เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 189

บทที่ 188 สงสารเธอ

รถในตอนกลางคืนไม่ได้เยอะมากนัก มีลมอ่อนพัดผ่านเข่ามาจากหน้าต่าง เสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนตักของเย่โม่เซิน ขณะนี้ยังนอนอยู่บนตักของเขาอยู่ ความเร่าร้อนบนตัวยังคงไม่หยุดที่จะค่อยๆ ส่งผ่านไปยังบนตัวของเย่โม่เซิน

“แล้วนายตกลงไหม?” เสิ่นเฉียวถามด้วยเสียงที่เบาไปประโยคหนึ่ง

เย่โม่เซินหัวเราะไปหนึ่งที ริมฝีปากเข้าใกล้หน้าผากของเธอ

“เธอว่าล่ะ?”

เสิ่นเฉียวกะพริบตา ไม่พูดอะไร

“หาโรงแรม หรือว่ากลับบ้าน?” เย่โม่เซินถามอีกแล้ว

เสิ่นเฉียวอึ้งไปทีหนึ่ง แล้วได้สติเข้าใจถึงความหมายของคำพูดของเขา

เธอติดๆ ขัดๆ พูดไม่ออก

เย่โม่เซินจ้องเธอไปสองวินาที ตัดสินใจแทนเธอไปเลย

“ไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุด”

เซียวซู่ที่ขับรถอยู่ข้างหน้า “……”

ให้ตายเถอะ! สถานการณ์ต้องเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้เลยหรอ? เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมาได้เลยนะ?

ตอนขึ้นรถมั้งสองยังเย็นชาแท้ๆ ปรากฏว่าตอนนี้กลับกำลังคุยกันเรื่อง....ไปโรงพยาบาล ไปโรงแรม?

“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?”

เซียวซู่รีบตอบกลับ “รับทราบครับคุณชายเย่ ฉันจะรีบหมุนรถกลับไปยังโรงแรมที่ใกล้ที่สุด"

เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงของเซียวซู่อยู่ ถึงได้นึกออกว่าบนรถนี้ไม่เพียงแต่เธอและเย่โม่เซินสองคน ทันใดนั้นหูของเธอก็แดงกระหน่ำ มุดศีรษะของเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัว

รู้สึกว่า......น่าอายมากเลย!

ในไม่ช้าก็มาถึงโรงแรม เซียวซู่ได้จองห้องกับทางโรงแรมไว้ก่อนแล้ว พอลงรถเย่โม่เซินก็รีบพุ่งเข้าไปในลิฟต์

คนที่อยู่ห้องโถงโรงแรม ผู้คนมากมายที่รอการลงทะเบียนหรือคนที่เดินผ่านมาเห็นภาพนี้แล้วต่างก็รู้สึกแปลก

ผู้ชายคนหนึ่งเข็นผู้ชายอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วพุ่งตรงไป สิ่งที่น่าแปลกไปกว่านั้นคือผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นยังอุ้มผู้หญิงอีกคนหนึ่งไว้ในอ้อมกอดอีก บนตัวของผู้หญิงสวมชุดสูทของผู้ชายอยู่ หดตัวอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายเงียบๆ

ตอนพวกเขาหายไปแล้ว ก็มีคนอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

“นี่คือ....จะนอนด้วยกันสามคนหรอ?”

*

เซียวซู่ส่งทั้งสองคนเข้าห้องแล้วก็รีบออกมาเลย เพราะเขารู้ว่าเรื่องต่อจากนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว

หลังจากที่เขาล็อกประตูห้องแล้วก็ลงตึกมาเลย จากนั้นก็กลับไปที่รถ คิดไปคิดมาก็ขับรถไปทานอาหารดึกแล้ว

เสิ่นเฉียวยังเบลอๆ อยู่ เสียสติไปบ้าง แต่ก็ยังรู้สึกได้อยู่ว่าตัวเองถูกอุ้มมาวางอยู่บนเตียงที่นุ่ม จากนั้นก็มีร่างกายที่หนักกดทับลงมา

ตอนแรกเธอรู้สึกว่าคนๆ นี้หนักมาก หนักจนเธอหายใจไม่ออก

ต่อมาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของคนนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายและอบอุ่น อีกอย่างกลิ่นอายที่ปล่อยออกมาจากตัวเขาก็ทำให้เธออยากจะพะเน้าพะนอ

ดังนั้นเธอก็เลยเอนร่างกายของตัวเองขึ้นตามความรู้สึกและสัญชาตญาณ ยกเอวของตัวเองขึ้นให้ความร่วมมือกับฝ่ายตรงข้าม การกระทำพวกนี้เธอไม่รู้ตัวเลย เย่โม่เซินก็สังเกตเห็นแล้ว แววตาของเธอกระจัดกระจาย ตลอดทางนี้สามารถคุยกับเธอได้ ถือว่าสติยืนหยัดมากแล้ว

ตอนนี้....

เย่โม่เซินปล่อยตัวลงไป แล้วล็อกข้อมือของเธอในเวลาเดียวกัน ก่อนที่จะลงมือในสมองของเขาจู่ๆ ก็มีภาพเสิ่นเฉียวนั่งร้องไห้เสียใจต่อหน้าเขา ตอนนั้นเขาอยากได้เธอ แต่ว่าเธอไม่ยอม พูดว่าถ้าหากทำแบบนี้ลูกเธอจะไม่มีได้

เป็นลูกไม่มีพ่อแท้ๆ เธอไม่สมควรเจ็บใจเอ็นดูแท้ๆ

ถึงแม้จะไม่มีลูกแล้ว งั้นเกี่ยวอะไรกับเย่โม่เซินล่ะ?