เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 194

บทที่ 193 ให้ผมปกป้องคุณ

“ได้สั่งทำไปแล้ว คุณไม่เอาแล้วจะเอาไปให้ใคร? รับไว้ด้วย”

หลังฟังข้อความเสียงจบ เสิ่นเฉียวอึ้งไปทั้งตัว คำพูดของประธานหานหมายความว่าไง........กระโปรงตัวนั้นตัดตามไซส์ของเธองั้นเหรอ? หากเธอไม่รับไว้ ก็ให้คนอื่นไม่ได้?

กลัวว่าตัวเองจะเข้าใจผิด เสิ่นเฉียวก็ได้ถามฝ่ายตรงข้ามไปว่าทำไมถึงเรื่องรู้ขนาดสัดส่วนของเธอ ถามจบแล้วเสิ่นเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อย ก็เลยจะพิมพ์ข้อความ แต่ยังไม่ทันส่งออกหานชิงก็ตอบกลับมาแล้ว

“เรื่องขนาดหากผมอยากรู้ก็มีวิธี หากคุณไม่มีเวลาผมจะให้ซูจิ่วเอาไปให้”

ให้ซูจิ่วเอามา? งั้นก็จะกลายเป็นจุดสนใจละสิ? เสิ่นเฉียวเริ่มตอบกลับ: “อย่าค่ะ พรุ่งนี้ฉันไปเอากับซูจิ่วที่บริษัทคุณละกัน”

หลังจากทั้งสองตกลงตามที่ต้องการแล้ว หานชิงก็ไม่ได้ตอบข้อความเธออีกเลย เสิ่นเฉียวหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จากนั้นวางมือถือลงไป

หลังจากที่ลุกขึ้นออกไป สาวใช้เสี่ยวหยู่ได้ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว

“คุณนายน้อยสอง ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร จึงได้ทำตั้งหลายอย่าง คุณดูก่อนว่าชอบหรือไม่............”

เสิ่นเฉียวนอกจากของหวานเลี่ยนแล้ว อย่างอื่นไม่ได้เรื่องมากเท่าไหร่ มองแล้วยิ้มไปทางเธอ: “ชอบจ้า ลำบากเธอแล้วนะ”

“ไม่ลำบากหรอกค่ะ คุณนายน้อยสองชอบก็ดีแล้วค่ะ”

เสิ่นเฉียวนั่งลงทานข้าว คิดไปครู่หนึ่ง: “พวกเย่โม่เซินออกไปหมดแล้วเหรอ?”

เสี่ยวหยู่พยักหน้ารับ: “อืม คุณชายเย่และผู้ช่วยเซียวออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ”

เสิ่นเฉียวคิดในใจ พวกเขาน่าจะไปบริษัท ทานเสร็จแล้วก็จะออกไป

หลังจากที่เธอเตรียมตัวเรียบร้อยไปถึงบริษัท ไม่คิดว่าในแผนกจะวุ่นวายขนาดนี้

สวี่เลี่ยวโดนบริษัทไล่ออกโดยตรง ถึงแม้ทุกคนจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก็ยังคงสนทนากันอย่างไม่หยุด

“เรื่องมันยังไงกันแน่? เขาเป็นหัวหน้าของบริษัทมาหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม่อยู่ดีๆถึงโดนไล่ออกละ?”

“เช้อ น่าจะล่วงเกินใครหรือเปล่า หรือว่าอาจจะทำอะไรผิดไป จากที่ฉันมองนะ ก็คือนิสัยบ้ากามไม่เปลี่ยน น่าจะไปแตะต้องคนที่ไม่สมควรจะแตะ ครั้งนี้ ...... ในที่สุดเรือก็ล่มในรางน้ำ”

“ถ้าให้ฉันพูดนะ สมน้ำหน้าวะ ใครให้เขาบ้ากามขนาดนั้น ทั้งๆที่เป็นไอ้แก่ที่แต่งงานแล้ว หน้าไม่อายจริงๆ”

“ก็ควรสมน้ำหน้าอยู่ แต่ว่าก็...........น่าสังเวชอยู่นะ ที่บ้านยังมีลูกมีเมีย ถูกไล่ออกแบบนี้ ต่อไปนี้จะเอาอะไรเลี้ยงครอบครัวละ?”

“ผู้ชายทั้งคนยังจะกังวลเลี้ยงครอบครัวไม่ไหวเหรอ? งั้นก็ต้องเป็นตัวไร้ประโยชน์อะไรดีละ?”

“แกไม่เข้าใจหรอก! ถูกบริษัทตระกูลเย่ไล่ออกมันหมายความว่าไงแกรู้มั้ย? บริษัทตระกูลเย่อยู่ในเมืองเป่ยถือเป็นบริษัทอันดับหนึ่ง เขาถูกบริษัทอันดับหนึ่งไล่ออก มีประวัติแบบนี้บริษัทไหนจะกล้ารับเขาเข้าทำงานอีก?”

“อ๋า? งั้น.....ต่อไปหางานก็ยากมากล่ะสิ? งั้นก็น่าสังเวชอยู่นะ”

คำพูดเหล่านี้ได้เข้าไปในหูของเสิ่นเฉียวทั้งหมด เธอพลางเดินไปแล้วก็ฟังไป จนกระทั่งถึงหน้าโต๊ะทำงานตัวเองจึงนั่งลง

เพิ่งนั่งลงได้ไม่นาน แล้วก็ได้ยินคนข้างๆถามเธอขึ้นมา

“เสี่ยวเสิ่น เธอทำไมยังอยู่ตรงนี้ล่ะ?”

“อ๋า?” เสิ่นเฉียวได้ยินคนเรียกตัวเธอ ก็ได้หันกลับไปโดยสัญชาตญาณ

คนคนนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทุกอย่างบนใบหน้าจนจะรวมเป็นหนึ่งเดียวอยู่แล้ว “เธอได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนะ”

ได้ยินดังนี้ เสิ่นเฉียวชะงัก

“เลื่อนตำแหน่ง?”

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่? เขาทำไม...........จึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย?