เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 188

บทที่ 187 เอาเขาหรือว่าเอาฉัน

ให้ตายเถอะ!

เย่โม่เซินจ้องรอยแดงใต้ตาของเธอด้วยความไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้ทำมาจากน้ำหรอ? เช็ดน้ำตาให้เธอแป๊บเดียวก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว

“ห้ามร้องไห้แล้ว” น้ำเสียงของเขาแหบมาก แววตาก็มืดมาก

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา จ้องเขาด้วยสายตาที่เบลอ

แววตานั้นกำลังเตือนเขาอยู่ หลังจากนั้นก็ใช้แรงดิ้นรน “ไม่ว่ายังไงนายก็ไม่เชื่อฉันอยู่แล้ว ฉันไม่ต้องการให้นายส่งฉันไปโรงพยาบาล”

เย่โม่เซินไม่ได้ขยับ แค่มองเธอด้วยความเย็นชา

เธอดื้อรั้นอีกครั้ง ครั้งนี้เย่โม่เซินกลับล็อกข้อมือเธอไว้

“ฉันเชื่อ”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปเลย มองเธอด้วยความแปลกใจ “นาย....นายพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันเชื่อแล้ว ไม่ได้หรอ?” แววตาที่แปลกใจของเธอทำให้ความรำคาญและความเครียดของเขาเพิ่มขึ้น เขาพูดด้วยเสียงต่ำไปประโยคหนึ่ง จากนั้นก็จับเอวเธอไว้ “ฉันบอกว่าฉันเชื่อ ได้ยินหรือยัง”

เสิ่นเฉียวไม่ได้ตอบ เพราะว่าเธอคิดไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินจะเชื่อเธอ

หลังจากนั้น เสิ่นเฉียวก็มองลงข้างล่าง อารมณ์ดูผิดหวังมาก

เย่โม่เซินมองเธอแล้วพูดว่า “ตอนนี้สามารถไปโรงพยาบาลดีๆ ได้หรือยัง?”

“เซียวซู่ ขับรถ”

เซียวซู่ พยักหน้าขับรถ

รถถูกขับออกไปหนึ่งนาที เย่โม่เซินเห็นว่าสีหน้าของเธอก็ยังคงแย่อยู่ จึงพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ถ้าหากว่าไม่อยากไปโรงพยาบาล ฉันสามารถใช้อีกวิธีหนึ่งช่วยเธอจัดการได้”

ตอนแรกเสิ่นเฉียวได้บินไม่ชัดเจน หลังจากนั้นก็รีบได้สติ เงยหน้าบอกเขาด้วยความตกใจ “นายพูดว่าอะไรนะ?”

เย่โม่เซินจับคางของเธอ ร่างกายของเขาเอนไปข้างหน้าเล็กน้อย กลิ่นอายที่เย็นชาของผู้ชายคลุมเธอไว้

“เหตุผลที่เหมาะสมมาก ไม่ใช่หรอ?”

“ฉันไม่เอา!” เสิ่นเฉียวคิดก็ไม่คิดเลย ปฏิเสธเขาทันที!

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็หรี่ตาด้วยความอันตราย “เธอกล้าปฏิเสธฉัน? รังเกียจฉัน?”

มือที่ใหญ่ของเขาจับคางของเธอ จู่ๆ ก็ใช้แรงดูดไปที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็หลีกออกมาเล็กน้อย ก้มหัวของเขาแล้วหายใจ “หรือว่าเธออยากให้เย่หลิ่นหานมาแก้พิษให้เธอ?”

ได้ยินชื่อของเย่หลิ่นหาน เสิ่นเฉียวหดตัวปิดตาน้อย ส่ายหัว “ไม่เอา!”

การตอบสนองของเธอมีความตื่นเต้นเล็กน้อย ทำให้เย่โม่เซินรู้สึกผิดปกติ “เธอตื่นเต้นอะไร?”

แต่ว่าพอได้ยินเธอพูดว่าไม่เอา ในใจลึกๆ ของเย่โม่เซินก็มีความดีใจอยู่ ริมฝีปากก็ค่อยๆ ยิ้มขึ้น “ไม่เอาเขา งั้นจะเอาฉันไหม?”

ไม่เอาเธอ งั้นเอาฉันไหม

เสิ่นเฉียวอึ้งในคำพูดนี้ของเขาแล้ว ยังไม่ทันรอให้เธอได้สติ จู่ๆ เย่โม่เซินก็ใช้แขนที่ยาวล้อมรอบคอของเธอ แล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดด้วยความเกรี้ยวกราด “ตอบคำถาม!”

“เออ....”

ในตอนนั้น เสิ่นเฉียวกลับไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไรดี

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินจะถามคำถามแบบนี้ เธอยังไม่แน่ใจเลยว่าในใจของเย่โม่เซินคิดอะไรกันแน่แล้ว

ตอนแรกเย็นชาขนาดนั้นแท้ๆ รังเกียจตัวเองขนาดนั้นแท้ๆ แต่ว่าเหมือนจะชอบแกล้งเธอ ยังเป็นหน้าตาที่ตื่นเต้นอีก

เหมือนกับตอนนี้ แววตาที่มืดดำของเธอมีแสงส่องอยู่ ราวกับว่าสัตว์ป่าที่มองเห็นเหยื่อ ยังไงก็ต้องเอาให้ได้ ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถหนีพ้นความมั่นใจในฝ่ามือของเขาได้

ทันใดนั้น เสิ่นเชียวก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

“ฉัน.....”