถูกฉีกขาดจนไม่เป็นท่า ดูก็รู้ว่าเคยถูกคนอื่นใช้แรงมาฉีก มีชุดสูทตัวใหญ่คลุมตัวเธอไว้

เย่หลิ่นหานนำเธอที่ตัวเล็กโอบกอดอยู่ในอ้อมกอด ฤทธิ์ยาของเสิ่นเฉียวออกฤทธิ์หนักมาก เย่หลิ่นหานจึงตีให้เธอสลบไป

ภาพๆ นี้แยงเข้าไปในดวงตาของเย่โม่เซิน

คนที่มาก็คิดไม่ถึงว่าจะมีภาพๆ นี้ เสี่ยวเหยียนยืนมองไปนานมาจึงจะดึงสติกลับมา

เมื่อกี้เธอมองไม่เห็นเย่หลิ่นหาน ฉะนั้นถึงได้มาหาเย่โม่เซิน

แต่ว่าวันนี้พวกเขายังมาไม่ถึง เย่หลิ่นหานก็ได้ช่วยเสิ่นเฉียวออกมาแล้ว งั้นก็แสดงว่า.....เย่หลิ่นหานมาถึงก่อนแล้ว?

“พี่ชายใหญ่เร็วจริงๆ ”

หลังจากนั้น เย่โม่เซินก็พูดประชดไปหนึ่งคำ

เย่หลิ่นหานขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าเย่โม่เซินจะมาแล้ว แต่เขากลับไม่ได้ปล่อยเธอออก กลับอุ้มแน่นยิ่งขึ้น แล้วตอบกลับด้วยความเย็นชาไปว่า “พี่รู้ว่านายไม่ชอบเธอ แต่ในเมื่อเธอเป็นภรรยาของนาย นายที่เป็นสามีก็ควรจะปกป้องเธอไม่ใช่หรอ?”

เย่โม่เซินยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีดำคู่นั้นแผงซ่อนความแหลมคมกลิ้งไปมาอยู่

“พี่ชายใหญ่ก็ปกป้องเธอเป็นอย่างดีเลยไม่ใช่หรอ?”

“เธอคือภรรยาของนาย!”

พอเห็นความไม่ใส่ใจภายในตาของเย่โม่เซิน เย่หลิ่นหานก็รู้สึกน้อยใจแทนเสิ่นเฉียว พูดออกมาด้วยความโกรธ!

แววตาของเย่โม่เซินทำเหมือนว่าไม่เข้าใจ

“แล้วยังไงล่ะ? ผู้หญิงทำได้แค่นอนอยู่ล่างตัวของผู้ชายอื่น ฉันเย่โม่เซินไม่ต้องการ”

“นาย!”

เย่หลิ่นหานที่อ่อนโยนมาโดยตลอดโมโหจนเสียการควบคุมอารมณ์ ถ้าหากว่าในอ้อมกอดไม่ได้อุ้มเสิ่นเฉียวไว้ เย่หลิ่นหานคงจะพุ่งเข้าไปจับชายเสื้อของเขาและค่อยเขาไปไม่กี่หมัดแล้ว

ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวที่อยู่ในอ้อมกอดก็ขยับ เธอที่สลบอยู่พูดพึมพำอยู่ที่ปาก เย่หลิ่นหานกำลังอยากจะเข้าใกล้ไปฟัง ปรากฏว่าได้ยินคำว่าเย่โม่เซินอย่าชัดเจน.....

เขาหดตัวอย่างแรง แล้วมองไปทางเย่โม่เซิน

คำว่าเย่โม่เซินเรียกได้อ่อนไหวมาก มีความหมายถึงการจอความช่วยเหลือและความน้อยใจ แต่ว่าเธอไม่ได้ลืมตา ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าเป็นการกระทำที่ไม่รู้ตัว

“ได้ยินหรือยัง?” แววตาของเย่หลิ่นหานราวกับตะขอ “เธอเรียกชื่อของนายตลอดเวลา”

ประโยคนั้น ราวกับมือที่จับหัวใจของเย่โม่เซินไว้ เขาหรี่ตาด้วยความอันตราย

“แล้วตัวคนล่ะ?”

ความมืดมิดภายในตาของเย่โม่เซิน เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย “ส่งเธอมาให้ฉัน”